Iš daktaro pasakojimų, Sulaukė oraz Rudens dieną — są to trzy opowiadania o niezwykłej wymowie artystycznej.

W nich to bowiem pod wpływem potoku impulsów autorka zawarła dążenia do ideału, zasady moralności, kontemplację wieczności, nadając utworom w ten sposób charakter nieco autobiograficzny. Tęsknota matki do dziecka, czekanie, nadzieja — to jest tylko kilka z mnogości poruszanych przez pisarkę elementów skomplikowanego duchowego świata człowieka. Dzięki nie raz zwykłym na pozór sytuacjom, autorka przekonuje o tym, iż nie stosunki społeczne, lecz pełność duchowa czyni człowieka człowiekiem.