Form: Liryka,
motif: Rzeka

Liryka X

Rzeka X

I szliśmy przez krąg do drugiego brzegu
Tuż przy kipiącym źródle, skąd wynika
Głębsze i...
↓ Expand fragment ↓
I szliśmy przez krąg do drugiego brzegu
Tuż przy kipiącym źródle, skąd wynika
Głębsze i szersze koryto strumyka;
Wodę pleśń jakaś kryła starożytna,
Fala jej więcej ciemna jak błękitna.
Szliśmy przez nowe, coraz niższe schody,
Ponad wybrzeżem tej czarniawej wody.
Strumień ten smutny, spływając pod ścianę
Brzegów ziejących nadgniłym wyziewem,
Z wód ścieku tworzył bagno Styksem zwane.
↑ Hide fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Piekło
Tak blisko łoskot zagłuszył nas wody,
Że szumem naszą przerywał rozmowę.
Jak z własnym ujściem...
↓ Expand fragment ↓
Tak blisko łoskot zagłuszył nas wody,
Że szumem naszą przerywał rozmowę.
Jak z własnym ujściem zapieniona rzeka
Na wschód od Wizo do morza przecieka,
Z gór Apeninu, zwana Aquachetą,
Nim zstąpi w głębsze na dolinach łoże;
Przy Forli traci to imię, a potem,
Jak z gór kaskada spadając z łoskotem,
Grzmi wód hałasem przy San Benedetto,
Gdzie z tysiąc ludzi pomieścić się może:
Z takim łoskotem ze stromej skał ściany,
Staczał się strumień krwią zafarbowany,
Ażem ogłuchnął na oboje ucho.
↑ Hide fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Piekło
Rzeka pachnie jak ryba.
Ryba jest liściem deszczu
oderwanym od białej gałęzi szelestu,
od zbuntowanych...
↓ Expand fragment ↓
Rzeka pachnie jak ryba.
Ryba jest liściem deszczu
oderwanym od białej gałęzi szelestu,
od zbuntowanych okrętów chmur —
↑ Hide fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, Ballada o rzece
Mosty brodzą w prąd wlane czernią,
gwiazdy czochrzą włosy mgłom wiklin…
Przeszli ludzie, którzy szli...
↓ Expand fragment ↓
Mosty brodzą w prąd wlane czernią,
gwiazdy czochrzą włosy mgłom wiklin…
Przeszli ludzie, którzy szli mostem…
Oczy cicho w złe miasto wnikły…
↑ Hide fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, Juwenilia II, Krajobraz
Płyń, ziemio. Góry ciemne. Rzeka wszystko niesie.
Lądy wzdłuż wody pękną. Jak wiosło milczenia
rzeka...
↓ Expand fragment ↓
Płyń, ziemio. Góry ciemne. Rzeka wszystko niesie.
Lądy wzdłuż wody pękną. Jak wiosło milczenia
rzeka wszystko podzieli na wiosnę i jesień,
na zimy siwe, pory wszystkich lat.
Niosą się ptaki, a brzegi tajemne
świat smutku otwierają i radości świat.
To taka waga srebrna, uśmiech nieba w ziemi,
ujrzy nas i uniesie z rękami ciemnemi
od pracy, utrudzonych przygarnie i z odbić
gdzieś na krańcu żywota może się odczyta
nasze twarze milczące. Będziemy podobni
sami swoim odbiciom w niej albo podobni
ciemnościom, które niesie, albo nieskalane
twarze w srebrze zostaną, a niepokonane.
Płyń, ziemio. Długi wieczór i ptaki u lic,
zdaje się, rzęsy trzepot przyjacielskich oczu,
i jaskółki cieniami ciepłymi migocą,
i noc zapada ciężko, i pierzasty świt
podnosi chmur powiekę. Tratwy suną w mrok,
owoce ciężkie niosą; jabłka — jakby grad
burz dostałych opadły z drzew minionych lat.
Cóż będziemy czynili? Domki na wybrzeżu
jak zabawki czekają na dziecinną dłoń,
a wokoło zwierzęta utrudzone leżą
i na biegunach cieni w głąb pastwiska koń —
przebiega. Ludzie oczy unoszą z daleka,
uśmiechają się, ręce w powitania kwiat
wznoszą, jakby mówili: «Płyńcie. Tyle lat».
I z uśmiechem zostają pogodni i sami
z tym sercem rozdzielonym na światło i kamień.
A ta rzeka unosi nie trwając ni chwili,
a czasem takie ręce żelazne unosi,
a czasem w niej westchnienie, co o oddech prosi,
i myją krwawe dłonie ci, którzy zabili.
I czasem łza upadnie, jakby popiół padł
powitaniem: «O płyńcie! Ileż jeszcze lat?».
A to tych ziem spalonych włosy albo dym,
a to skrwawionych chłopców, których ścina kat,
matki ciała obmyją, nim oczy sczernieją,
jeszcze rzeka wskrzeszeniem, daremną nadzieją,
albo dziewczątka ciche o oczach z ołowiu,
jakieś serca rozdarte i trumny w niej łowią,
a to przebite ręce upiory zanurzą,
oczy powydzierane jak kamienie dnem
potoczą się, zahuczą, nim się staną różą,
co nad wodą wyrośnie, i jak skrzepła krew
u hełmów złych zwycięzców przypięta — przepali
i będzie jako grot z milczenia i ze stali.
Płynie rzeka spokojna. Dobra ziemio, płyń,
rzeka wszystko rozdzieli na zbrodnię i czyn
i spokojna, żelazna, uniesie, pogodzi,
dymy splątanych odbić na kwiaty narodzin,
na barki trumien głuchych. Zapomniany głos
jeszcze w niej woła cicho, jeszcze bieli włos
zapatrzonych na brzegu. Jeszcze trawy długie,
jeszcze jaskółki przetną i zważą powietrze
maleńkim ruchem skrzydeł. Jeszcze westchnie przestrzeń.
Kończy się ciemna rzeka i zapada czas.
↑ Hide fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, I część: krzyż człowieczy, Rzeka
To taka waga srebrna, uśmiech nieba w ziemi,
ujrzy nas i uniesie
Krzysztof Kamil Baczyński, I część: krzyż człowieczy, Rzeka
A ta rzeka unosi nie trwając ni chwili
Krzysztof Kamil Baczyński, I część: krzyż człowieczy, Rzeka
A to tych ziem spalonych włosy albo dym,
a to skrwawionych chłopców, których ścina kat...
↓ Expand fragment ↓
A to tych ziem spalonych włosy albo dym,
a to skrwawionych chłopców, których ścina kat,
matki ciała obmyją, nim oczy sczernieją,
jeszcze rzeka wskrzeszeniem, daremną nadzieją,
albo dziewczątka ciche o oczach z ołowiu,
jakieś serca rozdarte i trumny w niej łowią,
a to przebite ręce upiory zanurzą,
oczy powydzierane jak kamienie dnem
potoczą się, zahuczą, nim się staną różą,
co nad wodą wyrośnie, i jak skrzepła krew
u hełmów złych zwycięzców przypięta — przepali
i będzie jako grot z milczenia i ze stali.
↑ Hide fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, I część: krzyż człowieczy, Rzeka
Płynie rzeka spokojna. Dobra ziemio, płyń,
rzeka wszystko rozdzieli na zbrodnię i czyn
i spokojna...
↓ Expand fragment ↓
Płynie rzeka spokojna. Dobra ziemio, płyń,
rzeka wszystko rozdzieli na zbrodnię i czyn
i spokojna, żelazna, uniesie, pogodzi,
dymy splątanych odbić na kwiaty narodzin,
na barki trumien głuchych. Zapomniany głos
jeszcze w niej woła cicho, jeszcze bieli włos
zapatrzonych na brzegu. Jeszcze trawy długie,
jeszcze jaskółki przetną i zważą powietrze
maleńkim ruchem skrzydeł. Jeszcze westchnie przestrzeń.
Kończy się ciemna rzeka i zapada czas.
↑ Hide fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, I część: krzyż człowieczy, Rzeka
Jutrzenka, drżąc pod falą zielono-różaną,
Podnosiła się z wolna nad pustą Sekwaną
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Zmrok poranny

Form: Liryka

No description.

Motif: Rzeka

Jako woda płynąca — rzeka wiąże się z motywem przemijania i zmienności rzeczywistości (co znajduje odbicie w klasycznych maksymach Heraklita z Efezu), a więc w jakiś sposób odsyła też do przemyśleń na temat kondycji ludzkiej czy obrazu świata. W literaturze polskiej (u Orzeszkowej, czy Żeromskiego) rzeka kojarzona jest historią (jest jej niemym świadkiem) i tradycją — a więc raczej z trwaniem niż przemijaniem.

Czytaj teksty współczesnych autorek i autorów wcześniej niż inni. Ty decydujesz, ile płacisz!

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail.

Form: Liryka,
motif: Rzeka

Form: Liryka

Motif: Rzeka

Czytaj teksty współczesnych autorek i autorów wcześniej niż inni. Ty decydujesz, ile płacisz!

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail.

Form: Liryka,motif: Rzeka

Form: Liryka

Motif: Rzeka

Form: Liryka,
motif: Rzeka