VI. Buddhi → ← IV. Kama-Rupa

Spis treści

Antoni LangeSonety wedyckieV. Manas [1](Duch ludzki)

Owo z tych pieśni, co głuszą lamenty,

Wróżąc, że znikną mięsożerne twory;

Z mąk, w których wiarą w przyszłe świty chory,

Ginie męczennik na krzyżu rozpięty:

Nieurodzonych wieków dech (zaklęty

W miłością lężne [2], błędne meteory)

Mędrzec w swej duszy wchłania czujne pory

I słyszy jeźdźców przyszłości tętenty.

Duch, Miłość, MądrośćGdy wszechnaturę ludzki duch odgadnie

I nieujętą mocą jej owładnie,

Wówczas żelazne prawa jej okiełza:

Krew rzezi bratnich — żar słońca osuszy,

I w samolubnej dotąd ludzkiej duszy

Miłość drgnie żywa, a nie krew i nie łza.

manas (z sanskr.) — umysł. [przypis edytorski]

lężny (daw.) — lęgnący się; por.: lęg. [przypis edytorski]