Zuzanna GinczankaO centaurachCanticum canticorum[1]

Pienią się winne jagody,

Pachnący nard[2]

Ciężko zalewa sady.

Pasłam braciom mym trzody

W słoneczny skwar —

Dlatego jestem śniada.

Szumi noc granatowa,

Od żółtych gwiazd

Gore, popieli się niebo.

Oczy płonące chowam

W rzęs cyprysowy las

Jako sadzawki w Hazebon[3].

Miłość„O, miła moja, otwórz!

Obiegłem sad,

Mam sypką rosę w kędziorach —

Usta mi twoje powtórz,

Bym znowu zgadł,

Czy piłaś jabłka z wieczora”.

„PrzekleństwoJak mam tobie odemknąć

Skrzypiące drzwi,

Gdy suknie z siebie zewlekłam,

Matki mnie trzykroć przeklną,

A stada kóz

Nie dadzą słodkiego mleka”.

Noc granatowa szumi

I szczepki winnic rozchwiane,

I liście fig —

I wcale zasnąć nie umiem.

Bramy rozwieram drewniane —

— A miły znikł.

Szafranu i kasji wonność.

Olejek ściekł

I mirra[4] ścieka na klamkę.

Ścieżka zaciera się wolno

Jak spruty ścieg.

Mrok czarnooki za gankiem.

Szukałam go — nie znalazłam.

Wołałam go

— Lecz mi się wcale nie ozwał.

(A piękny jest jako gwiazda,

Jak niebios dno —

Każdy go tedy rozpozna).

Miłość, CzasZaklinam was, panny w wonnościach,

Przez sarnę z kniei,

Przez łanię nagłą jak zamach:

Nie szukajcie zawczasu miłości,

Nie budźcie jej,

Pokąd do was nie przyjdzie sama.