Spis treści
Sonety wedyckie[1]I. Rupa[2](Stan kamienny)
1
DuchDuch nasz dziecięcy — prawi mędrzec boży —
W jutrznianych[3] wieków zamgławne przedednie
Trwał połączony w niepodzielną jednię
Z nieświadomością żywiołowych zworzy[4].
5
I, gdy mu padał w źrenice blask zorzy,
On stał jak martwe, niebytu sąsiednie,
Głazu urwisko i roił bezwiednie,
Że jego własne oko promień tworzy.
Dusza, NaturaI we mgle owej pierwotnej ciemnicy
10Pozostawając, nie znał tej granicy,
Która obrazy jego duszy sennej
Od ram natury dzieli wiecznym działem,
Lecz jednym duchem czuł się z nią i ciałem —
I był sam sobie obcy, bezimienny.
Przypisy
[1]
wedycki — wedyjski; staroindyjski język, z którego wywodzi się sanskryt klasyczny; nawiązujący do Wed, staroindyjskich tekstów sakralnych. Wedyzm: najstarsza forma hinduizmu; najdawniejsza indyjska religia. [przypis edytorski]