Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 474 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Przekaż 1,5%

Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS 00000 70056
Ufunduj darmowe książki dla tysięcy dzieciaków.
WIĘCEJ

O autorze

Artur Grottger

Ur.
11 listopada 1837 w Ottyniowicach
Zm.
13 grudnia 1867 w Amélie-les-Bains-Palalda we Francji
Najważniejsze dzieła:
Cykle rysunków: Warszawa I (1861), Warszawa II (1862), Polonia (1863), Lithuania (1864-1866), Wojna (1866-67)

Malarz, rysownik i ilustrator, w młodości tworzył głównie akwarele, w okresie dojrzałym – monochromatyczne rysunki. Syn malarza Jana Józefa Grottgera, który był także jego pierwszym nauczycielem. Edukację kontynuował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, a następnie na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu (1855-1858), pobierając stypendium ufundowane przez cesarza Franciszka Józefa. W Wiedniu mieszkał do r. 1865, współpracując z tamtejszymi czasopismami jako ilustrator. Do opuszczenia stolicy Austro-Węgier zmusiły go trudności ekonomiczne oraz proces o sprzyjanie spiskowcom.
Grottgera uważa się zazwyczaj za przedstawiciela romantyzmu. Klasyfikacja ta doskonale pasuje do tematyki jego prac oraz do pojmowania roli artysty jako osoby, która kontynuuje walkę o wolność innymi środkami. Sytuacja komplikuje się jednak, gdy wziąć pod uwagę chronologię oraz czysto plastyczne cechy jego prac. Artysta żył bowiem dokładnie pomiędzy szczytowym okresem romantyzmu a pojawieniem się sztuki neoromantycznej, zaś jego wykształcenie i styl grawitują w kierunku akademizmu.
Jeżeli chodzi o indywidualne własciwości stylu, Grottgera charakteryzowała typowa dla malarstwa historycznego tendencja do teatralizacji przedstawianych scen (znacząca jednak w momencie, gdy ich temat stanowiła historia niemal aktualna, ucieleśniona w Powstaniu Styczniowym) oraz zamiłowanie do kontrastu. Rzutowało ono także na wybór techniki, w jakiej Grottger wykonywał swoje cykle rysunkowe. Artysta korzystał z ciemnożółtego kartonu, na którym mógł zarówno rysować czarną kredką, jak i dodawać białe akcenty.

O autorze

Awit Szubert

Ur.
3 lipca 1837 w Oświęcimiu
Zm.
27 maja 1919 w Szczawnicy

Studiował malarstwo w Krakowie, a następnie w Rzymie. Po śmierci starszego brata, rzeźbiarza, zaczął uczyć się fotografii w Wiedniu (m.in. w atelier L. Angerera). Brał udział w powstaniu styczniowym jako kurier. Potem zajął się fotografią portretową, początkowo w Oświęcimiu, a następnie w Krakowie. Należał do Towarzystwa Tatrzańskiego, fotografował widoki Tatr i innych polskich gór. Robienie takich zdjęć wiązało się wówczas ze zorganizowaniem wieloosobowej wyprawy, bo na miejsce trzeba było wnieść nie tylko duży i ciężki aparat fotograficzny, ale także materiały do wywoływania, wraz z przenośną ciemnią (stosowana wówczas technika kolodionowa wymagała niezwłocznego wywołania zrobionego zdjęcia). Jako pierwszy zrobił zdjęcia w kopalni soli w Wieliczce. Uwieczniał również dzieła sztuki, wykopaliska archeologiczne, a nawet preparaty anatomiczne. Jego prace były wydawane w albumach (jako heliograwiury) i przyniosły mu uznanie i nagrody.