Alkoholik, skandalista, maestro bufonady, niezwykły przybysz z Berlina, który swego czasu porwał za sobą młody Kraków, stary zaś zbulwersował śmiałym stylem życia i niefrasobliwością zarazem. W tamtym miejscu i czasie był rzeczywiście „poète maudit”, ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Moi współcześni to dwa tomy wspomnień Stanisława Przybyszewskiego. Pierwszy, Wśród obcych, publikowany na gorąco w „Tygodniku Ilustrowanym” w 1924 r. i „Rzeczypospolitej” w 1925 r., w formie książkowej ukazał się w Warszawie w 1928 r., a więc już po śmierci autora. Zatytułowany Wśród swoich tom drugi pozostał nieukończony, wydany pośmiertnie w Warszawie w 1930 r.

Przybyszewski niewątpliwie publikacją tą wydobywa się z gęstniejącego wokół niego z roku na rok zapomnienia. Wspominając osoby, które spotykał, obracając się w kręgach bohemy artystycznej Kristianii i Berlina u schyłku XIX w., rysuje swą sylwetkę na tle innych postaci, takich jak August Strindberg czy Knut Hamsun. Jednocześnie mieszanina megalomanii i (jednak) pokory, którą ujawnia na kartach pamiętnika, jest rozbrajająca. Główną może cechą tej niejednoznacznej postaci był rodzaj ujawniających się w wielu sferach i w odniesieniu do rozmaitych kwestii migotliwości.