Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 450 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Jak zowią, mniejsza: Estrelli
Jestem damą honorową.
Co mówisz? O powiedz raczej
Żeć słońce...
Aleksander Fredro
Zemsta
Jak w dezertej Arabiji
Złotosiejny wzrok Febowy
Niesie skwarem śmierć liliji,
Aż nakłoni białej głowy...
Adam Mickiewicz
Sonet VII. Ranek i wieczór
Słońce błyszczy na wschodzie w chmur ognistych wianku,
A na zachodzie księżyc blade lice mroczy...
Safona
Wiosenne rano
O, jak te białe krzewy jaśminowe
Dyszą zawrotną, przenajsłodszą wonią!
Tęskniąc za falą Heliosa świetlaną...
Juliusz Słowacki
Beniowski. Pięć pierwszych pieśni
Ach, tak jak sztaby, klub i wszyscy święci,
Co dzisiaj w każdym są kalendarzyku
Emigracyjnym...
Juliusz Słowacki
Poeta i natchnienie
Tak nieraz stojąc szary majster cechu —
Z chorągwi jednej sklepienie uczyni
Dla trzystu ludzi, albo...
Motyw: Słońce
Prymarną jego cechą jest siła życiodajna — z tego powodu słońce było niegdyś bogiem' (np. w Europie starożytnym). Rozprasza ciemności, przynosząc nadzieję; wydobywa rzeczy na światło dzienne (a więc też wyjaśnia, odkrywa tajemnice). W chrześcijaństwie powiązane zostało z Bogiem Ojcem, a także jego synem, Chrystusem — jako tym, który przynosi prawdę i wyjaśnia ludziom zamiary boskie. Motywem tym zaznaczamy również fragmenty mówiące o słońcu w znaczeniu dosłownym, jako o jednej z gwiazd, opisujące zjawiska związane z wschodami i zachodami słońca — ale też zaćmieniami słońca (którym zwykle przypisywano rolę omenu, złowieszczego znaku, jak pokazał to np. Prus w Faraonie).