Motyw Natura
w utworze Kwiaty zła

Nigdyż nie miałaś wstydu i, patrząc w zwierciadło,

Czyż nigdy nie widziałaś, jak ciało twe bladło?

Czyż całą mądrość grzechu znasz? Wobec ogromu

Jego — czyliś nie drżała z bojaźni i sromu,

Gdy natura, olbrzymia w swych tajnych zamiarach,

Ciebie, która królujesz w ciemnych lupanarach,

Wzywa — aby geniusza stworzyć — do udziału?

O wzniosłości ohydna! cudzie pełny kału!

Z drobną nóżką i rączką dałać przyroda szczodra

Na zawiść najpiękniejszym białym szerokie biodra;

Myślącemu artyście drogi twój kształt uroczy;

Czarniejsze nad twe ciało twe aksamitne oczy.

W błękitów, w słońca kraju, kędy cię twój Bóg stworzył,

Twój los — zapalać fajkę, którą pan w usta włożył,

Dostarczać świeżej wody, wonności lać do czary,

Rój natrętnych komarów wypłaszać spod kotary,

A gdy pod tchnieniem ranka westchną jaworów lasy,

Zakupywać na rynku banany, ananasy.

Dokąd chcesz, bosą nóżką, błąkasz się dzień calutki

Nucąc z cicha nieznanych, starych piosenek zwrótki;

A gdy wieczór nadejdzie w purpury swej szkarłacie,

Na spoczynek twe ciało złożysz na miękkiej macie,

I zaroją się żywo w snach twych kolibry liczne,

W snach, co jak ty kwitnące i jak ty będą śliczne!

Natura jest świątynią, kędy słupy żywe

Niepojęte nam słowa wymawiają czasem.

Człowiek śród nich przechodzi, jak symbolów lasem,

One zaś mu spojrzenia rzucają życzliwe.

Jak oddalone echa, wiążące się w chóry,

Tak sobie w tajemniczej, głębokiej jedności,

Wielkiej — jako otchłanie nocy i światłości —

Odpowiadają dźwięki, wonie i kolory.

W czasach, kiedy natury potęgi niesforne

Co dzień rodziły na świat dzieci jej potworne,

Chciałbym u stóp olbrzymki pięknej, białośnieżnej,

Żyć jak u stóp królewny młody kot lubieżny.

I widzieć jak rozkwita jej dusza w jej ciele,

I patrzeć na jej igrzysk straszliwe wesele,

I zgadywać, czy serce jej gotuje gromy

Po wilgotnej mgle w oczu błękitach widomej.

I obiegać jej ciało od nocy do rana,

I wpełzać na olbrzymie, krągłe jej kolana,

I czasem, gdy znużona skwarami letnimi

Wzdłuż pola — do spoczynku kładzie się na ziemi

Usnąć niedbale — w cieniu piersi jej lubieżnej,

Niby wzgórze spokojne — u stóp góry śnieżnej.

Ty, którą noc tak wdziękiem stroi!

O! słodko mi, gdy rozmarzony,

Skłoniwszy skroń ku piersi twojej,

Słucham wód skargi nieskończonej!

O, błoga nocy, wodo śpiewna,

Księżycu, drzewa, co tak drżycie:

Ta wasza tęskność, czysta, rzewna —

Jest to miłości mej odbicie.

Ach, ponad stawy, ponad doliny,

Nad góry, lasy, chmury i morza,

Aż poza słońce, za eter siny,

Za sfer gwiaździstych dalne przestworza —

Kto jak skowronek myślą w lazury

Wylata rankiem pełen swobody;

Kto zdoła spojrzeć na życie z góry,

Pojąć szept kwiatu, mowę przyrody!