Motyw: Robak

Robak X

Gdzie stoi szczecią potwora kudłata,
Robak, co wierci i toczy rdzeń świata.
Dante Alighieri, Boska Komedia, Piekło
Melancholia jej, mimo że głęboka i poważna, była tedy melancholią zbytku. Margrabina d'Aiglemont podobna...
↓ Rozwiń fragment ↓
Melancholia jej, mimo że głęboka i poważna, była tedy melancholią zbytku. Margrabina d'Aiglemont podobna była do pięknego kwiatu, którego korzeń podgryza czarny robak.
↑ Zwiń fragment ↑
Honoré de Balzac, Kobieta trzydziestoletnia
W obliczu tak wielkich spraw Birotteau uczuł się robakiem: poddał się losowi.
Honoré de Balzac, Proboszcz z Tours
Niby rój glist, co mrowiem gęstym się przewala.
W mózgu nam tłum demonów huczy z...
↓ Rozwiń fragment ↓
Niby rój glist, co mrowiem gęstym się przewala.
W mózgu nam tłum demonów huczy z dzikim śmiechem,
A śmierć ku naszym płucom za każdym oddechem
Spływa z głuchymi skargi jak podziemna fala.
↑ Zwiń fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Do czytelnika
Możnaż zdławić sumienie, któregośmy łupem,
Co żyje, w kleszcze pochwyca?
Które karmi się nami jako...
↓ Rozwiń fragment ↓
Możnaż zdławić sumienie, któregośmy łupem,
Co żyje, w kleszcze pochwyca?
Które karmi się nami jako robak trupem
Jako dąb żre gąsienica?
Możnaż zdławić sumienie, któregośmy łupem?
↑ Zwiń fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Niepowrotne
Okropne bo poczucie — niezgładzalność winy —
Wątły gmach ducha podcina,
Niby rzesza termitów, co od podwaliny...
↓ Rozwiń fragment ↓
Okropne bo poczucie — niezgładzalność winy —
Wątły gmach ducha podcina,
Niby rzesza termitów, co od podwaliny
Często swój atak zaczyna.
Przeklętym zębem żre nas niegłazalność winy!
↑ Zwiń fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Niepowrotne
«Kurtyzanko nieszczera, ach, czemuż ci było
Nie zaznać tego, po czym świat umarły płacze?»
I...
↓ Rozwiń fragment ↓
«Kurtyzanko nieszczera, ach, czemuż ci było
Nie zaznać tego, po czym świat umarły płacze?»
I czerw toczyć cię będzie jak żalu rozpacze.
↑ Zwiń fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Pośmiertne żale
Jam — nienawistne gwiazdom cmentarne pustkowie,
Gdzie, jak wyrzuty grzechu, długie czerwie żyją,
I ciałem mych...
↓ Rozwiń fragment ↓
Jam — nienawistne gwiazdom cmentarne pustkowie,
Gdzie, jak wyrzuty grzechu, długie czerwie żyją,
I ciałem mych najmilszych nieboszczyków tyją.
↑ Zwiń fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Spleen
potem przychodzi tam do niego robak zdeptany przez życie. Wygniotło mu ono z duszy wszystko...
↓ Rozwiń fragment ↓
potem przychodzi tam do niego robak zdeptany przez życie. Wygniotło mu ono z duszy wszystko, prócz tego, co w młodości kiedyś napisał: dramat czy licho. Nosi się z tym wszędzie; wszyscy drwią. Przywlókł się więc do najbardziej wzgardzonego. Gęba potwornie żałosna, ruchy chwytne: obrzydliwość i łzy… Wielki złamany czyn i robacze, jak plwocina, niedające się zdeptać marzenie.
↑ Zwiń fragment ↑
Wacław Berent, Próchno
Widzisz, to są najżałośniejsze twory ci Prometeusze…
I śmiał się. Tym razem bezdźwięcznie, cicho...
↓ Rozwiń fragment ↓
Widzisz, to są najżałośniejsze twory ci Prometeusze…
I śmiał się. Tym razem bezdźwięcznie, cicho: pierś mu się tylko trzęsła, łkała; krzywiła się twarz.
— …którym nie przyszło nawet walczyć z bogami, bo ich mizerne przykuło życie. I nie orły pierś im szarpią, lecz robactwo ich obsiadło, to najmizerniejsze robactwo ludzkie… Wiesz, co taki uczyni, gdy, utraciwszy wiarę w świat, w ludzi, w siebie, zachowa jeszcze tylko siłę woli? Wiesz, co taki donkiszot uczyni?…
↑ Zwiń fragment ↑
Wacław Berent, Próchno

‹‹ poprzedni 1 2 3 4 5 6 7 8 9 następny ››

Motyw: Robak

Motyw ten możemy odnaleźć w Panu Tadeuszu A. Mickiewicza, ponieważ Jacek Soplica przybrał takie imię, kiedy zdał sobie sprawę z nieszczęść, które spowodował. Soplica odbywa pokutę w klasztorze, potem zostaje emisariuszem. Przybrane imię - Robak - miało być znakiem pokory, wyrzeczenia się dawnej dumy i uniżenia się. Robak (szczególnie pod postacią czerwia) symbolizuje także przemijanie i śmierć, jest upostaciowieniem sił, które systematycznie „podgryzają”, niszczą życie, unicestwiają ciało itp.