Motif: Prawo

Baw się, baw!

Nowych praw

Spadną klęski,

Gdy zwycięski

Wyjdzie stąd

Matkobójstwa srom.

Cały świat

Spieszy w zbrodni ślad,

Cnotą stał się błąd.

Ojców święty dom

Gniazdem hańby będzie:

Syna dłoń

W rodzicielską mierzy skroń,

Pouczona przez takiego sędzię.

Władnie grzech;

Winom śmiech

Towarzyszy,

Bo nie słyszy

Taki człek,

Iżby za nim w trop

Menad gniew —

Pomsty groźny siew —

Niewstrzymany biegł.

Cudzych cierpień snop

Kto roztrząsać pocznie,

Ujrzy wraz,

Że i jego przyjdzie czas:

Nadaremnie będzie lżył wyrocznię.

Na swój los

Niechaj w głos

Nie narzeka, niechaj wtedy

Nie zawodzi: „Z mojej biedy

Ratujcie mnie, Erynije!

Ratuj, prawo!”. Tak! Niczyje,

Tylko ojców głoszą wargi

Takie skargi —

Prawo już domu nie żyje!

Nieraz strach

Trzyma gmach,

Jest ci stróżem hardej duszy.

Kogo nawet on nie wzruszy,

Czy to państwa, czy to człeka,

Temu droga już daleka,

Iżby żywił cześć dla prawa!

W poprzek stawa,

Od sądów jego ucieka.

Ani wolność, gdy przesadza,

Ni tyrańska panów władza

Nie ma sił,

Tylko środek on jedyny:

Moc tę dał mu wielki bóg!

Słowa me nie bez przyczyny —

Są wskazówką ludzkich dróg!

Kto się w zbytnią pychę wzbił,

Klęski ten sprowadza;

Z duszy tylko zdrowej może

Wyróść słodkie szczęście boże!

To ci zatem jedno każę:

Zawsze prawa czcij ołtarze,

Im li służ!

Niech ich stopa twa bezbożna

Nie potrąca, choćby stąd

Płone zyski ciągnąć można:

Pokarany będzie błąd,

Koniec czeka już!

Czcij rodziców, straże

Miej nad gościem, gdy w twe progi

Gdzieś z dalekiej przyszedł drogi!

Kto nieprzymuszon tak

Na prawa wstąpił szlak,

Ten wie, co szczęście znaczy —

Nigdy on zbytniej nie dozna rozpaczy.

Ale pyszałek, jeśli wbrew

Wszelkiemu prawu roznieci swój gniew,

Klęskom się nie obroni:

Maszt mu się złamie na wzburzonej toni,

Żagle mu groźny podrze wiew.

Narodzie mój attycki! Niech się uprzytomni

Twej duszy nowe prawo, które ci nadaję.

Po pierwszy raz dziś sądzisz w sprawie krwi. Lecz kraje

Ajgeja jużci odtąd na zawsze mieć będą

Dostojny ten trybunał — cześć jego urzędom!

Aresa znacie wzgórze. Amazon tu plemię

Rozsiadło się obozem, gdy naszło tę ziemię,

Ścigając Tezeusza. Krwawej grozy posły,

Naprzeciw mego grodu własną twierdzę wzniosły,

Aresa czci ją święcąc — odtąd ta opoka

Aresa zwie się wzgórzem. Tam ci cześć głęboka

Dla prawa i pokrewna czci tej wielka trwoga

Przed zbrodnią pokazywać będzie, gdzie jest droga

Prawości, gdzie występku, po wsze dni, jeżeli

Mych ustaw nie zamąci ktoś z obywateli

Zbędnymi dodatkami. Błota wy do zdroju

Nasypcie, a czystego zbraknie wam napoju!

Mieszkańcom moim radzę, by, prawu ulegli,

Zarówno się swobody rozkiełzanej strzegli,

Jak ręki jarzmicieli. Nie trzeba też z miasta

Wyganiać, z czego postrach dla człeka wyrasta:

Przed niczym się nie cofnie, kto się już nie lęka

Niczego. Więc niech wasza nie powstaje ręka

Przeciwko mym ustawom: miejcie je w poszanie,

A gród ten i to państwo zbawieniem się stanie

Dla wszystkich, boście wszyscy moim prawem kryci!

Ratunku, gwałtu!

Sąsiedzi, krewni i wy jednogmińce,

Brońcie mnie! Bije, wali mnie, morduje!

Och! Jakże boli, czaszka, głowa, szczęki.

Ty zbrodniu! Ojca śmiesz bić?

Biję ojca!

Widzicie, przyznał, że bije mnie.

Owszem.

Ty ojcobójco, łotrze, włamywaczu!

Powtórz to samo jeszcze raz i więcej:

Wiesz, iż mi lubo słuchać różnych obelg!

Ty wiercignoju!

Różami mnie wieńczysz!

Ty ojca bijesz!

Wnet ci udowodnię,

Przebóg, że słusznie biję cię!

Prawo takie, że ojczyźnie rai dobro święty chór,

Że poucza i powabia. Naszych myśli taki tor,

Że należy wszystkim ziomkom zwrócić prawa, ująć mąk.

Chociaż może kto i zbłądził, gdy z Frynicha jadał rąk,

Trzeba bracia dać sposobność tym, co się potknęli raz,

Aby naprawili błędy; trzeba, bracia, dać im czas!

Więcej nie powinien z miasta wywołany być już nikt,

Boć to hańba. Niewolnicy, co raz poszli w święty bój,

Są panami na platejskich prawach: to wolności cud!

I zaprawdę, czyż nie piękna ta nagroda za krwi trud?

Ale to jest tylko jedno, co uczynił rozum wasz:

Godzi się więc, byście dali ubłagać się jeszcze tym,

Którzy sami i ojce ich nieraz w krwawą poszli waśń

Za ojczyznę. Toć krew wasza, więc odpuśćcie im już kaźń!

Zemsty bowiem się wyrzekłszy, my, z natury mędrców lud,

Wszystkich ziomków łatwo zgarniem w jeden wielki bratni ród

Uprawnionych synów miasta, którzy pójdą w morski bój!

Lecz jeżeli teraz pycha lub was olśni pochlebstw rój,

Kiedy gród i jego sprawy chwieją się na łasce fal,

Wątpić musim, czy nam kiedy wróci rozum, wróci żal!