Motyw: Morze

Zaśpiewaliśmy pierwszą pieśń,

zaśpiewajmy rapsod jak chmura:

zapadali się ogromni, aż po śmierć

do ciężkiego dna na czarnych sznurach.

Wyciągały ich dłonie krzepkie

całych w kuli srebrnej jak lód,

w dłoniach mieli perły od krwi lepkie,

oczy mieli smutniejsze niż chłód.

I prosili głosem smukłym: tam

chcemy na dół wrócić, gdzie śpiewnie

rosną ciała wygiętych gam

i szumiące jak ulewa modrzewie.

Wydęte karawele o żaglach z czerwonych motyli,

pachnące cynamonem, pieprzem i imbirem,

upływają po morzach mosiężnych, a w tyle

delfiny ciągną — jak antyczne liry.

Na fioletowoszarych łąkach

niebo rozpina płynność arkad.

Pejzaż w powieki miękko wsiąka,

zakrzepła sól na nagich wargach.

W perłowych koronkach błękitne,

morze, morze kwitnące bielą w kwiatach czystych,

i ja tak pewno kiedyś powrotem zakwitnę…

Nie żegnajcie… morze opiło się wiatru,

niespokojne, szarpie grzywy szkła rozbite,

gorzkie bryzgi piany ślady statków zatrą

i odpłynę srebrnym argonautów mitem.

Człowieku wolny! Zawsze kochać będziesz morze.

Morze jest twym zwierciadłem. Ujrzysz w nim twą duszę,

W nieskończonych fal piennych mgle i zawierusze,

A myśl twa niemniej gorzkiej ma głębi bezdroże.

Lubisz grążyć się w własnych obrazów odbicia:

Pieszczą je twoje oczy, ramiona — a serce

Zapomina o własnej żywota rozterce,

Słuchając jego skargi, zawodzeń i wycia.

Równie dumni i mroczni jesteście oboje:

Człowieku, nikt nie zbadał dna twego tajnicy!

Morze, nikt nie zna bogactw twych skrytej skarbnicy!

Tak zawistnie strzeżecie tajemnice swoje.

A przecie wieki przeszły w bezdennej otchłani,

Odkąd wzajemna walka na siebie was żenie —

Takeście ukochali ból, śmierć i zniszczenie,

O wieczyści wojowie — bracia niezbłagani!