Motyw: Polska

Chcesz zdurzyć nas, oszukać chcesz nas carze,

Plujem ci w twarz za morze twoich łask;

Amnestią twą owiniem nasze kule,

Odpowiedź da huk armat, kurków trzask,

Do Azji precz, potomku Dżengishana,

Tam naród twój, tam ziemia carskich gal,

Nie dla ciebie krwią ziemia nasza zlana,

Hej, baczność! cel i w łeb lub serce pal.

Hej trąb! Hej trąb! strzelecka trąbko w dal,

A kłuj, a rąb i w łeb lub serce pal.

Do Azji precz, tyranie! tam siej mordy,

Tam ziemia twa, tam panuj, tam twa śmierć.

Tu Polska jest, tu zginiesz i twe hordy

Lub naród w pień wymorduj, wysiecz, zgnieć!

I pokochałeś jeszcze ziemię grozy

z ognistym śladem wielkich kroków bożych,

ziemię, gdzie bracia popieleją z tobą,

gdzie śmierć i wielkość jak dwa gromy obok

stoją u skroni i skrzydłami biją

tym, co umarli, i tym, którzy żyją.

Więc pokochałeś jej rzek bicz srebrzysty

i białe pióra mazowieckiej Wisły,

i góry ciężkie jak chmury na ziemi,

i ludzi skutych — i tak żyjesz nimi.

Piasku, to tobie szeptali leżąc,

wracając w ciebie krwi nicią wąską,

dzieci, kobiety, chłopi, żołnierze:

„Polsko, odezwij się, Polsko”.

Piasku, pamiętasz? Wisło, przepłyniesz

szorstkim swym suknem po płaszczu plemion.

Gdy w boju padnę — o, daj mi imię,

moja ty twarda, żołnierska ziemio.

Nie płacz, nie płacz synku drogi,

Żeś na ziemi swej ubogi!

Że nie miecz ci ani radło,

Lecz tułactwo w doli padło,

Żeś łzy tylko i cierpienia,

Odziedziczył z twego mienia.

Przez Bóg żywy, to fałsz, dziecię!

Naprzód wziąłeś na tym świecie

To, co rodu twego znakiem:

Imię zacne, żeś Polakiem.

A czy wiesz ty, ile cześci,

Krwi i chwały w nim się mieści?

Czy wiesz, jaka to poczciwa

Duma wzrusza twe serduszko,

Gdy z usteczek ci się zrywa:

To Batory! To Kościuszko!

Urodzajna twoja rola,

Zbożem śmieją ci się pola,

Lasy twoje echa głuszą,

Owce wełną ci się puszą,

A jesienią na jabłoni,

Owoc się jak szkarłat płoni,

Że zostaje na przychówek

I na zimę, i przednówek.

A więc nie płacz, synku drogi,

Żeś na ziemi swej ubogi;

Bo z twych łanów, w dawne lata

Tyś spichlerzem był pół świata,

Dzieląc wszystkich pod swym niebem

Równo sercem jak i chlebem.

Sól z Wieliczki brałeś hojnie,

Złoto w dani lub na wojnie,

A na pługi i do zbroi,

Szło żelazo z ziemi twojéj,

I starczyło z twojej gleby,

I na zbytek, i potrzeby.

Więc pogodnym patrz mi licem,

Boś ty skarbów tych dziedzicem!

I rąk nie łam z próżną troską…

Wróci Bóg, co przemoc wzięła!

W sprawiedliwość wierzmy boską:

Jeszcze Polska nie zginęła!

Więc pogodnym patrz mi licem,

Boś ty skarbów tych dziedzicem!

I rąk nie łam z próżną troską…

Wróci Bóg, co przemoc wzięła!

W sprawiedliwość wierzmy boską:

Jeszcze Polska nie zginęła!

„Święta miłości kochanej ojczyzny”,

Oto w twą służbę wchodzi hufiec nasz!

Od lat najmłodszych do późnej siwizny

Pragnie przy tobie czujną trzymać straż!

Równajmy krok,

Wytężmy wzrok,

Czy gdzie się podstęp nie kryje?

Uderzmy w ton

Silny jak dzwon:

Polska niech żyje! Niech żyje!

My łez nie ronim nad twoją mogiłą,

Bo nie wierzymy, żeś złożona w grób!

W nas życie młode tętni całą siłą,

Żyć dla cię chcemy, — nie konać u stóp!

Wiem ja, bo mi o tym

Mama powiadała:

Żem dziecię tej ziemi,

Żem jest Polka mała.

I wiem, jak mi Polska

Jest droga i miła,

Bom się w polskiej mowie

Pacierza uczyła.