Form: Liryka,
motif: Żołnierz

Rozsiada się za swą ladą na ławie z drzewa irlandzkiego ów podagryk lombardzki, aby wymienić mi dukat złoty, który wyjmuję z portek bufiastych — ciepły od pierdnięcia.

Jeden z dwóch tysięcy, które krwawy przeskok fortuny i wojny przerzucił z trzosa opata benedyktynów do mieszka kapitana lancknechtów.

Boże, bądź mi miłościw! Ladaco ogląda go przez szkiełko i waży na swych szalkach, jak gdyby mój kord wybił fałszywą monetę na czerepie mnicha.

Hola! pośpieszmy się, dychawiczny lisie. Nie mam ochoty, ni dosyć czasu, by nastraszyć tych hultajów w dole, którym twoja żoneczka rzuciła właśnie bukiecik przez okienko.

A przydałoby się duszkiem wychylić kilka szklenic — gdym rozpróżniaczony i melancholiczny, od kiedy pokój w Münster zamknął mnie w tym przeklętym zamczysku, jak szczura w latarni.