Motyw: Los

Zobacz też:
nie dotyczy

Los X

Kto ta Fortuna, o której tu mowa?
Kto ona, co tak wszechmocnie bogata,
W swych...
↓ Rozwiń fragment ↓
Kto ta Fortuna, o której tu mowa?
Kto ona, co tak wszechmocnie bogata,
W swych szponach trzyma wszystkie dobra świata?»
Mistrz: «Jaka waszej niewiedzy ślepota!
Jak mały rozum, co światła nie szuka!
Niechże cię moja objaśni nauka:
ON, nieścigniony myślą śmiertelnika,
Stworzył niebiosa, dał im przewodnika,
By wszystkie części środkowe i skrajne,
Pooświecało światło jednostajne.
ON, co tak niebo światłością przyodział,
Jej blaski także i ziemi dał w podział
I przewodniczkę, która rządząc niemi,
Wiedzie, kiedy chce, koleją po ziemi
Marne bogactwa od rodu do rodu,
Z ludu do ludu, pomimo zachodu
I wszech zabiegów ludzkiej roztropności.
Stąd naród, który rozkazywał długo,
Słabnie, zostaje niewolnikiem, sługą,
Jako wyrzecze tej potęgi prawo,
Co jej nie widać jak węża pod trawą.
Z Fortuną próżny spór waszej mądrości,
Jej ulegają i morza, i lądy;
Jak inne bóstwa sprawuje swe rządy,
Ciągle obmyśla zjawiska przewrotu,
Sama konieczność nagli ją do lotu,
Stąd często zmienia obrót kołowrotu.
Ludzie w swych sądach wciąż ją na krzyż wleką,
Zamiast ją chwalić, obelgami sieką;
Ona tych obelg nie słyszy, przebywa
Wśród pierworodnych duchów i szczęśliwa
Własną błogością, swoje koło toczy.
↑ Zwiń fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Piekło
Słowami pani, która mi odsłoni
Całą mą przyszłość, jeśli dojdę do niej.
Tylko ja chciałbym...
↓ Rozwiń fragment ↓
Słowami pani, która mi odsłoni
Całą mą przyszłość, jeśli dojdę do niej.
Tylko ja chciałbym, byś wiedział, żem gotów
Znieść cios Fortuny, pociski jej grotów,
Abym w sumieniu był czystym aniołem.
Treść wróżb nienowa dla mojego ucha;
Niech więc Fortuna, jak chce, toczy kołem!
↑ Zwiń fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Piekło
Natura zawsze jest omylnie płodna,
Jeśli z nią w związku Fortuna niezgodna;
Ziarno oracza zawodzi...
↓ Rozwiń fragment ↓
Natura zawsze jest omylnie płodna,
Jeśli z nią w związku Fortuna niezgodna;
Ziarno oracza zawodzi nadzieje,
Jeśli na ziemi niestosownej sieje.
Więc gdyby świat wasz szedł w natury ślady,
Gdyby jej radom wbrew się nie sprzeciwił,
Zaiste, lepszych mieszkańców by żywił.
↑ Zwiń fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Raj
Nie to, co mi się śniło,
ale com krwią przepłakał,
to widzę, gdy się schylę...
↓ Rozwiń fragment ↓
Nie to, co mi się śniło,
ale com krwią przepłakał,
to widzę, gdy się schylę
nad wodą, w której ptaki
kreślą węzły daremne,
które nie zwiążą bólu
ani mi świat utulą,
ale się plączą ciemne,
ale mi grób rozwiną
i rozwijając — miną.
↑ Zwiń fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, 1942, 1943, 1944, (Nie to, co mi się śniło...)
I znowu poda Bóg kwiat, co jak niebo szumi,
i wyschną wreszcie zbrodnie w nieudolnych...
↓ Rozwiń fragment ↓
I znowu poda Bóg kwiat, co jak niebo szumi,
i wyschną wreszcie zbrodnie w nieudolnych dłoniach,
czas się przewali hucząc na rozprężonych koniach,
a naszych dziwnych spraw wiek żaden nie zrozumie.
Na nieobeschłe, czarne od krwi naszej ziemie
zejdzie niebaczne na nic, nowe mrówcze plemię.
↑ Zwiń fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, 1942, 1943, 1944, Róża świata
Nocą słyszę, jak coraz bliżej
drżąc i grając krąg się zaciska.
A mnie przecież zdrój...
↓ Rozwiń fragment ↓
Nocą słyszę, jak coraz bliżej
drżąc i grając krąg się zaciska.
A mnie przecież zdrój rzeźbił chyży,
wyhuśtała mnie chmur kołyska.
A mnie przecież wody szerokie
na dźwigarach swych niosły płatki
bzu dzikiego; bujne obłoki
były dla mnie jak uśmiech matki.
Krąg powolny dzień czy noc krąży,
ostrzem świszcząc tnie już przy ustach,
a mnie przecież tak jak i innym
ziemia rosła tęga — nie pusta.
I mnie przecież jak dymu laska
wytryskała gołębia młodość;
teraz na dnie śmierci wyrastam
ja — syn dziki mego narodu.
Krąg jak nożem z wolna rozcina,
przetnie światło, zanim dzień minie,
a ja prześpię czas wielkiej rzeźby
z głową ciężką na karabinie.
Obskoczony przez zdarzeń zamęt,
kręgiem ostrym rozdarty na pół,
głowę rzucę pod wiatr jak granat,
piersi zgniecie czas czarną łapą;
bo to była życia nieśmiałość,
a odwaga — gdy śmiercią niosło.
Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało
wielkie sprawy głupią miłością.
↑ Zwiń fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, 1942, 1943, 1944, Z głową na karabinie
I mnie przecież jak dymu laska
wytryskała gołębia młodość;
teraz na dnie śmierci wyrastam
ja...
↓ Rozwiń fragment ↓
I mnie przecież jak dymu laska
wytryskała gołębia młodość;
teraz na dnie śmierci wyrastam
ja — syn dziki mego narodu.
↑ Zwiń fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, 1942, 1943, 1944, Z głową na karabinie
Los człowieka wart jest tyle, na ile go sam szacuje
Honoré de Balzac, Stracone złudzenia, Cierpienia wynalazcy
W tej chwili Gaston de Nueil czuł, że go prze ku pani de Beauséant tajemne...
↓ Rozwiń fragment ↓
W tej chwili Gaston de Nueil czuł, że go prze ku pani de Beauséant tajemne działanie tych przyczyn lub może ciekawość, potrzeba wprowadzenia jakichś wzruszeń w swoje obecne życie, słowem owa masa pobudek niepodobnych do określenia, a które wyraża się niekiedy słowem fatalność.
↑ Zwiń fragment ↑
Honoré de Balzac, Kobieta porzucona
Wiem ja, wiem, że w każdy czas
Najsmutniejszą dolą człeka
To, że rodzi się na...
↓ Rozwiń fragment ↓
Wiem ja, wiem, że w każdy czas
Najsmutniejszą dolą człeka
To, że rodzi się na ziemi;
↑ Zwiń fragment ↑
Pedro Calderon de la Barca, Życie snem

‹‹ poprzedni 1 2 3 4 5 6 7 8 9 … 47 48 49 50 następny ››

Motyw: Los

Motyw klasyczny, odnoszący się do nadprzyrodzonej siły kierującej życiem ludzi, a w mitologii starożytnej również egzystencją bogów. Synonimy losu to: przeznaczenie, fatum. Od czasów romantyzmu przeciwstawiano ,,ślepy los", działający często tak, jakby szydził z usiłowań i szlachetnych uczuć ludzkich — Opatrzności, czyli rozumnemu planowi boskiemu, wyznaczającemu bieg historii oraz cel i sens egzystencji zarówno zbiorowości, jak i jednostek.