Motif: Noc

Głęboko w mroku duszy naszej ryje

nieznany nam, drapieżny dziki bies.

Bywa, znienacka tułów rozprostuje,

naszego świata słonecznego dno

maca po ciemku, wstrząsa kolumnami

i łeb ognisty wystawia przez szparę.

Ale się kurczy, światłem dnia oślepion,

i znów opada w siebie, niepobity.

Noc była. W długiej i dusznej komnacie

stałem, gdzie umierano. Schrypłe jęki,

rzężenia jeno słysząc. Pasma sine

przez okiennice rzucał drwiący księżyc

długim szeregiem poza cień pilastrów.

Te ukrywały łoża: były ciemne,

rozpoznawalne przez palców dotknięcie.

Schylony blisko, nagle się zatrząsłem

obłędnym śmiechem — oplątany w całun,

bielejąc, wystąpiłem z gęstych mroków

w światło jaskrawe, w nadto widny poblask,

i, jak duch śmierci, skinąłem ku chorym.

Wrzask rozdarł wargi, ów wstecz się odrzucił,

a tamten w febrze drgał, dreszczem agonii

miotany, czkając. I tak umierali.

A ja przez ciemność z wolna się skradałem,

na czoła kładąc dłoń, aktor nikczemny,

czekając skurczu ust, wzbicia się jęku.

I znów stąpałem. Oni, wrzeszcząc, marli.

Aż wreszcie z krtani zdławionej mej runął

krzyk ponad wszystkie — to wrzeszczało piekło.

Wtedy zbudziłem się w szczebiocie ptaków.

Żyjemy na dnie ciała. Na samym dnie grozy.

Rzeźbi nas głód cierpliwy i tną białe mrozy.

U okien przystajemy. Noc za oknem czeka

i śmierć się jeży cicho, gdy czuje człowieka.

I topniejemy z wolna. Nie patrzmy sobie w oczy

na drugi dzień. Znów człowiek utopił się w nocy.

To nie jest smutek wiary. To serca tak siwieją

i stygną coraz, stygną, z miłością i z nadzieją.

Wiemy tylko. To wiemy: w ostatnim śnie cierpienia

jest dom rzeźbiony w słońcu, a pod nim ciepła ziemia,

i tam strumieniem jasnym jak przezroczystym mieczem

odbici — rozpoznamy twarze ciągle człowiecze.

Jak łatwo dnia zapomnieć, gdy się nocą idzie,

i jak trudno z własnego nieosiągu szydzić

(o, ślepcy szukający drogi nad przepaścią,

z dalekich równin w góry zabłąkani nocą).

W nocy pies we mgle szczeka,

rozpruwa szwy ciszy

i czkawka echa kaszle z przegniłych płuc podwórz.

Nie chodź po zwiędłym zmroku, lepiej okno otwórz:

przestrzeń powiewa w usta gorzką, wonną jesień.

Mosty brodzą w prąd wlane czernią,

gwiazdy czochrzą włosy mgłom wiklin…

Przeszli ludzie, którzy szli mostem…

Oczy cicho w złe miasto wnikły…

Madonno moja, grzechu pełna,

w sen jak w zwierciadło pęknięte wprawiona.

Duszna noc, kamień gwiazd na ramionach

i ta trwoga, jak ty — nieśmiertelna.

Madonno moja w grzechu poczęta,

to nie są winy, którym łez brak.

Noc jak zwierzę zatulone w strach,

noc, która zawsze pamięta.

Usta są gorzkie i suche, do łodyg

spalonych tak młodo podobne,

oczy ogniem niepłodne —

złoty orzech.

Czym łuskać z zamyślenia?

Wiarę uczynić po zgonie?

Jestem jak blask twój, co tonie

w morzach powrotnych jak ziemia.

Madonno, czym mnie wybawisz od nocy?

Czy dziecko przywrócisz wygięciem warg na dół?

Snom kolistym, kwiatom, wodospadom

dasz się przeze mnie toczyć?