Jeden z najstarszych obok eposów Homera utworów literatury greckiej, pierwszy poemat dydaktyczny sławiący pracę i życie na wsi (georgika).
Początkową część dzieła Hezjod kieruje do swojego brata Persesa z pobudek osobistych: brat wytoczył mu proces o podział majątku po ojcu i przekupił sędziów. Poeta napomina, że wszelka niesprawiedliwość zostanie ostatecznie osądzona i ukarana przez bogów. Przy tej okazji opowiada mit o pięciu wiekach ludzkości oraz historię o Prometeuszu, Epimeteuszu i zesłanej przez Zeusa Pandorze, która otworzyła pojemnik z klęskami, chorobami i nieszczęściami, przez co wydostały się one na świat. Prace i dnie są pierwszym utworem zawierającym te mity.
W luźnej kompozycji Hezjod gromadzi rozmaite sentencje, porady i przestrogi dotyczące sprawiedliwości, uczciwości i pracy jako podstawy dostatniego życia. Zbiory takich „pouczeń” dydaktycznych na temat prowadzenia życia, w których najczęściej autor jako ojciec zwracał się do syna lub jako nauczyciel do ucznia, występowały od wieków w literaturach dawniejszych cywilizacji, Mezopotamii i Egiptu. Podobnego rodzaju utwory pojawiają się również po Hezjodzie i niezależnie od niego u wielu ludów i narodów.
Tytuł poematu Hezjoda odpowiada tylko drugiej części, stanowiącej najobszerniejszą jednolitą partię utworu. Stanowią ją pouczenia dla Persesa o uczciwej pracy, czyli dobrym gospodarowaniu na wsi, ujęte w formę kalendarza kolejnych prac polowych i gospodarskich w ciągu roku. Część ta stanowi ważne źródło informacji o życiu na wsi w archaicznej Grecji oraz ówczesnej wiedzy o cyklicznych zjawiskach astronomicznych, wykorzystywanej do pomiarów czasu.
Dzieło zamykają porady dla żeglujących, utrzymujących się z handlu morskiego, różne drobne porady życiowe oraz kalendarz pomyślnych i niepomyślnych dni miesiąca.
Tekst w rymowanym 13-zgłoskowym przekładzie Kazimierza Kaszewskiego, zaopatrzony został przez tłumacza w obszerny wstęp przybliżający epokę, życie autora i treść utworu.
