Motyw: Sielanka

Czyli trwała, przez nas niezbudzona,

Miłość nasza w nieprzespanym śnie?

Trwożny byłem, ty onieśmielona,

Błogo błądząc, dygocąc przez dnie.

Wędrowały gwiazdy w strome noce

Ku ściszonym górom obok nas.

Wonie, świerszcze grające, owoce,

Nad oczami spływający czas.

Cóż milczącym wargi spoić wzbrania?

Wieczność jedną wydzieliła z chwil.

Przemieszały się w lęku wyznania,

Przeszywane przez ptaszęcy tryl.

Jak ugodzon śmiertelnie, za dłoń

Pochwyciłem cię, ze szczęścia niemą —

Zanim gwiazdy blednące twą skroń

Uwieńczyły wraz z zbudzoną ziemią.

Szczęściem wzbiera miejskie łono,

Gdy trawkę widzi zieloną.

Już was tylko przestrzeń krótka

Oddziela od piwogródka.

Ale, kto ma liczną dziatwę,

Nic mu w życiu nie jest łatwe.

Franio się przestraszył gęsi,

A Maryjka woła «ęsi».

Brzusiowi pot spływa z czoła

I co gorsza nic nie woła.

Wszystko mija, więc szczęśliwie

Siedzicie wreszcie przy piwie.

Miło słyszeć jest Trawiatę

W wykonaniu firmy «Pathé».

Kiedy człowiek sobie podje,

Dziwnie tkliw jest na melodie.

Ogryzając z kurcząt kości

Nucisz «za zdrowie miłości…»

Ociężałym nieco krokiem

Wracasz do dom późnym zmrokiem.

Teraz wielka pantomina:

Do snu kładzie się rodzina.

Najpierw Maryjka, a za nią

Klementynka, Brzuś i Franio.

Patrzysz łakomie, jak żona

Rozdziewa pierś i ramiona.

Słońce, wieś, Trawiata, piwo,

Myśli płyną ci leniwo.

A finał ekskursji całej:

Nowy bąk za trzy kwartały.

Marzyło mi się we śnie,

Że byłem ptaszkiem małym:

Wstawałem bardzo wcześnie,

Zarówno z dzionkiem białym;

W czyściutkim, jasnym zdroju

Pluskałem dzióbek potem

I w adamowym stroju

Grzałem się w słonku złotem.

Robaczków drobnych kilka

To było me śniadanko,

A potem — szczęścia chwilka

Z samiczką, mą kochanką.

I żyłem rad ogromnie

Wśród lubych tych igraszek,

I każdy mówił o mnie:

Cóż to za miły ptaszek!

Tak mi się w nocy śniło,

Nim sen mi umknął z powiek,

I bardzo mi niemiło

Zbudzić się jako człowiek…

Nie masz nic milszego ponad

Ciągnący żeński pensjonat.

Sunie sznurkiem przez plantacje

W ciszy, z wolna, uroczyście —

Zielono, pachną akacje,

Słońce gzi się poprzez liście — —

Ciągnie podwójny sznureczek

Takich przemiłych owieczek.

Cieplutko, wiosna, południe,

Ławeczka, próżniactwo boskie,

Myśli rozigrane cudnie

W jakieś koziołki szelmowskie — —

Idą: duża, mniejsza, mała,

Kobiecości gama cała.

Ptaszek ćwierka gdzieś tam z góry

Swoich liryk «pierwszą serię»,

Zapoznanych serc tortury

I celibatu mizerie — —

Pod kapotką granatową

Rysuje się to i owo.

«W rytm melodii jakiejś sennej

Kołyszą się stare drzewa,

Płynie falą dech wiosenny,

W sercu puka coś, coś śpiewa» —

Ta mała mogłaby troszkę

Obciągnąć sobie pończoszkę…

Jakiś czar nieznany jeszcze

Jakieś czucia wiotkie, śliczne —

Jakieś dziwne w piersiach dreszcze

Pan i pani - teistyczne — —

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Czy to nie znaczy przypadkiem,

Że czas mi już zostać dziadkiem…?

W ów dzień, który jak inne piękne dnie się chyli,

Wielkie woły rogate w przedzmierzchowej chwili

Wracają, przez ciemnego zganiane pastucha.

Poeta stąpa w miasto, a wieczór go słucha.

Tedy, zanim krok jego powstrzymają domy,

Wzrok okala widnokrąg, daleki i stromy,

Myśl błąka się pogodna, w senności leniwa,

Od wzgórz aż po dolinę, tej sielskości chciwa.

Nim pierwsza gwiazda wzejdzie w złoceniach, gdzie strzecha

Wznosi się ku niej lekko: idąc, się uśmiecha.

Spogląda wzdłuż gościńca, co gnie się daleko,

Widzi oliwki szare nad gasnącą rzeką.

Zapomniał wszystkich cierpień, straszliwej boleści:

Jest promienny, jak słońce, które wszechświat mieści.

By wznieść go ponad siebie, znów szepcesz, Naturo.

Godzisz go w samo serce, nienakryta chmurą,

O, czysta pod tym łukiem, gdy opada kula

W blasku, on marzy słońce, jako diament króla,

Wiekuiste, i, zanim światłość w mroku skona,

Gada: urodo ziemi, o, bądź pochwalona.

czegóż się bać

przecież siano pachnie snem

a ukryta w nim melodia kantyczki

tuli do mnie dziecięce policzki

chroni przed złem