Motyw Smutek
w utworze Czem chata bogata, tem rada

Smutny stoję!… Serce moje,

Przecz nie bijesz głośniéj?

Czyż się w tobie, jakby w grobie,

Nigdy nie zawiośni?

Wspomnieć miło, co to było

Onegdajszej wiosny!

Człek był inny, tak dziecinny,

Pusty, tak radosny!

Tak śpiewaniem, tak kochaniem

Wszystkie czucia brzmiały,

Że w ramiona, że do łona

Tuliłby świat cały!

Toż z zapałem wzrok mój słałem

W siedziby aniołów;

Dziś się głowa w dłonie chowa,

Ciężka jakby ołów.

Toż piosneczka skowroneczka

Szczęściem pierś zaludni;

Dziś szeleści smutne wieści

Jak w bezwodnej studni.

Lecz dzisiaj… dzisiaj coś sama nieswoja;

Darmo ją bawić chcą słudzy najszczersi:

Jak niezabudka kwitnąca u zdroja,

Powisła główką ku szlachetnej piersi.