Mikołaj Sęp SzarzyńskiPieśń IIO Strusie, który zabit na Rastawicy od Tatarów. Roku Pańskiego[1]

1

Izaż wódz tebański[2], iż umarł, zgromiwszy

Waleczne Spartany, zda się być szczęśliwszy,

Niż on Aemilius[3], co przy wojsku zbitym

U Kan żywot zawarł ześciem[4] znamienitym?

5

Honor, Odwaga, Sława, Ojczyzna, Przedmurze chrześcijaństwa

Bądź tamten szczęśliwszy, poważniejsza żywie

Sława tego, który z samym nielękliwie

Potkał się nieszczęściem i stałą krwawemu

Pokazał zwycięzcy twarz, Tchórzostwokiedy rączemu

10

Bachmatowi[5] drudzy, nie zbroi, ufają,

A prze bojaźń próżną sławy odbiegają.

Także Rastawica, potok nieszczęśliwy,

Pierwej wód pozbędzie, niżli twe, poczciwy

I nietrwożny Strusie, żywota skończenie

15

U rycerskich ludzi przyjdzie w zapomnienie:

Wolał od strzał zginąć pohańca zdradnego,

Niż tył swój pokazać sprośnie oczom jego.

A gdy mu ktoś radził głupie sprzyjaźliwy,

Aby, jako drudzy, zbiegł z chwile złośliwej,

20

Rzekł: „Ty folguj czasom, chceszli, a ja mojej

Sławie będę godził; Śmierćnie tylko we zbrojej,

Jest śmierć i na łożu; i tak pierzchliwego

Śmierci grzbiet jest odkryt, jak piersi śmiałego.

Nie wydam swych przodków: za Rzeczpospolitą

25

Upadnę ofiarą, da Bóg, znamienitą”.

Tylkoż rzekł, wnet, jako pierzchać nieuczony

Lew, od mnogiej zgrajej[6] będąc oskoczony

I od tysiąc[7] łowców z gotowemi łuki,

Patriota, Rycerz, Śmierć bohaterska, WalkaBliższe zagubiwszy, drugie straszy huki;

30

Wszytcy, wszytcy serca natrzeć nań nie mają,

Tylko mu z daleka rany podawają;

ZemstaOn zemdlon ostatniej już pomsty pożąda

I, w kimby ząb martwy zostawić, pogląda:

Tak sie Struś spracował w ostatniej potrzebie

35

I, sławie i cnocie czyniąc dosyć z siebie,

Padł krwawy, gęstemi przywalon strzałami.

Godny syn ojczyzny mężnymi sprawami!