Motyw: Prorok

Zobacz też:
nie dotyczy

Prorok X

Lecz tego moja dusza zdumiona nie pojmie,
Że, wzrosła gdzieś za morzem, prawisz o tej...
↓ Rozwiń fragment ↓
Lecz tego moja dusza zdumiona nie pojmie,
Że, wzrosła gdzieś za morzem, prawisz o tej rzeczy
Jak człek, co się źrenicą własną ubezpieczy.
KASANDRA
Za łaską Apollina duch ten we mnie gości.
CHÓR
Użyczył ci jej wiedzion pragnieniem miłości?
KASANDRA
Tak — dawniej wstyd mnie było wyznać to przed światem.
CHÓR
Wszak prawda: zakochany zbyt czułym jest kwiatem.
KASANDRA
O względy me walczyło jego serce boże.
CHÓR
Odpowiedz: podzieliłaś z nim małżeńskie łoże?
KASANDRA
Przyrzekłam, ale potem zwiodłam Loksyjasza.
CHÓR
Już wówczas moc wieszczenia miała wróżka nasza?
KASANDRA
Z ust moich o swej doli słyszały me ziomki.
CHÓR
A jakżeż? Gniew Fojbosa nie ścigał cię gromki?
KASANDRA
Od chwili tej nikt nie chciał wierzyć słów mych treści.
↑ Zwiń fragment ↑
Ajschylos, Oresteja
O rety! O rety!
O, jakiejż znów płomiennej doznaję podniety!
Licejski Apollinie! Biada mi, o...
↓ Rozwiń fragment ↓
O rety! O rety!
O, jakiejż znów płomiennej doznaję podniety!
Licejski Apollinie! Biada mi, o biada!
O, widzę, jaką śmierć mnie, nieszczęśliwej, zada
Dwunożna owa lwica, co się z wilkiem sprzęga
Od czasu, kiedy lwa jej szlachetna potęga
Odbiegnąć ją musiała! Truciznę dlań warzy
I jeszcze się przechwala, że w ten napój wraży
Domiesza i dopłatę za mnie; sztylet ostrzy
Na męża i powiada, że to jest najprostszy
Podarek dla człowieka, co mnie wiódł tu z sobą.
Lecz po cóż ja to noszę? Precz! Precz z tą ozdobą,
Z tym wieńcem wokół skroni, z tym wieszczym kosturem!
Roztrzaskam cię, nim sama w tym moim ponurem
Utonę przeznaczeniu. Precz z wami! To wasza
Nagroda! Niech w tym stroju inna świat przestrasza
Wróżbitka! Sam Apollo płaszcz ten ze mnie zdziera,
Boć widział, jak niejeden szyderczy przechera
Wydrwiwał mnie, ubraną w te kapłańskie szaty.
Czy druh, czy nieprzyjaciel — wszyscy mnie za katy
Błaźnicą przezywali. Byłam ni włóczęga,
Żebraczka, tłuk uliczny, co po płacę sięga
Za wróżby. Jam to zniosła! Teraz wieszcz ten święty,
Co wieszczką mnie uczynił, w takie mnie odmęty
Strasznego przeznaczenia bezlitośnie wtrąca!
Nie ołtarz ci ojcowski ja zobaczę: wrząca
Krew moja pień czerwoną zleje dzisiaj strugą!
A jednak nie pomrzemy bez cześci! Niedługą
Jest chwila, gdy powstanie mściciel, co ukarze
Swą matkę, za śmierć ojca śmierć jej niosąc w darze.
Przybędzie z obcej ziemi, wygnaniec tułaczy,
I zbrodni swego rodu dopełni: rozpaczy
Ojcowskiej jęk go przyzwie, bo taką bogowie
Związali się przysięgą! Lecz po cóż w mym słowie
Ten żal, ta gorzka boleść? Czylim nie widziała,
Jak w gruzy Ilijonu rozpadła się chwała,
Jak władców mego grodu karał wyrok nieba?
To wszystko jeślim zniosła, czyliż mi się trzeba
Obawiać własnej śmierci? Tak! Pójdę i zginę!
Hadesuć to są wrótnie ta brama! Jedyne
Mam tylko dziś życzenie: niech od razu we mnie
Uderzy cios morderczy, niech śmiertelne ciemnie
Ogarną mi źrenicę z pierwszym krwi potokiem,
Bez kurczów niechaj zasnę ze spokojnym okiem!
↑ Zwiń fragment ↑
Ajschylos, Oresteja
Rzadko wróżba wtedy kłamie,
Gdy nieszczęścia zapowiada:
Pewną tak niedolą blada,
Jak niepewnym szczęście bywa...
↓ Rozwiń fragment ↓
Rzadko wróżba wtedy kłamie,
Gdy nieszczęścia zapowiada:
Pewną tak niedolą blada,
Jak niepewnym szczęście bywa,
A prorok, którego ramię
Złe tylko zawsze wskazywa,
Nieomylności jest bliski.
↑ Zwiń fragment ↑
Pedro Calderon de la Barca, Życie snem
Już to polscy prorocy więcej w ogóle do Dawida są podobni niż do Jeremiasza albo...
↓ Rozwiń fragment ↓
Już to polscy prorocy więcej w ogóle do Dawida są podobni niż do Jeremiasza albo Izajasza. Przepadają za plemieniem niewieścim, z czego się robi morowe powietrze i inne przypadłości. Zygmunt (Krasiński), brzydki jak pies, zezowaty, z nogami taxa, a sułtanił, panie, po całym świecie i miewał porwania do siódmego nieba i łaskę proroctwa (podług wzorców Schellinga). Adam (Mick.) grzązł także w nieprawościach z jakimiś Żydówkami (Dajbel). No, już daj pokój, nie prześladuj, niech oni tam sobie radzą na drugim świecie, przebaczamy im z uwagi na obfitość błędów tego rodzaju Petrarki księdza, Danta przeora, Kalderona także księdza itd. itd. Wszyscyśmy grzeszni, ale nie z własnej chęci, tylko… no… diabli tak dokazują rogacze, szelmy z widełkami, na które łapią nas potem jak kotlety i łupią… brrum! brzydkie bestie.
↑ Zwiń fragment ↑
Tadeusz Boy-Żeleński, Słowa cienkie i grube
mówię do was
hallo —
hallo —
ja:
radosny prorok —
dziewczyna.
Zuzanna Ginczanka, Panteistyczne
W takich to chwilach wychylało też ohydną głowę z pomroki przyszłości i ono — to przeklęte...
↓ Rozwiń fragment ↓
W takich to chwilach wychylało też ohydną głowę z pomroki przyszłości i ono — to przeklęte, nienasycone… nieszczęście… i wbijało mi swe szpony niezatartym śladem. — Gdzie? — Nie wiem: przepajało całe jestestwo. I tylko ono, tylko jego świadomość i pamięć pozostawała po przebudzeniu ze snu czy z zapamiętania. Lecz wtedy nie dawało mi spokoju, dusiło zmorą, dopóki nie spełniło się w upatrzonej ofierze. A mnie przypadła rola pośrednika: uświadamiałem… Klątwa i dopust na mnie!…
↑ Zwiń fragment ↑
Stefan Grabiński, W pomrokach wiary, Puszczyk
— Doktorze — podjąłem ochryple, nieswojo — Pan wierzysz w przeczucia?
Zadrżał. Ciemne oko utkwiło niespokojnie w moim...
↓ Rozwiń fragment ↓
— Doktorze — podjąłem ochryple, nieswojo — Pan wierzysz w przeczucia?
Zadrżał. Ciemne oko utkwiło niespokojnie w moim.
— Przeczucie?… Nie wiem… doprawdy, sam nigdy nic podobnego nie doznawałem. Są ludzie wrażliwi na takie rzeczy, inni nie reagują zupełnie.
— W takim razie trzeba im dopomóc — szepnąłem z piekielnym łyskiem oczu.
— Ależ pan oszalałeś! — żachnął się, powstając wzburzony. — Na co!? Dlaczego?!…
— Ha, ha! Wyborny pan sobie jesteś. Spytaj mimozy, czemu stula kwiaty na słotę, spytaj ptactwa, czemu spieszy, na wyraj? To nieprzezwyciężona konieczność!
Doktor przemierzał cegielnię dużymi krokami, od czasu do czasu mnąc brodę wąską, niemal kobiecą ręką, na której średnim palcu połyskiwała w płomieniu ognia złota obrączka.
— A wiesz pan, co to zawiść bogów, zemsta nagła i druzgocząca jak piorun przy promiennej pogodzie dnia? Dziś jesteś silny i mocny szczęściem, ale to się mści w czwórnasób! Pan nie masz prawa! Patrz tam, w zbutwiałe doły życia! Czy widzisz te zropiałe dziąsła, próchnicę ciał, zgniliznę dusz? Czy słyszysz chrobot skażonych głosów, rzężenie spiekłych gardzieli, poświst kończących krtani? Krew tłoczy się w arterie ciężko, ospale, żar praży trzewia, wnętrzności!
To wasze dzieło! To wy, wyście przechylili szali, wy podli, szczęśliwi!
Lecz my przywrócim równowagę, my, ludzie mroku, nieznani, my, dzieci nocy, zaułków! Tak nam dopomóż Bóg!…
O, jak ty ją kochać musisz… błękitnych oczu toń, miękko-płowych włosów zwój… O, jakie ty spijasz czary ze szkarłatnych warg… rozszalałe tulisz łono do spalonych ust… i dziecię z nią masz… Ale drżyj przed wielką wodą, co drzemie ustała: taka rudą zaciągnięta rdzą… Bo czasem zły urok w niej uśpiony lubi zwabić… w dół… a rankiem pod jutrznianą poświatę bieleje opity wodą, wzdęty trup… perłowych zębów połysk lśni pośród nadgniłych warg… A może i nic nie wymiecie staw… tylko w białe, srebrem tkane noce cichy na topieli plusk… pomiędzy rokiciną świecą sperlone rosą oczy martwicy… obłe ciało łuską gra… dzieciny tęskny szloch…
↑ Zwiń fragment ↑
Stefan Grabiński, W pomrokach wiary, Puszczyk
Są ludzie, którzy by się cieszyli nawet z końca świata, gdyby go przepowiedzieli.
Fryderyk Hebbel, Dzienniki
Powiadają, że gdy August III, wysyłając w poselstwie do Petersburga Stanisława Poniatowskiego, stolnika litewskiego, o...
↓ Rozwiń fragment ↓
Powiadają, że gdy August III, wysyłając w poselstwie do Petersburga Stanisława Poniatowskiego, stolnika litewskiego, o sukurs przeciw królowi pruskiemu, przyozdobił go orderem, kamerdyner królewski, przydając podług zwyczaju gwiazdę do orderu, z prędkości dał mu tę, która była z napisem: „pro Fide, Grege et Lege”, co było znakiem, że po Auguście Poniatowski miał być królem; ale tego przypadku nikt nie uważał za czasów Augusta, dopiero jak Poniatowski został królem. Jakoż ten prorok najprawdziwszy, który wtenczas prorokuje, gdy się już rzecz stanie.
↑ Zwiń fragment ↑
Jędrzej Kitowicz, Opis obyczajów i zwyczajów za panowania Augusta III
Kogut, iż piał na odmianę,
Zyskał życie pożądane.
W szczęśliwej porze
Osiadł we dworze.
Skoro...
↓ Rozwiń fragment ↓
Kogut, iż piał na odmianę,
Zyskał życie pożądane.
W szczęśliwej porze
Osiadł we dworze.
Skoro raz pan umieścił,
Każdy sługa go pieścił:
Zażywając do rady
Pan, panięta, sąsiady,
Uwielbiali proroka
W pół roka.
Zapiał był raz po deszczu: — Odmiana!
Więc zaraz z rana
Gospodarz w pole,
Sąsiad na rolę
Szli zaufale;
Ale
Wpośród roboty
Nadeszły słoty.
Kogut winien — więc na niego!
On sprawcą wszystkiego złego!
On źle poradził,
On grad sprowadził,
On czas oziębił,
On zasiew zgnębił,
On zepsuł pole,
On zniszczył rolę!
Idąc na śmierć, rzekł nieborak:
«Dobrze mi tak, żem był dworak».
↑ Zwiń fragment ↑
Ignacy Krasicki, Bajki nowe, Kogut

Motyw: Prorok

Jest to osoba głosząca proroctwa. Zazwyczaj proroczą wizję zsyła prorokowi bóstwo, co sankcjonuje prawo proroków do formułowania moralnych pouczeń. Najsłynniejsi prorocy to: Izajasz, Jeremiasz, Jan Chrzciciel, Kasandra, a spośród czysto literackich bohaterów wymienić jeszcze należy księdza Piotra z Dziadów Mickiewicza.

Motyw: Prorok

KASANDRA

CHÓR

KASANDRA

CHÓR

KASANDRA

CHÓR

KASANDRA

CHÓR

KASANDRA

CHÓR

KASANDRA

Motyw: Prorok