Motif: Matka Boska

«U stóp Maryi, co ranę zgoiła,

A którą jątrząc z bólem otworzyła,

Siedzi niewiasta w pełnej wdzięku krasie

A niżej od niej, na trzecim siedzeniu

Siedzą pospołu Rachel z Beatrycą,

Sara, Judyta z prababką psalmisty

Co w skrusze wołał: Miserere mei!

Z tronu na trony w dół schodząc źrenicą,

Możesz je widzieć, gdy ja po kolei

Szczeblując na wierzch róży wiekuistej,

Każdy jej listek nazwę po imieniu,

W dół do siódmego stopnia, jako z góry

Do tegoż stopnia, izraelskie córy

Zajęły wszystkie tego kwiatu liście.

Bo te niewiasty wedle wzroku siły,

Z jaką swą wiarę w Chrystusie utkwiły,

Są murem, który w znak ducha nagrody

Przegrodził różę na te święte schody.

Gdzie kwiat jej liściem najgęściej odziany,

Tworzą tych schodów gęstolistne ściany

Ci, co w Chrystusa uwierzyli przyjście;

Po drugiej stronie, gdzie kwiatu korona

Świeci przerwami jakby wyszczerbiona,

Siedzą ci tylko, co na ziemi w chwili,

Gdy Chrystus przyszedł, wzrok nań obrócili.

A jak z tej strony tron niebieskiej Pani

O całą przestrzeń najgłębszej otchłani

Od innych tronów dzieli wielki przedział,

Naprzeciw siedzi, patrz, wielki Jan Chrzciciel,

Który, nim zstąpił do piekła Zbawiciel,

Tam nań czekając przez dwa roki siedział;

Pod nim z zamiarem nowy przedział tworzą

Trzy najświetniejsze duchowe potęgi,

I inni z kręgów zstępując na kręgi.

A więc podziwiaj tu Opatrzność Bożą,

Bo tu duch każdy doświadczonej wiary,

Wyznawcy nowej zarówno jak starej,

Tego ogrodu mogą być kwiatami.

Wiedz, że od stopnia, co te dwa przedziały

W środku przerzyna liniją tak długą,

Do najniższego orszak duchów cały,

Nie swoją własną, lecz drugich zasługą,

I pod pewnymi siedzi warunkami.

Dusze te z swojej śmiertelnej powłoki

Za wcześnie wzbiły tu swój lot wysoki,

Wprzód nim prawdziwą mogły wybrać wiarę:

Łatwo je poznasz po ich kształcie innym,

Po drobnej twarzy, po głosie dziecinnym,

Gdy wzrok tam zwrócisz lub nakłonisz ucha,

Teraz ty milczysz, wątpiąc w głębi ducha,

Lecz ja duszące z ciebie zdejmę węzły,

W jakie twe myśli badawcze uwięzły.

Tu chęci mają swą wagę i miarę:

Wiedz, że tym państwem ślepy traf nie włada,

Bo w cichym prawu wiecznemu poddaństwie,

Wszystko do miejsca swojego w tym państwie

Ściśle jak pierścień do palca przypada.

Dlatego z pieluch te dusze szczęśliwe

Wchodząc za wcześnie w to życie prawdziwe,

Niżej lub wyżej są nie bez przyczyny.

Król tej bezmiernej, bez granic krainy,

Którego miłość szczęściem tak wysokim,

Taką miłością jej mieszkańców poi,

Że każda żądza tu jest w pełni swojej:

Stwarzając wszystkie dusze pod swym okiem,

Sam je nierówną łaską uposażył,

Jak ją na szali swej woli odważył.

Pismo ci święte najwyraźniej mówi

O dwojgu bliźniąt, jak niesforne dziatki

Trzęsły się z gniewu w żywocie swej matki,

Bo niebo daje każdemu duchowi

Koronę łaski wedle barwy włosa,

Równie wybrani wstępują w niebiosa

Na różne stopnie, różnica ich cała

Jest w treści, jaką pierwsza łaska dała.

Zrazu dość było dla nieba dziedziców

Przy niewinności mieć wiarę rodziców,

A gdy się pierwsze wypełniły czasy,

Na przyszłe życia trudy i zapasy

Krzepiono męskie dzieci obrzezaniem.

Lecz gdy czas łaski przyszedł z zwiastowaniem

Wesołej wieści, nowo narodzeni

Bez chrztu pomarli, nie w imię Chrystusa,

Trzymani byli w piekielnej przedsieni.

Teraz w twarz spojrzyj, w ten obraz uroczy,

Najpodobniejszy do twarzy Chrystusa,

Blask jej oswoi z światłością twe oczy,

Że ujrzą w końcu samego Chrystusa».

O Boże nasz! o Matko z Jasnej Góry!

Wysłuchaj nas! niech korna łza i żal

Przebłaga Cię, niewoli zerwij sznury,

Hej, baczność! cel i w łeb lub serce pal.

Mario, obłoków ciszo.

Ciężko nam Boga dźwigać,

jeszcze ciężej odrosły świat,

nieba wysokie ciężej; nieba nad nami wiszą

jak przykazania ciemny kwiat.

Mario, tak bardzo boli, powiedzmy słowem prostym,

oto wszystko, całą maluczkość serc:

tu oto świty skazańców, tu oto dzieci, co rosły,

tu oto, Mario — milcząca nawet przed Bogiem śmierć.

Któraś serce jak morze rozdarła

w synu ziemi i synu nieba,

o, naucz matki nasze,

jak cierpieć trzeba.

Madonno moja, grzechu pełna,

w sen jak w zwierciadło pęknięte wprawiona.

Duszna noc, kamień gwiazd na ramionach

i ta trwoga, jak ty — nieśmiertelna.

Madonno moja w grzechu poczęta,

to nie są winy, którym łez brak.

Noc jak zwierzę zatulone w strach,

noc, która zawsze pamięta.

Usta są gorzkie i suche, do łodyg

spalonych tak młodo podobne,

oczy ogniem niepłodne —

złoty orzech.

Czym łuskać z zamyślenia?

Wiarę uczynić po zgonie?

Jestem jak blask twój, co tonie

w morzach powrotnych jak ziemia.

Madonno, czym mnie wybawisz od nocy?

Czy dziecko przywrócisz wygięciem warg na dół?

Snom kolistym, kwiatom, wodospadom

dasz się przeze mnie toczyć?