Motyw: Vanitas

„nic pewnego na świecie!

I że egoizm ludzki jakkolwiek się skrywa,

We wszystkim zdradzi się przecie;

Iż rzemiosła piękności niewesołe dzieje,

Że nie rozkoszne zadanie

Tancerki, która zimna na rozkaz szaleje,

A śmiech ma na zawołanie;

Że budować na sercach jest to niedorzeczność,

Że piękność, miłość, rozkosze

Kruche są, że niepamięć pogrąża je w wieczność

Jak śmiecie, zgarnąwszy w kosze”

I Eklezjasta śpiewa: „Wszystko marność!”

Z nim księża, mając Memento w pamięci,

Czczą wstrzemięźliwość, czystość i ofiarność.

Słowem — pojmie to każdy, kto ma chęci.

Gdy w doczesności więc widzą wszechczarność

Poeci, mędrcy, kapłani i święci,

Mamże się wstrzymać z obawy pobicia

Sam od głoszenia tej nicości życia?

— Gdzie świat sprzed ośmiu lat albo dziesięciu?

Był tu, widziałem; a dziś na kształt węża

Skórę odmienił świetną, już w poczęciu

Skazany, że go czas ciągle zwycięża.

Królowie, mówcy, wodze, politycy,

Dandysi giną jak liść w nawałnicy.

przeczucie chłodne jak dół wskazuje dłonią tę drogę

na wspólnej bratniej mogile wieńców nie będzie nie zwiędną

z bogiem prochu wielkości z bogiem

W takowym lata całe bawiąc błędzie,

Poczne raz myślić, co też dalej będzie,

Gdy po skończonych tańcach, muzyk, lutnie,

Czas nożycami stronę moję utnie.

Spyta mię potem, kędy czas strawiłam,

Na jaką wieczność sobie zarobiłam.

Wstyd mówić głośno, cicho brzęczę z muchą,

Że całe życie żyłam dworską juchą.

W której dopiero dobrawszy się smaku,

Właśnie tak jakby w wyszeptanym raku.

Więc odtąd zacznę poprawiać errorów,

Tracąc appetyt do dworskich saporów.