Motyw: Bezsilność

Gdzie ów czas, który płynął, nim wszystko się stało?

Trzebaż było aż takiej miłości i trwogi,

Bym ją stracił, gdy byłem już do niej wpół drogi?

Trzebaż było aż Boga i strzały, i pawia,

Bym takiego dosięgnął w ciemności bezprawia?

Gdyby Bóg się nie spłoszył, a ptak się nie minął,

Boga tylko bym zabił! Bóg tylko by zginął!

Ale tak się to niebo skiełznęło po niebie,

Że nie wiem, czy za Boga — czy zmarła za siebie?

I tak się poździerzgało istnienie z istnieniem,

Że śmierć stała się błędem, a błąd — przeznaczeniem!»

I nie wiedział Dżananda, czym w mgłach jego winy

Paw się różni od Boga, a Bóg od dziewczyny?

I nie wiedział, kto strwonił pierś, co się wykrwawia?

On — czy paw nie bez Boga? — Czy Bóg nie bez pawia?

I nie wiedział, czyj zamysł, ani zbrodnia czyja?

Kto tu kocha — kto ginie — kto kogo zabija?

Wolny, Bogu zbyteczny — sam teraz popłynął

Wyżej i niebezpieczniej w ten zmierzch ponadniebny,

Gdzie już nie ma stworzenia i Bóg — niepotrzebny!

Wszechświat skończył się… W oczach, niby gwiazd utrata,

Utkwiła mu ta nagła skończoność wszechświata.

Zmógł się z lotem ostatnią swych pragnień bezsiłą.

I odtąd już go nigdy w wszechświecie nie było.

Wóz się zachwiał. Skry jego, niby ślepie wilcze,

Lśniły, przejrzawszy na wksroś zamysły tubylcze.

I spełniło się… Eliasz czuł przez jedną chwilę,

Że spełniło się właśnie… I czuł tylko tyle…

Pochłonęła go drętwa i pilna Ciszyzna.

Wiedział, że Bóg — daleko, — że nic mu nie wyzna.

Dreszcz lęku w nim zanikał raz jeszcze — raz jeszcze, —

I wstrząsnęły nim obce ciału przeciwdreszcze.

Czekał, do jakich mroków pierś chętną dołoni?

Dłoń wyciągnął w niewiedzę… Lecz minął czas dłoni!

Rozwarł oczy… Czas oczu minął niepochwytnie!

Już nie było błękitu, więc trwał bezbłękitnie.

Dróg nie było, więc drogi na pewno nie zmylił,

I z wozu gasnącego w bezświat się wychylił,

By stwierdzić jasnowidztwem ostatniego tchnienia

Możliwość innej jawy, niż jawa Istnienia!

Wyciągnąłem dłonie,

Kulę szklaną gonię…

Wstrzymaj się, przystań,

Szklany grobie, trumno kulista!

W twoim wnętrzu, w centrum szklanych kół,

Uwięziona moja miła głową w dół…

Odebrało mi rozum szklane wnętrze,

Nierozumny kulę gonię, tak się męczę,

Za tą kulą snuć się muszę krok w krok,

Już pół roku, jeszcze może długi rok.

Z trumny szklistej, kulistej — półżywa,

Ręce łamie, wyciąga — przyzywa,

Wzrokiem błędnym zaklina mnie: — Coś zrób,

By nie toczył się już ze mną szklany grób…

Patrzę w kulę — a ty w kuli głową wzwyż,

Gonię kulę — a ty głową w dół…

Już nie mogę, moja miła, brak mi tchu,

Bolą oczy od tortury szklanych kół…

Ona z dołu głową w górę leci znów,

Zamieniona, obrócona cała w RUCH…

Nie mam słów, by spod Ciebie się podnieść,

Coraz cięższa staje się mowa.

Czyżby słowa utracić trzeba,

By jak duszę odzyskać słowa?

Czyli trzeba aż przejść przez siebie,

Twoim słowom siebie zawierzyć —

Jeśli trzeba, to tratuj do dna,

Jestem tylko twoim żołnierzem.

Jedno wiem, i innych objawień

Nie potrzeba oczom i uszom —

Uczyniwszy na wieki wybór,

W każdej chwili wybierać muszę.

Płyną przez nas źródłem niepojętem

Istnienia wiecznej ciszy i zgiełku tej ziemi,

Która w nas się rozpływa jak zapach w przestrzeni,

Zostawiając nam serca puste i zamknięte.

Niesyte niczym, smocze są piersi oddechy,

Ducha ślepe przepaście, co drżą w naszych głosach —

Odbijamy je tylko jak w lustrze, w niebiosach,

Podnosząc swe zasługi, a tłumacząc grzechy.