Motyw: Natura

Natura zawsze jest omylnie płodna,

Jeśli z nią w związku Fortuna niezgodna;

Ziarno oracza zawodzi nadzieje,

Jeśli na ziemi niestosownej sieje.

Więc gdyby świat wasz szedł w natury ślady,

Gdyby jej radom wbrew się nie sprzeciwił,

Zaiste, lepszych mieszkańców by żywił.

Prócz tych woni, barw i blasków,

Unoszących się w przestrzeni;

Prócz szumiących śpiewem lasków

I tej świeżej łąk zieleni;

Prócz tych kaskad i potoków,

Zraszających każdy parów,

Prócz girlandy tęcz, obłoków,

Prócz natury słodkich czarów;

Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów,

Z których serce zachwyt piło;

Prócz pierwiosnków i powojów,—

Między nami nic nie było!

Poszukaj tam, w splątanych burzach traw,

w naczyniach roślin napełnionych życiem,

gdzie w kroplach deszczu czeka cię odbicie

Boga żywego w łunach żywych barw.

Liście po żyłce odczytaj do dna,

aż w oczach twoich jak drzewa wytrysną,

aż duchy światła w powietrzu zawisną.

Naucz się życia, co przez życie trwa.

Mazowsze. Piasek, Wisła i las.

Mazowsze moje. Płasko, daleko —

pod potokami szumiących gwiazd,

pod sosen rzeką.

natura — otchłań

zieleniejąca na krańcach błękitu

……………………

wejdziemy w prężne powietrze górskich strumieni

w puszczę — łuk morza ucichły chłodem wśród skwaru

w ciche kopuły wite na ptakach jak wieniec

w mroczne sklepienie poszumu rozdarte świstem

ptaków…

niżej…

w bujnym zielonym bambusie trzcina kołysze jak szelest

dżungla zielonym ciepłem owionie dźwięk brązu

— ciało

słońce na białych diunach piasek w poszum zmiele

wieczór opadnie w oczy uśmiechniętym bonzą.

Wiatr drzewa spienia. Ziemia dojrzała.

Kłosy brzuch ciężki w górę unoszą

i tylko chmury — palcom czy włosom

podobne — suną drapieżnie w mrok.

Ziemia owoców pełna po brzegi

kipi sytością jak wielka misa.

Tylko ze świerków na polu zwisa

głowa obcięta strasząc jak krzyk.

Nic gruzy. Dwułodygą wyrośniem,

dwugłosem zielonym światła,

podobni chmurom i sośnie,

kwiatom płynącym na tratwach,

gdy rzeka wilgocią śliska

jest tonem świata — kołyska.

Nic ciemność. Przez nią przepłyniem,

a ręce na niej — promień

w błogosławionym czynie,

w żyjącym gromie,

bo i z krzemienia się śpiewa

wieczność rosnąca — drzewa.

Nic gruzy. Ale ująć

powietrze: tam formy rosną

z guseł i zaklęć — kołując —

coraz to bliższe. Mocno

w ręce spadają — nieznane,

czasem — niedokonane.

I tak się trzeba im zaprzeć

w ziemię i wiatr, w świetlistość,

by deszczem pocisków lecąc

opadły w dłonie — czysto.

A w ich ulewie rosnąć

ptakiem, człowiekiem i sosną.