Literacki szkic autorstwa Aleksandra Brücknera, poświęcony historii wzajemnych relacji i inspiracji polskich i rosyjskich twórców, będący pokłosiem jego odczytu wygłoszonego we Lwowie w roku 1905.
Autor szkicu niejednokrotnie z ubolewaniem zwraca uwagę na fakt, że na skutek trudnych stosunków historycznych znajomość rosyjskiej twórczości w Polsce i polskiej w Rosji nie była i nie jest wystarczająca, aby stanowić bogate źródło obustronnych korzyści dla kultury i nauki. Brak przekładów, niechęć i uprzedzenia — wszystko to sprawia, że szerokie grono czytelników zarówno w jednym, jak i w drugim narodzie jest pozbawione dostępu do spuścizny znakomitych osobowości. Brückner w swoim tekście wnosi postulat, aby oddalić wszelkie animozje i wobec na nowo rodzącej się państwowości Rosji przełamać wzajemne uprzedzenia i rozpocząć popularyzację literatur wśród odbiorców kultury oraz samych pisarzy.
