Motyw: Lot

Spuśćcie rosę, niebiosa, aby elementy,

które są ku świętości, uczyniły świętym

i podsycane duchów płomieniem, powstały

jak łodygi wzrastania i owoce chwały,

a opadając liśćmi zwycięstwa jak złoto,

lot uczyniły dla nas albo nas dla lotu.

Szczęsny, kto wzbił się śmiałymi loty,

W pogodne kraje światła i słońca;

Kto jak skowronek myślą w lazury

Wylata rankiem pełen swobody;

Kto zdoła spojrzeć na życie z góry,

Pojąć szept kwiatu, mowę przyrody!

Zeskoczymy po stopniach i zatrzasną się drzwiczki.

Wszystko zmiesza się razem — to co przed i co po…

Z pocałunków na rękach będziesz mieć rękawiczki

I z mussonu rajera na swoim chapeau!

Zatwostepią latarnie w oszalałym rozpędzie.

Zamigocą się domy i osuną się w dół.

Pójdą słupy i słupy i kosmate gałęzie,

Samym lotem z łoskotem rozcinane przez pół.

Zaledwie Witol ujrzał wieś przed sobą,

Już jéj nie było, już za nim znikała.

Rzeki jak wstęgi migały srébrzyste;

Gaje, jak wieńce z zieloności wite;

Pola, jak żółte i czerwone plamy.

Ponad nim chmury pędzone wiatrami

Stać się zdawały, i milcząc poglądać;

A ziemia, jakby zpod stóp uciekała,

Kręcić się, zwijać, w tył cofać zdawała.

Ogary jego daleko zostały,

Sokół gdzieś w lesie uwiązł na gałęzi.

Sam jeden Witol leciał bez oddechu,

Nie wiedząc, gdzie go dziki koń poniesie.

Coraz przez nowy pędząc kraj nieznany,

Czuł, jak mil wiele za nim już zostało.

Słońce się nawet na zachód skłaniało

Wziął go wicher i uniósł na ognistym wozie.

Leciał rozzuchwalony w powietrzu i w grozie,

Płaszcz swój zrzucił na ziemię, by z wyżyn rozstania

Płaszczem ziemi dosięgnąć na znak pożegnania.

I odtąd już go nigdy na ziemi nie było.

Wszechświat stał mu się błędną wokół bezmogiłą.

Ledwo skrzyć się nadążył rozbłyskaniec boży,

By światłem zmuskać stada zdziczałych bezdroży.

W twarz go biły obłoków wzburzone jaśminy,

Wóz miotał w byle wieczność ognia rozprószyny,

A on patrzył w to tylko, co w dal się rozwidnia,

I, górując — dołując, mknął, jak śród białydnia!

Jęczała Nieskończoność, kół miażdżona złością,

A gwiazdy rozpaczały nad Nieskończonością!