Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 474 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Przekaż 1,5%

Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS 00000 70056
Ufunduj darmowe książki dla tysięcy dzieciaków.
WIĘCEJ

Szacowany czas do końca: -
Bolesław Leśmian, W malinowym chruśniaku

Spis treści

    1. Ciało: 1 2
    2. Cierpienie: 1
    3. Jabłko: 1
    4. Kobieta: 1
    5. Kochanek: 1
    6. Łzy: 1
    7. Miłość: 1
    8. Miłość spełniona: 1 2
    9. Nieśmiertelność: 1
    10. Ogród: 1
    11. Pocałunek: 1 2
    12. Pożądanie: 1
    13. Rośliny: 1
    14. Sługa: 1
    15. Tajemnica: 1
    16. Zazdrość: 1
    17. Zwierzęta: 1

    Bolesław LeśmianW malinowym chruśniaku

    1
    W malinowym chruśniaku, przed ciekawych wzrokiem
    Zapodziani po głowy, przez długie godziny
    Zrywaliśmy przybyłe tej nocy maliny.
    Palce miałaś na oślep skrwawione ich sokiem.
    5
    Rośliny, ZwierzętaBąk złośnik huczał basem, jakby straszył kwiaty,
    Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory,
    Złachmaniałych pajęczyn skrzyły się wisiory,
    I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty.
    Duszno było od malin, któreś, szepcząc, rwała,
    10
    A szept nasz tylko wówczas nacichał w ich woni,
    Gdym wargami wygarniał z podanej mi dłoni
    Owoce, przepojone wonią twego ciała.
    I stały się maliny narzędziem pieszczoty
    Tej pierwszej, tej zdziwionej, która w całym niebie
    15
    Nie zna innych upojeń, oprócz samej siebie,
    I chce się wciąż powtarzać dla własnej dziwoty.
    I nie wiem, jak się stało, w którym okamgnieniu,
    Żeś dotknęła mi wargą spoconego czoła,
    Porwałem twoje dłonie — oddałaś w skupieniu,
    20
    A chruśniak malinowy trwał wciąż dookoła.

    **********

    Kochanek, Miłość, Miłość spełnionaŚledzą nas… Okradają z ścieżek i ustroni,
    Z trudem przez nas wykrytych. Gniew nasz w słońcu pała!
    PożądanieSpieszno nam do łez szczęścia, do tchów naszych woni,
    25
    Chcemy pieszczot próbować, poznawać swe ciała.
    Więc na przekór przeszkodom źrenicą bezradną
    Chłoniemy się nawzajem, niby dwa bezdroża,
    A, gdy powiek znużonych kotary opadną,
    Czujemy, żeśmy wyszli z uścisków i z łoża.
    30
    Nikt tak nigdy nie patrzał, nie bywał tak blady,
    I nikt do dna rozkoszy ciałem tak nie dotarł,
    I nie nurzał swych pieszczot bezdomnej gromady
    W takim łożu, pod strażą takich czujnych kotar!

    **********

    35
    OgródTaka cisza w ogrodzie, że się jej nie oprze
    Żaden szelest, co chętnie taje w niej i ginie.
    Czerwieniata wiewiórka skacze po sośninie,
    Żółty motyl się chwieje na złotawym koprze.
    JabłkoZ własnej woli, ze śpiewnym u celu łoskotem
    40
    Z jabłoni na murawę spada jabłko białe,
    Łamiąc w drodze kolejno gałęzie spróchniałe,
    Co w ślad za nim — spóźnione — opadają potem.
    Chwytasz owoc, zanurzasz w nim zęby na zwiady
    I podajesz mym ustom z miłosnym pośpiechem,
    45
    A ja gryzę i chłonę twoich zębów ślady,
    Zębów, które niezwłocznie odsłaniasz ze śmiechem.

    **********

    TajemnicaHasło nasze ma dla nas swe dzieje tajemne:
    Lampa, gdy noc już zdąży świat mrokiem owionąć,
    50
    Winna zgasnąć w tej szybie, a w tamtej zapłonąć.
    Na znak ten oddech tracę. Już schody są ciemne.
    Czekasz z dłonią na klamce i, gdy drzwi otwiera,
    Tulę tę dłoń, co jeszcze ma chłód klamki w sobie,
    A ty w zamian przyciskasz moje ręce obie
    55
    Do serca, które zawsze u drzwi obumiera.
    Wchodzę ciszkiem, jak gdyby krok każdy knuł zbrodnię,
    Między sprzęty, co dla mnie są sprzętami czarów.
    Sama ścielesz swe łóżko według swych zamiarów,
    By szczęściu i pieszczotom było w nim wygodnie.
    60
    I zazwyczaj dopóty milczymy oboje,
    Dopóki nie dopełnisz podjętego trudu.
    Ileż w dłoniach twych pieczy, miłości i cudu!
    Kocham je, kocham za to, że piękne, że twoje.

    **********

    65
    ZazdrośćZazdrość moja bezsilnie po łożu się miota:
    Kto całował twe piersi, jak ja, po kryjomu?
    Czy jest wśród twoich pieszczot choć jedna pieszczota,
    Której, prócz mnie, nie dałaś nigdy i nikomu?
    Gniewu mego łza twoja wówczas nie ostudzi!
    70
    Poniżam dumę ciała i uczuć przepychy,
    A ty mi odpowiadasz, żem marny i lichy,
    Podobny do tysiąca obrzydłych ci ludzi.
    Cierpienie, KobietaI wymykasz się naga. W przyległym pokoju
    We własnym się po chwili zaprzepaszczasz łkaniu,
    75
    I wiem, że na skleconym bezładnie posłaniu
    Leżysz, jak topielica na twardym dnie zdroju.
    Biegnę tam. Łkania milkną. Cisza, niby w grobie.
    Zwinięta, na kształt węża, z bólu i rozpaczy
    Nie dajesz znaku życia — jeno konasz raczej,
    80
    Aż znienacka za dłoń mię pociągasz ku sobie.
    Łzy, PocałunekJakże łzami przemokłą, znużoną po walce
    Dźwigam z nurtów pościeli w ramiona obłędne!
    A nóg twych rozemknione pieszczotami palce
    Jakże drogie mym ustom i jakże niezbędne!

    85
    **********

    Z dłońmi tak splecionymi, jakbyś, klęcząc, spała,
    W niedostępne mym oczom wpatrzona widzenie,
    Płaczesz przez sen i wstrząsem wylękłego ciała
    Błagasz o nagłą pomoc, o rychłe zbawienie.
    90
    Jeszcze płaczu niesytą do piersi cię tulę
    A ty goisz się we mnie, niby lgnąca rana,
    A ja płacz twój całuję, biodra i kolana
    I ramię i zsuniętą z ramienia koszulę.
    Lecz, karmiony ust twoich spłakanym oddechem,
    95
    Nie pytam o treść widzeń. Dopiero z porania
    Zadaję ciemną nocą tłumione pytania.
    Odpowiadasz bezładnie — ja słucham z uśmiechem.

    **********

    Wyszło z boru ślepawe, zjesieniałe zmrocze,
    100
    Spłodzone samo przez się w sennej bezzadumie.
    Nieoswojone z niebem patrzy w podobłocze
    I węszy świat, którego nie zna, nie rozumie.
    Swym cielskiem kostropatym kąpie się w kałuży,
    Co nęci, jak ożywczych jadów pełna misa,
    105
    Czołgliwymi mackami krew z kwiatów wysysa
    I ciekliną swych mętów po ziemi się smuży.
    Zwierzę, co trwać nie zdoła zbyt długo na świecie,
    Bo wszystko wokół tchnieniem zatruwa i gasi,
    Lecz, gdy ty białą dłonią głaszczesz je po grzbiecie,
    110
    Ono, mrucząc, do stóp twych korzy się i łasi.

    **********

    SługaCzasami mojej ślepej posłuszny ochocie
    Pragnę w tobie mieć czujną na byle skinienie
    Sługę, co pieszczotami gasi me pragnienie,
    115
    A ty jesteś tak zmyślna i zwinna w pieszczocie!
    Miłość spełnionaGdy twój warkocz, jak w słońcu wybujałe ziele,
    Tchem rozwartych ogrodów mą duszę owionie,
    Głowę twą, niby puchar, ujmuję w swe dłonie
    I wargami w ślad dreszczu prowadzę po ciele.
    120
    I raduję się, śledząc tę wargę, jak zmierza
    Do mej piersi kosmatej, widnej w niedomroczu,
    W której marzę pierś w lesie ryczącego zwierza
    I staram się, gdy pieścisz, nie tracić go z oczu.

    **********

    125
    Ty pierwej mgły dosięgasz, ja za tobą w ślady
    Zdążam, by się w tym samym zaprzepaścić lesie,
    I, tropiąc twoją bladość, sam się staję blady,
    I, zdybawszy twój bezkres, sam ginę w bezkresie.
    A potem wzieram w oczy, by zgadnąć, czy dość ci
    130
    Omdlenia, co się nogom udziela, jak szczęście,
    PocałunekI twe dłonie, jak w pąki, mnę w zdrobniałe pięście,
    By się w nich docałować twych chrząstek i kości.
    A one wypukleją na dłoni przegibie,
    Niby pestki owoców, zróżowionych znojem,
    135
    I nieśmiałym do ust mych garną się wyrojem,
    Zatajone w swej ciepłej od pieszczot siedzibie.
    Ich dotyk budzi wzruszeń zaniedbanych krocie,
    A ty, tuląc je w warg mych rozrzewnioną ciszę,
    Dziecinniejesz w uścisku, malejesz w pieszczocie,
    140
    Chwila — a już cię do snu z lat dawnych kołyszę.

    **********

    CiałoZazdrośnicy daremnie chcą pochlebić pierwsi
    Czarom, skrytym w twym ciele z moją o nich wiedzą!
    Oczy, co się rzęsami nie tknęły twych piersi,
    145
    Czyliż pustym domysłem te czary wyśledzą?
    Kto w chwili pocałunków nie zagrzał swej dłoni
    Na twych bioder nawrzałej żądzą przegięcinie,
    Nie potrafi określić upojeń tej woni,
    Co z ciebie, jako z róży, snem potartej, płynie.
    150
    Kto ustami w nóg twoich nie wdumał się dreszcze,
    Nigdy dość nie wysłowi twych oczu omdlenia,
    A choćby je dzień cały badał bez wytchnienia,
    Nie wypatrzy z nich tego, co ja z nich wypieszczę!

    **********

    155
    Zmienionaż po rozłące? O, nie, niezmieniona!
    Lecz jakiś kwiat z twych włosów zbiegł do stóp ołtarzy,
    A, choć brak tego zbiega nie skalał twej twarzy,
    Serce me w tajemnicy przed twym sercem kona…
    Ciało, NieśmiertelnośćDusza twoja śmie marzyć, że, w gwiezdne zamiecie
    160
    Wdumana, będzie trwała raz jeszcze i jeszcze, —
    Lecz ciało? Któż pomyśli o nim we wszechświecie,
    Prócz mnie, co tak w nie wierzę i kocham i pieszczę?
    I gdy ty, szepcząc słowa, w ust zrodzone znoju,
    Dajesz pieszczotom ujście w tym szepcie, co pała,
    165
    Ja, zamilkły wargami u piersi twych zdroju,
    Modlę się o twojego nieśmiertelność ciała.
    x