Motyw: Zima

Wtenczas od wiatru szukając ochrony,

Stanąłem za mym wodzem, bo zasłony

Nie było innej; tam wśród wiecznej zimy,

Już byłem w miejscu, gdzie cienie widziałem,

A co z przestrachem wpisuję w te rymy

Oblane lodem jak ździebło kryształem.

Ten w lodach leży na wznak rozciągnięty.

Ci prosto stoją, drudzy wspak na głowie,

Ten łukiem twarz swą nagina do pięty.

Gdyśmy do tyla zaszli w to pustkowie,

Że już mojemu mistrzowi się zdało,

Pokazać szpetne, niegdyś piękne ciało,

Zwrócił się do mnie i mówił z powagą

«Oto Lucyfer, oto krąg przeklęty!

Teraz się cały uzbrajaj odwagą».

Żyjemy na dnie ciała. Na samym dnie grozy.

Rzeźbi nas głód cierpliwy i tną białe mrozy.

U okien przystajemy. Noc za oknem czeka

i śmierć się jeży cicho, gdy czuje człowieka.

I topniejemy z wolna. Nie patrzmy sobie w oczy

na drugi dzień. Znów człowiek utopił się w nocy.

To nie jest smutek wiary. To serca tak siwieją

i stygną coraz, stygną, z miłością i z nadzieją.

Wiemy tylko. To wiemy: w ostatnim śnie cierpienia

jest dom rzeźbiony w słońcu, a pod nim ciepła ziemia,

i tam strumieniem jasnym jak przezroczystym mieczem

odbici — rozpoznamy twarze ciągle człowiecze.

Chmura z miedzi uderza,

blaskiem bije w puklerzach,

jeśli puklerz — to oczy z ołowiu.

W lasach siwych od błysków

jak znużenia kołyską

wracał rycerz z puszystych łowów.

A od śniegu — wraz z koniem —

był jak chmura jabłoni

huraganem niesiona przez zamieć.

I tak w pędzie zastygli,

że na mróz jak na igłę

wbici — z wolna zmieniali się w kamień.

O, kobieto cudowna, zwodna auro ciepła!

Czy kocham także śnieg twój i szron w bieli skrzepłej,

czy będę mógł się wyrwać z zimy twojej mroźnej —

— rozkoszy przejmującej bardziej niż mróz groźny?

I przyszedł pierwszy raz, i nawiał obłok biały,

a chłodne bryły lodu tej nocy — w staw przemienił,

a na nim złote kręgi milczenia tak się chwiały

jak motyl albo gwiazdy brzęczący, pszczeli ślad.

Już nie pamiętam, jak słońce w śnieg prószy

i w biele sypie ciszę pyłem złota.

Dzwonki polami biegną i szeleszczą,

cisza osiada śniegu mgłą na płotach.

Już nie pamiętam! Miasto zaczajone

zza murów, mgłą mi dusi jaźń zamarłą

i krwią już niebo mdłych, przegniłych dymów

nocą wyszło w ulice

i dławi mi gardło…

Śnieg wieje — ciszy gołąb —

w miast wyspy lekkie.

Szumią miękkie powieki,

kręci się białe koło.

Zapomniane już, zapomniane

to, co kochać było — za wiele:

panny smukłe, wiatru fontanny,

u jeziora uśpiony jeleń.

Przeżegnane krzyżem i ogniem

śpiewne kraje, gotyk na szybach,

zapomniane te, co szły do mnie,

smoki, kwiaty, świecące ryby.

Zapomniane będą i czasy,

które miłość jak śnieg wypełnia.

Na chmur ciemnych spiętrzone lasy

pnie się śniegu szumiąca wełna.

Pożegnane już, zapomniane.

Śnieg jak dłonią zasłoni oczy.

Słychać jeszcze — nim chłód zostanie —

jak za nami pułk biały kroczy.