Motyw: Grób

Patrz, Farinata siedzi w swoim grobie,

Możesz go widzieć od pasa do głowy».

Utkwiłem oczy w jego wzrok grobowy,

On piersią, czołem prostował się w trumnie,

Jak gdyby piekłu urągał się dumnie.

Mistrz mnie pełnego zgrozy i żałoby

Porwał co żywo i pchnął między groby

Wyją sępy lub anieli

Poeto! co ci się stało

Łazarz wstępuje na schody

Zamiast opuścić mogiłę

Żegnajcie o korowody

W młode lata pewnie żyłem

Szli czarni, wychudzeni, z błyskiem żądzy ślepym,

jak nędzne i żałosne, milczące pogrzeby,

i tratowali łąki, i nie znali wrót,

aż im się pod nogami ocknął nagle grób

i tak jak stali patrząc, wytężeni w gniewie,

spadali w chłodne studnie

Nie szukaj, nie patrz w mroczny grób,

gdzie ocienione chłodem zgniłej woni

nawet strzeliste świeczniki jabłoni

i ciało barbarzyńskie — jak gotycki trup.

Nie to, co mi się śniło,

ale com krwią przepłakał,

to widzę, gdy się schylę

nad wodą, w której ptaki

kreślą węzły daremne,

które nie zwiążą bólu

ani mi świat utulą,

ale się plączą ciemne,

ale mi grób rozwiną

i rozwijając — miną.

Płacz, matko, kochanko, przebacz,

bo nie anioł, nie anioł prowadzi.

Wy te same drżące u nieba,

wy te same róże sadzić jak głos

na grobach przyjdziecie i dłonią

odgarniecie wspomnienia i liście jak włos

siwiejący na płytach płaskich.

Wzniesiemy dom ze słońca i z szumu dłoni,

żelazny dom.

Cóż, że się zamknie ziemia nad nami

jak zaczytany tom.

Rosnąć dalej w liście i dęby puszcz

jak własny pomnik,

zrywać światło pąkami ust,

wyrosnąć murem zwycięskich wspomnień.

Glina jest dobra i jak krew słona,

jak trawa wzejdzie nad nas ptaków śpiew,

a barbarzyńska ziemia z krzykiem rozciągnie ramiona,

przetętnią po nas śpiewne tabuny drzew.

Każdy — kolumną jesteś,

na grobie pieśni własnych

zamarzły. Czegoż ty jeszcze?

To śmierć — to nie włosy blasku.

Nocą, gdy ciemność jest jak zwierzę czarne,

stoi cisza jak lęku drgający biały słup.

I żyła śmierci bije: na marne — drży — na marne,

a rano znów się potknę o rozkopany grób.