Motyw: Bezsilność

— Zdaję się na panią. Jestem już kawałkiem śmiecia porzuconym na ulicy! Tylko, pani baronowo, dodał, nie chciałbym zostawić Troubertowi portretu mego Chapeloud; robiony był dla mnie, należy do mnie, niech pani uzyska to aby mi go oddano, zrzekam się reszty.

— Jakkolwiek umrzesz, rozgrzeszony czy potępion — nocy tej Skarbo chargotał mi do ucha — będziesz miał całun z pajęczynowej przędzy i pajęczynę pogrzebię wraz z tobą.

— Och! obym przynajmniej miał za całun — odparłem mu, z oczami zaczerwienionymi od rzewnego szlochu — listek osikowy, w którym ukołysze mnie westchnienie jeziora.

— Nie! — prześmiewał się karzeł szyderczy — będziesz padłem ślimaka, który o zmierzchu poluje na muszki oślepione zapadającym słońcem!

— Woliszże — odrzekłem, nie powstrzymując łez — wolisz, iżby ssał mnie pająk jadowity o trąbie słonia?

— Niech tam — dodał — pociesz się, za całun będziesz miał opaski nakrapiane złoto ze skóry wężowej, w którą owinę cię szczelnie jak mumię.

I z krypty przyćmionej Świętej Benigny, gdzie cię twarzą do muru ustawię wyprostowanego, nasłuchiwać będziesz, jak łkają dzieciątka w mrokach czyśćcowych.

Okazuje się, że ten przystojny asystent nie jest sobie zwykłym lekkoduchem; że, przeciwnie, patrzy bardzo serio na życie; że stracił ojca, ma starą matkę („et ta soeur!”… powiedziałby urwis paryski); że utrzymuje rodzinę, ma długi i grozi mu, iż, nie mając środków na złożenie ostatnich rygorozów, gotów zostać wiecznym „asystentem”…

I nie mogę się pozbyć tego głosu, chociaż sto razy sobie wykładam, że to jest wszystko drobiazg; głos milczy chwilkę, ale niepostrzeżenie znów się odzywa i urągająco zaczyna na nowo: dobrze, dobrze, to prawda, ale to nie jest jednak kamień — to, co wygląda jak kawał słoniny. Z wolna zaczyna mnie opanowywać uczucie całkowitej niemocy. Co się stało dalej — nie wiem. Czy dobrowolnie przestałem jakkolwiek się opierać, czy też moje myśli przemogły