Motyw: Świt

Już brzask, dnia goniec, powietrze przeniknął,

(Dla wracających tym milszy pielgrzymów,

Blisko ich kraju, gdy rodzinne pola

Brzask ten oświeci, kłąb rodzinnych dymów).

Ciemność pierzchała, a z nią sen mój zniknął.

i stanąłem na świtu krawędzi,

który dzwony rozcinał na struny,

tego dnia, gdy wracałem do piekła,

dzień widziałem huczący jak łunę

i stanąłem na świtu krawędzi…

Gdy świt białoróżowy w duszę rozpustnika

Wnika wraz z Ideału gryzącym widziadłem,

Działaniem tajemnicy mściwej — w tym upadłem,

Odrętwiałem bydlęciu Anioł się ocyka.

Po dziedzińcach koszarów bębny brzmiały gwarnie

Pobudkę, — a wiatr ranny zdmuchiwał latarnie.

Był to czas snów niezdrowych, co natrętnym rojem

Sen ciemnowłosych chłopców burzą niepokojem,

Gdy jak źrenica krwawa a wiecznie drgająca,

Lampa czerwonym piętnem zda się na tle słońca,

A duch walczący z cielskiem odrętwiałym, sennym

Naśladuje te walki nocy z dniem promiennym;

Gdy mąż piórem — kobieta miłością się nuży.

Już świt; — już się z kominów tu i ówdzie kurzy:

Ze sczerniałą powieką, z otwartymi usty

Toną w śnie ogłupienia bachantki rozpusty,

Podczas gdy nędza z piersią wystygłą, zapadłą,

Chucha w ręce lub nieci żar, by zwarzyć jadło.

Czas to był, gdy w kryjówkach i chłodu, i głodu

Najsroższe dla położnic godziny porodu;

Gdy jak głuszone falą spienionej krwi łkanie —

Rozdzierało powietrze w dali kurów pianie;

Morze mgły pogrążało gmachy jak w kąpieli,

A po szpitalach, na swej śmiertelnej pościeli

Mrący w napadach czkawki żegnali się z życiem.

Rozpustnicy wracali złamani użyciem.

Jutrzenka, drżąc pod falą zielono-różaną,

Podnosiła się z wolna nad pustą Sekwaną,

A Paryż — ten wyrobnik stary — na roboczy

Dzień — zbierał swe narzędzia i przecierał oczy.

Ach, gdybyż oddać te świty przecudne

Walczące z jaśnią rozet elektrycznych,

Gdy światło z światłem igra dziwne, złudne,

Sączy się z wolna w strumieniach mistycznych,

Albo wałęsa się w promykach mdławych,

Śmiech płosząc nagle z twarzy zielonkawych…

Toć już szczęśliwie mija drugi tydzień,

Jak pilnie badam tętno tej stolicy:

Ptaszki śpiewają nam swoje dobrydzień,

Gdy nas przed Żorżem ujrzą na ulicy,

Słoneczko wita swym pierwszym promykiem,

Na który w odzew bucham szczęścia rykiem…

Jeszcze na dworze szaro

A już, jak dobra wróżka,

Dziewczę niemiecką gwarą

Za łeb mnie ciągnie z łóżka.

«Herr Doktor! schon ist sechse»

Mówi, ściągając koce,

«Hol' Teuf'l dich, alte Hexe»,

Z wdzięcznością jej mamrocę.