Motyw: Gwiazda

Gwiazd ci piętnaście wyobrazić trzeba,

Oświecających różne części nieba

Taką światłością, co przez chmur zasłonę

Przenika na skroś powietrze zgęszczone;

Schwyć wóz gwiaździsty wyobraźni okiem,

Co się po niebie toczy tak szerokiem,

Że choć zawraca dyszlem dniem i nocą,

Wciąż nam promienie jego kół migocą;

Wyobraź jeszcze zwierzę, co otwiera

Dwoje ócz złotych na krańcu tej osi,

Wokoło której pierwsza krąży sfera;

I że na niebie te gwiazdy osobne,

Łącząc się, tworzą dwa znaki podobne

Do dwoistego wieńca Aryjadny

W chwili, gdy czuła chłód śmierci bezwładny;

I że przeciwny wir kół je unosi,

Chociaż w ten sposób prąd ich biegu żenie,

Że wzajem swoje mieszają promienie;

Wtedy mieć będziesz słaby odblask wzoru,

Rzeczywistego obraz gwiazdozbioru

I podwójnego tańca, co z zapałem

Wokoło punktu ruszał się, gdzie stałem.

Jeśli przybyły z tej strony lud dziki,

Gdzie ciągle w krąg się Helice unasza,

Z czułą jak matka miłością, tęsknotą,

Za swoim synem, polarnym Beotą

Jakbym cię kochał, Nocy, bez tych gwiazd widoku,

Które mówią do duszy tak znanym językiem,

Bom żądny próżni, cienia, nagości! Lecz dzikiem —

Jest to pragnienie, skoro na samym tle mroku,

Z ócz mych odbite, znanym spojrzeniem patrzące,

Żyją od dawna znikłych już istot tysiące!

Ach! ona była mą gwiazdą polarną,

Zgasła, któż teraz oświeci noc czarną!

Ach! gdyby jeszcze weszła mi pogodnie,

Wiodła mnie znowu, chociażby na zbrodnie!

powstała — odżyła,

Białą, świecącą obwiana symarą,

Jak widzę teraz, tam nad falą szarą,

Gwiazdę błyszczącą przez obłok zachodni —

Ona świeciła jaśniej i łagodniej.

Dziś gwiazda świeci słabiej, tajemniej,

Jutro wieczorem wnidzie jeszcze ciemniej,

Ja, nim doczekam jej promieni drżących,

Nieczuła bryła i postrach żyjących,

Ja umrę ojcze.