Form: Liryka,
motif: Rozpacz

Liryka X

Rozpacz X

Biedna, piękna istoto! Te wspaniałe zdroje
Tych łez — do mojej duszy płyną skołatanej;
Twoje kłamstwo...
↓ Expand fragment ↓
Biedna, piękna istoto! Te wspaniałe zdroje
Tych łez — do mojej duszy płyną skołatanej;
Twoje kłamstwo upaja mnie, a serce moje
U źródeł twej Boleści — leczy swoje rany.
— Lecz czemuż ona płacze? Piękność doskonała,
U której stóp ród ludzki ległby zwyciężony…
Jakiż ból gryzie wnętrze jej białego ciała?
— Ona płacze, że żyła. Zrozumiej, szalony!
I płacze, że żyć będzie. Ale płacz ją dusi
Najgoręcej (aż z płaczu drży od stóp do głowy)
Przeto, że jeszcze jutro musi żyć. Żyć musi
Jutro — pojutrze — wiecznie. Los nasz jednakowy.
↑ Hide fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Maska
Lub cisza morska — to zwierciadło raczej
Mojej rozpaczy!
Charles Baudelaire, Muzyka
«Kurtyzanko nieszczera, ach, czemuż ci było
Nie zaznać tego, po czym świat umarły płacze?»
I...
↓ Expand fragment ↓
«Kurtyzanko nieszczera, ach, czemuż ci było
Nie zaznać tego, po czym świat umarły płacze?»
I czerw toczyć cię będzie jak żalu rozpacze.
↑ Hide fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Pośmiertne żale
Nadzieja w cmentarną
Noc pada we łzach. Zimnej Rozpaczy duch dziki,
Nad czołem mym zawiesza...
↓ Expand fragment ↓
Nadzieja w cmentarną
Noc pada we łzach. Zimnej Rozpaczy duch dziki,
Nad czołem mym zawiesza swą chorągiew czarną.
↑ Hide fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Spleen
I błagałem ostre miecze:
„Wyswobódźcie mię z niewoli!”
I zatrutem błagał ciecze:
„Niech jad słabość...
↓ Expand fragment ↓
I błagałem ostre miecze:
„Wyswobódźcie mię z niewoli!”
I zatrutem błagał ciecze:
„Niech jad słabość mą wyzwoli!”
↑ Hide fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Upiór
zakrywam się przed rozpaczą dłonią otwartą
listopad mocno trzyma mnie w ramionach
Józef Czechowicz, Ballada z tamtej strony (tomik), Elegia żalu
zakrywam się przed rozpaczą dłonią otwartą
listopad mocno trzyma mnie w ramionach
Józef Czechowicz, Nic więcej (tomik), Elegia żalu
Tak! ja się modlę — całą mą rozpaczą,
Że wyjść nie można z zakreślonych granic
I...
↓ Expand fragment ↓
Tak! ja się modlę — całą mą rozpaczą,
Że wyjść nie można z zakreślonych granic
I że żałować próżno tych, co płaczą,
Bo i ta żałość, i ten płacz ich na nic,
Bo i uśmiechy, i łkania ich gardła —
To wszystko zejdzie w jedną zgniłą trumnę…
I że to wszystko jest takie rozumne!
I że w rozumie tym litość umarła!…
I tę modlitwę sprawiam bez ustanku,
Od mroków nocy — do białego ranku!
Tak! ja się modlę, kiedy tarczą złotą
Księżyc wypłynie z gwiazd łzawych namiotu,
To ja się modlę szaloną tęsknotą.
Tą niepojętą, prawie bez przedmiotu;
To ja się modlę smutku mego mrokiem,
Poczuciem pustki bezmiernej ogromu,
To ja się modlę rozżalonym okiem,
Że jestem obcy w rodzinnym mym domu!…
I tę modlitwę sprawiam bez ustanku
Od mroków nocy — do białego ranku!
Tak! ja się modlę mych myśli polotem
I świadomością, jacyśmy ubodzy,
I tym wysiłkiem, z którym, myśląc o tem,
Muszę me myśli wstrzymywać na wodzy,
Aby nie pękło rozumu ognisko!…
I straszną trwogą śmiertelnej agonii,
Żem jest przepaści obłędu tak blisko,
Gdzie ster rozsądku pryśnie w mojej dłoni!
I tę modlitwę sprawiam bez ustanku
Od mroków nocy — do białego ranku!
Tak! ja się modlę mym spod serca śmiechem
Nad nędzą świata i nad nędzą własną,
I pałającym modlę się oddechem
Starganej piersi, gdzie łkania nie gasną,
Gorącą żądzą nieznanej pieszczoty,
Harmonią pieśni zaklętej w wyrazy,
Całym szaleństwem namiętnej ekstazy,
I dysharmonią mej własnej istoty!
↑ Hide fragment ↑
Gustaw Daniłowski, Od mroków nocy do białego ranku...
Nam już teraz pod tym szumem zostać
słów nie szukać, wargę mocno zaciąć
i nas...
↓ Expand fragment ↓
Nam już teraz pod tym szumem zostać
słów nie szukać, wargę mocno zaciąć
i nas człowiek pożegna z miłością,
jak witamy się co dzień z rozpaczą.
↑ Hide fragment ↑
Tadeusz Gajcy, Ukochanej
Aż w mrocznym sanktuarium, przy którym zwiodłam straż,
z kamienną twoją rozpaczą
stanęłam
twarzą
w...
↓ Expand fragment ↓
Aż w mrocznym sanktuarium, przy którym zwiodłam straż,
z kamienną twoją rozpaczą
stanęłam
twarzą
w twarz.
↑ Hide fragment ↑
Zuzanna Ginczanka, Świętokradztwo

Form: Liryka

No description.

Motif: Rozpacz

Rozpacz jest stanem skrajnej utraty nadziei i poczucia sensu, momentem postawienia na krawędzi, wyczerpania wszelkich sił życiowych. Może wiązać się z żałobą, ostatecznym rozczarowaniem i niekiedy (jak np. w przypadku Wertera z powieści Goethego) prowadzić do samobójstwa.

Form: Liryka,motif: Rozpacz

Form: Liryka

Motif: Rozpacz

Form: Liryka,
motif: Rozpacz