Wolne Lektury potrzebują Twojej pomocy...

Dzisiaj aż 15 770 dzieciaków dzięki wsparciu osób takich jak Ty znajdzie darmowe książki na Wolnych Lekturach.
Dołącz do Przyjaciół Wolnych Lektur i zapewnij darmowy dostęp do książek milionom uczennic i uczniów dzisiaj i każdego dnia!

Tak, dorzucę się do Wolnych Lektur!
Tym razem nie pomogę, przechodzę prosto do biblioteki
Ufunduj e-książki dla dzieciaków

Lektury szkolne za darmo dla każdego dzieciaka? To możliwe dzięki wsparciu darczyńców takich jak Ty! Kliknij i dorzuć się >>>

x
X
Wesprzyj!
Pomóż uwolnić książkę!Pola Braun, Hela Blumengraber, Łaja Cudna, Elżunia i Henryka Łazowertówna - Poezja żydowska na 80. rocznicę powstania w getcie warszawskim
zebrane: 1240,00 złpotrzebujemy: 4800,00 złdo końca zbiórki:
Pomóż uwolnić książkę!

6567 darmowych utworów do których masz prawo

Język

Ballady i romanse Adama Mickiewicza mają niezwykłą wartość w literaturze polskiej. Ten zbiór ballad wydany w 1822 roku w Wilnie wyznacza początek polskiego romantyzmu.

Do ballad inspirowanych ludową tradycją, Mickiewicz wprowadza elementy świata nadprzyrodzonego, takie jak upiory, świtezianki, duchy czy kobiety przemieniające się w syreny. Ich zadaniem jest przywrócenie zakłóconego ładu na ziemi. Choć nie do końca wiadomo, czy elementy te istnieją naprawdę, czy są tylko wytworem wyobraźni ziemskich postaci, czytelnik w odbiorze powinien kierować się sercem, nie rozumem, w myśl słów samego autora: „Czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko”.

W skład tomu wchodzą m.in. Romantyczność, Świtezianka, To lubię oraz Pani Twardowska.

  1. Między miłością a nienawiścią istnieje cienka granica, którą bardzo łatwo przekroczyć.

    Świtezianka to ballada autorstwa Adama Mickiewicza. Po raz pierwszy została opublikowana w 1822 roku w wydanym w Wilnie tomiku Ballady i romanse. Uważa się, że wydanie wspomnianego zbioru stanowi początek epoki romantyzmu w Polsce.

    Tłem wydarzeń opisanych w balladzie jest miejsce dobrze znane Mickiewiczowi z młodości — jezioro Świteź znajdujące się w okolicach Nowogródka (dzisiejsza Białoruś). Natomiast czasu, w którym rozgrywała się przedstawiona historia, nie można dokładnie ustalić. Wiadomo jedynie, że „minęło lato, zżółkniały liścia”.

    Podmiot liryczny w utworze Mickiewicza jest anonimowy, wypowiada się w trzeciej osobie, snuje przypuszczenia, nie ocenia postępowania bohaterów.

    Balladę wzbogacają wpływające na wyobraźnię czytelnika liczne środki stylistyczne: pytania retoryczne, metafory, porównania i wykrzyknienia.

    Głównymi bohaterami utworu są młody strzelec (myśliwy z pobliskiego boru) oraz nimfa wodna, tytułowa Świtezianka, którą na początku poznajemy jako zakochaną w chłopaku tajemniczą dziewczynę z lasu. Balladę rozpoczyna scena opisująca spotkanie pary nad brzegiem jeziora Świteź. Ich potajemne schadzki trwają od jakiegoś czasu, zawsze odbywają się po zmroku. Podczas ostatniego spotkania młodzieniec w podniosłych słowach wyznaje miłość swej wybrance i deklaruje jej wierność. Dziewczyna jest jednak nieufna i nie wierzy w szlachetność intencji chłopaka. Wątpi w stałość jego uczucia. Po zakończeniu rozmowy strzelec spaceruje po lesie i dostrzega dziwne zjawisko nad taflą jeziora — z wody wynurza się nimfa wodna. Jest tak piękna, że młodzieńcowi zapiera dech w piersi. Nie potrafi oprzeć się jej wdziękom — puszcza w niepamięć przysięgę złożoną tajemniczej dziewczynie. Jak się okazuje, pod postacią Świtezianki skrywa się wybranka strzelca — czuje się zdradzona i zapowiada zemstę. Wymierza mu karę najstraszliwszą z możliwych: ciało młodzieńca zostaje pochłonięte przez wody jeziora, a jego dusza uwięziona w modrzewiu stojącym nieopodal miejsca spotkań dawnych kochanków.

    Nastrój Świtezianki determinuje aura grozy, tajemnicy i baśniowości. Przyroda nie tylko obserwuje wydarzenia, ale także w magiczny sposób bierze w nich udział. Wspomniane cechy utworu są charakterystyczne dla epoki romantyzmu. W balladzie można również dostrzec przenikanie się dwóch światów: realnego oraz fantastycznego.

    W Świteziance Adam Mickiewicz zawarł motyw kary za niedotrzymanie obietnicy. Zdrada strzelca skazała jego duszę na wieczną tułaczkę. Sprawiedliwości stało się zadość: każda wina niesie za sobą konsekwencje.

    W czasach, w których żył Mickiewicz, wierzono wśród ludu w istnienie i wszechmoc nimf wodnych, rusałek oraz topielców. Twierdzono, że dysponują oni nieposkromionymi mocami i mogą oddziaływać na życie prostego człowieka.

    Ballada Adama Mickiewicza jest lekturą obowiązkową w klasach 7–8 szkoły podstawowej. Nasze wydanie zawiera przypisy opracowane specjalnie dla uczennic i uczniów. Audiobook dostępny na stronie Wolnych Lektur czyta Agnieszka Podsiadlik.

Wolne Lektury potrzebują pomocy - dorzuć się

Zobacz też:

Motywy

Informacje o utworze

Autor: Adam Mickiewicz

Ur.
24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka
Zm.
26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu (dziś: Stambuł)
Najważniejsze dzieła:
Ballady i romanse (1822), Grażyna (1823), Sonety krymskie (1826), Konrad Wallenrod (1828), Dziady (cz.II i IV 1823, cz.III 1832), Księgi …
Źródło utworu w serwisie CBN Polona
Źródłowy plik XML
Utwór na Platformie Redakcyjnej
Opis lektury w Wikipedii
Miksuj treść utworu
Zamknij

* Ładowanie