
Tadeusz Boy-Żeleński
Polały się łzy me czyste, rzęsiste...
Patrzę w niknące szlaki,
Uśmiecham się do środka,
A każdy uśmiech taki
To jakby jedna...
Odwracam się, aby spojrzeć na Janka, którego zdzieliłem prosto w czoło, aż mu czapka spadła...
Jeżeli to czytasz jesteś jedną z osób, której prezentujemy nowy wygląd części stron. Będziemy bardzo! wdzięczni za Twoją opinię – możesz nam ją przesłać tutaj. Jeżeli wolisz klasyczny wygląd - wystarczy, że klikniesz tutaj