Lato leśnych ludzi — powieść Marii Rodziewiczówny z roku 1920. Tytułowe postaci to osoby, które nie zatraciły kontaktu z przyrodą, potrafią żyć wśród niej i ją obserwować.
Powieść opisuje życie trójki przyjaciół (występujących pod przezwiskami
Rosomak, Pantera i Żuraw), spędzających lato w oddalonej od cywilizacji
leśnej chacie. W pewnym momencie dołącza do nich chłopak z miasta,
określany jako „murowa stonoga”, a potem — od ciągle powtarzanych pytań —
jako Coto. Dalsza część książki opisuje, jak „rekrut” stopniowo uczy
się życia w lesie i poznaje tajemnice przyrody. Las ma jednak również inne tajemnice — te z czasów powstania, żyjące w pamięci starego Odrowąża, mentora „leśnych ludzi”. Nasi bohaterowie zetkną się także i z nimi, i będzie to istotny element leśnej edukacji Cota.
