ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?

 
Wpłać
Strona główna Literatura

François Rabelais

Gargantua i Pantagruel

tłum. Tadeusz Boy-Żeleński

François Rabelais, Gargantua i Pantagruel
czytaj online
 
  • 2×
  • 1.75×
  • 1.5×
  • 1.25×
  • 1×
  • 0.75×
  • 0.5×
Rozdziały Roz.

Pobieranie e-booka

Wybierz wersję dla siebie:

.pdf

Jeśli planujesz wydruk albo lekturę na urządzeniu mobilnym bez dodatkowych aplikacji.

.epub

Uniwersalny format e-booków, obsługiwany przez większość czytników sprzętowych i aplikacji na urządzenia mobilne.

.mobi

Natywny format dla czytnika Amazon Kindle.

Pobieranie audiobooka

Wybierz wersję dla siebie:

.mp3

Uniwersalny format, obsługiwany przez wszystkie urządzenia.

OggVorbis

Otwarty format plików audio, oferujący wysokiej jakości nagranie.

DAISY

Format dla osób z dysfunkcjami czytania.

EPUB + audiobook

Książka elektroniczna i audiobook w jednym. Wymaga aplikacji obsługującej format.

Gargantua i Pantagruel, tytułowi bohaterowie powieści Francois Rabelais'go, to olbrzymy znane francuskiej publiczności z podań ludowych.

Podobno Rabelais kupił na straganie anonimowe dzieło opisujące losy Gargantui, a lektura utworu zainspirowała go napisania własnej wersji dziejów olbrzyma oraz jego syna, Pantagruela. Powieść przedstawia życie bohaterów od samego początku — włącznie z historią ich poczęcia i narodzin; ukazuje zarówno ich codzienność, jak i przygody: udział w walkach i podróżach. Dzieło zachowuje ludowy, trochę sowizdrzalski charakter — przygody są wzbogacane trywialnym humorem obfitującym w dowcipy o tematyce fekalnej i płciowej. W Gargantui i Pantagruelu łączy się wulgarność i erudycja autora — niektóre z żartów mają charakter lingwistyczny i wymagają znajomości francuskiego i łaciny. Niewątpliwie wiele słuszności ma tłumacz, wskazując, że w całej pełni smakować w pismach Rabelais'go mogą bodaj tylko mężczyźni; bowiem wśród beztroskich fantazji i facecji dochodzi mimo wszystko do głosu kulturowe dziedzictwo mizoginii, szczególnie w stosunku do kobiecej fizyczności i fizjologii.

Gargantua i Pantagruel to najsłynniejsze dzieło autorstwa Francois Rabelais'go. Poszczególne tomy były wydawane od lat 40. XVI wieku, ostatni z nich doczekał się publikacji już po śmierci pisarza w latach 60.

Spis treści:

    Od tłumacza
  1. Księga pierwsza
  2. Żywot wielce przeraźliwy wielkiego Gargantui, ojca Pantagruelowego, niegdy skomponowany przez mistrza Alkofrybasa, Abstraktora Piątej Esencji
  3. Księga pełna pantagruelizmu
    4. Przedmowa autora
    1. Rozdział pierwszy. O genealogii i starożytności rodu Gargantui
    2. Rozdział drugi. Fidrygałki faszerowane, znalezione w starożytnej budowli
    3. Rozdział trzeci. Jako Gargantua jedenaście miesięcy pozostawał w żywocie matki
    4. Rozdział czwarty. Jako Gargamela, nosząc w żywocie Gargantuę, spożyła wielką dzieżę flaków
    5. Rozdział piąty. Pogwarki pijackie
    6. Rozdział szósty. Jako Gargantua przyszedł na świat w sposób bardzo osobliwy
    7. Rozdział siódmy. Jakim sposobem Gargantua otrzymał imię i jak zwąchał się z winkiem
    8. Rozdział ósmy. Jak odziewano Gargantuę
    9. Rozdział dziewiąty. Barwy ubioru Gargantui
    10. Rozdział dziesiąty. O tym, co oznacza kolor biały i niebieski
    11. Rozdział jedenasty. Młode lata Gargantui
    12. Rozdział dwunasty. O misternych konikach Gargantui
    13. Rozdział trzynasty. Jak Tęgospust poznał bystrość dowcipu Gargantui po jego wynalazku nowego utrzyjzadka
    5. Rondo
    5. Rozdział czternasty. Jako Gargantua kształcony był przez pewnego teologa w alfabecie łacińskim
    1. Rozdział piętnasty. Jako Gargantuę powierzono innym pedagogom
    2. Rozdział szesnasty. O podróży Gargantui do Paryża, o ogromnej kobyle, która go dźwigała i jako ta wytępiła wszystkie końskie muchy w okolicy
    3. Rozdział siedemnasty. Jako Gargantua oblał swoje powitanie z Paryżanami i jako zabrał wielkie dzwony z kościoła Najświętszej Panny
    4. Rozdział osiemnasty. Jako Janotus Berdysz został wysłany w poselstwie, aby skłonić Gargantuę do oddania dzwonów
    5. Rozdział dziewiętnasty. Przemowa, jaką mistrz Janotus Berdysz wygłosił do Gargantui, aby go skłonić do oddania dzwonów
    6. Rozdział dwudziesty. Jako teolog zabrał swoje sukno i jako wszczął proces przeciw sorbonistom
    7. Rozdział dwudziesty pierwszy. Nauki i obyczaje Gargantui wedle dyscypliny jego profesorów Sorbonosłów
    8. Rozdział dwudziesty drugi. Zabawy Gargantui
    9. Rozdział dwudziesty trzeci. Jako Ponokrates ujął Gargantua w taką dyscyplinę, iż ani godzina w dniu nie szła na marne
    10. Rozdział dwudziesty czwarty. Jak Gargantua spędzał czas, kiedy pora była dżdżysta
    11. Rozdział dwudziesty piąty. Jako między piekarzami kołaczy z Lerny a pasterzami z kraju Gargantui wszczęły się wielkie swary, z których zasię zrodziły się długie wojny
    12. Rozdział dwudziesty szósty. Jako mieszkańcy Lerny z rozkazania swego monarchy Żółcika, napadli niespodzianie pasterzy króla Tęgospusta
    13. Rozdział dwudziesty siódmy. Jako pewien mnich z Selii ocalił obejście klasztorne od napaści nieprzyjaciół
    14. Rozdział dwudziesty ósmy. Jako król Żółcik wziął szturmem Skałę Klermoncką i jako niechętnie a z żalem Tęgospust podjął wojnę
    15. Rozdział dwudziesty dziewiąty. Treść listu napisanego do Gargantui przez Tęgospusta
    16. Rozdział trzydziesty. Jako Ulrych Swędzimir wysłany został w poselstwie do Żółcika
    17. Rozdział trzydziesty pierwszy. Przemówienie posła Swędzimira do króla Żółcika
    18. Rozdział trzydziesty drugi. Jako Tęgospust dla okupienia pokoju kazał oddać kołacze
    19. Rozdział trzydziesty trzeci. Jako niektórzy wodzowie Żółcika swymi zbyt gorącymi radami wpędzili go w ostateczne niebezpieczeństwo
    20. Rozdział trzydziesty czwarty. Jako Gargantua opuścił miasto Paryż, aby ratować swój kraj, i jak Gymnastes spotkał się z nieprzyjaciółmi
    21. Rozdział trzydziesty piąty. Jako Gymnastes zgrabnie uśmiercił kapitana Flaczka i innych ludzi Żółcikowych
    22. Rozdział trzydziesty szósty. Jako Gargantua zburzył zamek Wedeński i jako przebyli bród
    23. Rozdział trzydziesty siódmy. Jako Gargantua, czesząc włosy, wyczesał siła kul armatnich
    24. Rozdział trzydziesty ósmy. Jako Gargantua zjadł w sałacie sześciu pielgrzymów
    25. Rozdział trzydziesty dziewiąty. Jak Gargantua podejmował mnicha, który zabawiał się przy wieczerzy wdzięcznymi pogwarki
    26. Rozdział czterdziesty. Dlaczego mnichy są w ohydzie u całego świata i dlaczego jedni mają większe nosy, a drudzy mniejsze
    27. Rozdział czterdziesty pierwszy. O tym, jako mnich uśpił Gargantuę, i o jego godzinkach i brewiarzu
    28. Rozdział czterdziesty drugi. Jako mnich dodawał ducha kompanom i jako zawisnął na drzewie
    29. Rozdział czterdziesty trzeci. Jako podjazd króla Żółcika natknął się na Gargantuę i jako mnich zabił kapitana Pukawkę, a potem wpadł w ręce nieprzyjaciół
    30. Rozdział czterdziesty czwarty. Jako mnich pozbył się swoich strażników i jako podjazd Żółcikowy rozgromiono
    31. Rozdział czterdziesty piąty. Jako mnich przywiódł ze sobą pielgrzymów i jako Tęgospust rzekł im roztropne słowo
    32. Rozdział czterdziesty szósty. Jak Tęgospust ludzko się obszedł z pojmanym rotmistrzem Kogutkiem
    33. Rozdział czterdziesty siódmy. Jako Tęgospust zwołuje swoje legiony i jako Kogutek zabił Krewkosza, po czym sam został zgładzony z rozkazu Żółcika
    34. Rozdział czterdziesty ósmy. Jako Gargantua obległ Żółcika w Skale Klermonckiej i jako wytracił armię tegoż Żółcika
    35. Rozdział czterdziesty dziewiąty. O tym, jako Żółcik uciekając popadł w rozmaite nieszczęścia i o tym, co począł Gargantua po bitwie
    36. Rozdział pięćdziesiąty. Przemówienie Gargantui do zwyciężonych.
    37. Rozdział pięćdziesiąty pierwszy. Jako zwycięzcy Gargantuiści zostali nagrodzeni po bitwie
    38. Rozdział pięćdziesiąty drugi. Jako Gargantua dał zbudować dla mnicha klasztor telemski
    39. Rozdział pięćdziesiąty trzeci. Jakim kształtem wzniesiono i uposażono klasztor telemitów
    40. Rozdział pięćdziesiąty czwarty. Napis umieszczony na wielkiej bramie Telemy
    41. Rozdział pięćdziesiąty piąty. Jak wyglądało mieszkanie telemitów
    42. Rozdział pięćdziesiąty szósty. Jakie było odzienie braci i sióstr telemickich
    43. Rozdział pięćdziesiąty siódmy. Jak był ustanowiony sposób życia telemitów
    44. Rozdział pięćdziesiąty ósmy. Zagadka znaleziona w fundamentach klasztoru telemitów
    6. Księga druga
  6. Pantagruel, król Spragnionych. Historia przywrócona do swej pierwotnej osnowy, obejmująca jego przeraźliwe dzieła i uczynki, ułożona przez nieboszczyka mistrza Alkofrybasa, abstraktora piątej esencji
  7. Dziesięciowiersz Mistrza Hugona Salela do autora tej książki
    8. Przedmowa autora
    1. Rozdział pierwszy. O pochodzeniu i starożytności rodu wielkiego Pantagruela.
    2. Rozdział drugi. O urodzeniu bardzo straszliwego Pantagruela
    3. Rozdział trzeci. O żałobie Gargantui po śmierci żony Badebeki
    4. Rozdział czwarty. O dzieciństwie Pantagruela
    5. Rozdział piąty. O czynach szlachetnego Pantagruela w jego latach młodzieńczych
    6. Rozdział szósty. Jako Pantagruel spotkał Limuzyńczyka, który kaleczył język ojczysty
    7. Rozdział siódmy. Jako Pantagruel przybył do Paryża i jakie piękne księgi widział w księgarni św. Wiktora
    8. Rozdział ósmy. Jako Pantagruel, przebywając w Paryżu, otrzymał list od ojca swego Gargantui, którego to listu kopia jest załączona
    9. Rozdział dziewiąty. Jako Pantagruel spotkał Panurga, którego pokochał na całe życie
    10. Rozdział dziesiąty. Jako Pantagruel sprawiedliwie osądził niezwykle zawiłą a trudną kontrowersję i tak mądrze, iż wyrok jego uznano wspanialszym od sądu Salomona
    11. Rozdział jedenasty. Jako imćpanowie Pocałuj i Powąchaj prawowali się przed Pantagruelem bez adwokatów
    12. Rozdział dwunasty. Jako pan Powąchaj broni swej sprawy przed Pantagruelem
    13. Rozdział trzynasty. Jako Pantagruel wydał wyrok w sprawie między dwoma szlachcicami
    14. Rozdział czternasty. Jako Panurg opowiada swoje cudowne ocalenie z rąk Turczynów
    15. Rozdział piętnasty. Jako Panurg przedstawia sposób bardzo nowy zbudowania murów Paryża
    16. Rozdział szesnasty. O obyczajach i sposobie życia Panurga
    17. Rozdział siedemnasty. O tym jak Panurg kupował odpusty i jak wydawał za mąż stare baby; oraz o procesach, jakie miał w Paryżu
    18. Rozdział osiemnasty. Jak jeden wielki uczony angielski chciał przeprowadzić dysputę przeciw Pantagruelowi i jako został zwyciężony od Panurga
    19. Rozdział dziewiętnasty. Jako Panurg zapędził w kozi róg Angielczyka argumentującego na migi
    20. Rozdział dwudziesty. Jako Taumastes wysławiał cnoty i wiedzę Panurga
    21. Rozdział dwudziesty pierwszy. Jako Panurg rozmiłował się w jednej znamienitej damie paryskiej
    22. Rozdział dwudziesty drugi. Jako Panurg wypłatał damie paryskiej sztukę, która nie wyszła jej na korzyść
    9. Rondo
    9. Rozdział dwudziesty trzeci. O tym, jako Pantagruel opuścił Paryż, odebrawszy nowiny, iż Dipsodzi zajechali krainę Amaurotów, i o tym, dlaczego mile są tak małe we Francji
    1. Rozdział dwudziesty czwarty. List który przyniósł Pantagruelowi posłaniec od jednej damy z Paryża i wytłumaczenie słówka wyrytego wewnątrz pierścienia
    2. Rozdział dwudziesty piąty. Jako Panurg, Karpalim, Eustenes i Epistemon, towarzysze Pantagruela, bardzo zmyślnie przyprawili o zgubę sześćset sześćdziesiąt jazdy
    3. Rozdział dwudziesty szósty. Jako Pantagruelowi i jego towarzyszom obmierzło solone mięsiwo i jako Karpalim ruszył na łowy, aby zdobyć świeżą zwierzynę
    4. Rozdział dwudziesty siódmy. Jako Pantagruel wzniósł trofej na pamiątkę ich dzielności, Panurg zaś drugi na pamiątkę zajączków, jako z pierdnięcia Pantagruelowego poczęli się mali człowieczkowie, a z bździn małe kobietki, i jako Panurg złamał gruby kij na dwóch szklankach
    5. Rozdział dwudziesty ósmy. Jako Pantagruel bardzo osobliwym sposobem odniósł zwycięstwo nad Dipsodami i Olbrzymami
    6. Rozdział dwudziesty dziewiąty. Jako Pantagruel rozgromił trzystu olbrzymów uzbrojonych w kamienie ciosowe i Wilkołaka, ich hetmana
    7. Rozdział trzydziesty. Jak Epistemon, który miał uciętą głowę, ozdrowiał dzięki sztuce Panurga i jakie przyniósł wieści o diabłach i potępieńcach
    8. Rozdział trzydziesty pierwszy. Jako Pantagruel wszedł do miasta Amaurotów i jako Panurg wyswatał króla Anarcha i zrobił go roznosicielem tatarskiego sosu
    9. Rozdział trzydziesty drugi. Jako Pantagruel pokrył językiem całą armię i co autor ujrzał u niego w gębie
    10. Rozdział trzydziesty trzeci. Jako Pantagruel zachorował i w jaki sposób przyszedł do zdrowia
    11. Rozdział trzydziesty czwarty. Zakończenie niniejszej księgi i uniewinnienie się autora
    10. Księga trzecia
  10. Czynów i rzeczeń heroicznych bogobojnego Pantagruela, ułożona przez mistrza Franciszka Rabelego doktora medycyny i gwardiana Wysp Hierejskich
    11. Przywilej króla Franciszka I
    1. Franciszek Rabelais duchowi królowej Nawary
    2. Przedmowa do trzeciej księgi
    3. Rozdział pierwszy. Jako Pantagruel przeniósł kolonię Utopijczyków do Dipsodii
    4. Rozdział drugi. Jako Panurg został mianowany kasztelanem Salmigondu w Dipsodii i jako miał obyczaj zjadać zboże na pniu
    5. Rozdział trzeci. Jako Panurg wychwala zapożyczających się i dłużników
    6. Rozdział czwarty. Dalszy ciąg wywodu Panurga na pochwałę dłużników i wierzycieli
    7. Rozdział piąty. Jako Pantagruel nienawidzi dłużników i zapożyczających się
    8. Rozdział szósty. Dlaczego zwalnia się nowożeńców od służby wojennej
    9. Rozdział siódmy. Jako Panurg nosił pchłę w uchu i jako zbył się swego wspaniałego saczka
    10. Rozdział ósmy. Jako saczek u pludrów jest dla wojownika pierwszą i najważniejszą sztuką jego rynsztunku
    11. Rozdział dziewiąty. Jako Panurg szuka u Pantagruela rady, czy ma się żenić czy nie
    12. Rozdział dziesiąty. O tym jako Pantagruel przedstawia Panurgowi, iż trudna to jest rzecz doradzać coś w sprawie małżeństwa; i o wróżbach homeryckich a wergiliańskich
    13. Rozdział jedenasty. Jako Pantagruel wywodzi, iż wróżba z rzutu kości jest niedozwolona
    14. Rozdział dwunasty. Jako Pantagruel bada z losów wirgiliańskich przyszłe widoki małżeństwa Panurgowego
    15. Rozdział trzynasty. Jako Pantagruel radzi Panurgowi, aby przeniknął dolę lub niedolę swego małżeństwa przez sny
    16. Rozdział czternasty. Sen Panurga i jego wykładanie
    17. Rozdział piętnasty. Wymówki Panurga i wykład kabały monastycznej w przedmiocie solonego mięsiwa
    18. Rozdział szesnasty. Jako Pantagruel radzi Panurgowi, aby zasięgnął rady u Sybilli Panzuckiej
    19. Rozdział siedemnasty. Jako Panurg przemawia do Sybilli w Panzuście
    20. Rozdział osiemnasty. Jako Pantagruel i Panurg rozmaicie wykładają wiersze sybilli Panzuckiej
    21. Rozdział dziewiętnasty. Jako Pantagruel wychwala radę niemych
    22. Rozdział dwudziesty. Jak Nazdekaber dał Panurgowi odpowiedź na migi
    23. Rozdział dwudziesty pierwszy. Jako Panurg zasięga rady u starego poety francuskiego imieniem Mruczysława
    24. Rozdział dwudziesty drugi. Jako Panurg ujmuje się za braćmi z zakonów żebrzących
    25. Rozdział dwudziesty trzeci. Jako Panurg nakłania, aby powrócić do Mruczysława
    26. Rozdział dwudziesty czwarty. Jako Panurg zasięga rady u Epistemona
    27. Rozdział dwudziesty piąty. Jako Panurg radzi się u Her Trippy
    28. Rozdział dwudziesty szósty. Jako Panurg szuka porady u brata Jana Łomignata
    29. Rozdział dwudziesty siódmy. Jako brat Jan daje ucieszne rady Panurgowi
    30. Rozdział dwudziesty ósmy. Jako brat Jan pokrzepia Panurga w jego rogatych niepokojach
    31. Rozdział dwudziesty dziewiąty. Jako Pantagruel zwołuje zgromadzenie złożone z teologa, lekarza, prawnika i filozofa, aby rozjaśnić wątpliwości Panurga
    32. Rozdział trzydziesty. Jako Hipotades, teolog, udziela rady Panurgowi w kwestii jego małżeństwa
    33. Rozdział trzydziesty pierwszy. Jako Gałeczka, lekarz, udziela rady Panurgowi
    34. Rozdział trzydziesty drugi. Jako Gałeczka orzeka, iż stan rogaty jest naturalną przynależnością stanu małżeńskiego
    35. Rozdział trzydziesty trzeci. Jakie mistrz Gałeczka zaleca Panurgowi lekarstwo na rogi
    36. Rozdział trzydziesty czwarty. Jako kobiety z przyrody swej pożądają rzeczy zakazanych
    37. Rozdział trzydziesty piąty. Jak Wiatraczek, filozof, roztrząsa trudności stanu małżeńskiego
    38. Rozdział trzydziesty szósty. Dalszy ciąg odpowiedzi Wiatraczka, filozofa efektyckiego i pyrrhońskiego
    39. Rozdział trzydziesty siódmy. Jako Pantagruel namówił Panurga, aby zasięgnął rady u jakiego mózgowca
    40. Rozdział trzydziesty ósmy. Jakimi mianami Panurg i Pantagruel uczcił Trybuleta
    41. Rozdział trzydziesty dziewiąty. Jako Pantagruel przysłuchuje się sądowi nad sędzią Pletewką, który rozstrzygał procesy wedle rzutu kości
    42. Rozdział czterdziesty. Jako Pletewka tłumaczy, dlaczego rozpatruje akta procesów, zanim osądzi je wedle rzutu kości
    43. Rozdział czterdziesty pierwszy. Jako Pletewka opowiada historię pewnego jednacza procesów
    44. Rozdział czterdziesty drugi. Jako rodzą się procesy i jak pięknie dojrzewają
    45. Rozdział czterdziesty trzeci. Jako Pantagruel uniewinnia Pletewkę i jego wyroki wydawane za pomocą rzutu kości
    46. Rozdział czterdziesty czwarty. Jako Pantagruel opowiada szczególny przykład niepewności ludzkiego sądu
    47. Rozdział czterdziesty piąty. Jako Panurg radzi się u Trybuleta
    48. Rozdział czterdziesty szósty. Jako Pantagruel i Panurg odmiennie wykładają słowa Trybuleta
    49. Rozdział czterdziesty siódmy. Jako Pantagruel i Panurg postanawiają odwiedzić wyrocznię boskiej Flaszy
    50. Rozdział czterdziesty ósmy. Jako Gargantua przedstawia, iż nie wolno jest dzieciom żenić się bez wiedzy i zezwolenia rodziców
    51. Rozdział czterdziesty dziewiąty. O przygotowaniach Pantagruela do morskiej podróży i o zielu zwanym pantagruelion
    52. Rozdział pięćdziesiąty. Jak powinno się obrabiać i przyrządzać ów słynny pantagruelion
    53. Rozdział pięćdziesiąty pierwszy. Dlaczego to ziele nazywa się pantagruelion i jakie ma cudowne własności
    54. Rozdział pięćdziesiąty drugi. Jako istnieje odmiana pantagruelionu, który nie może być zniszczony od ognia
    12. Księga czwarta
  12. Bohaterskich czynów i rzeczeń szlachetnego Pantagruela ułożona przez Mistrza Franciszka Rabelego doktora medycyny
    13. Dawna przedmowa do czwartej księgi
    1. Najdostojniejszemu i najłaskawszemu Książęciu, Jego Eminencji Kardynałowi Odet de Chatillon
    2. Nowa przedmowa autora, mistrza Franciszka Rabelego, do czwartej księgi wiekopomnych czynów i rzeczeń Pantagruelowych. Do łaskawych czytelników
    3. Rozdział pierwszy. Jako Pantagruel ruszył na morze, aby odwiedzić wyrocznię boskiej Bakbuk
    4. Rozdział drugi. Jako Pantagruel, przybywszy do wyspy Medamothi, poczynił tam różne piękne zakupy
    5. Rozdział trzeci. O tym, jak Pantagruel otrzymał list od ojca swego Gargantui i o szczególnym sposobie otrzymywania rychłych wiadomości z krajów obcych i dalekich
    6. Rozdział czwarty. Jako Pantagruel pisze do swego ojca Gargantui i posyła mu wiele pięknych i rzadkich upominków
    7. Rozdział piąty. Jako Pantagruel napotkał okręt z podróżnymi wracającymi z kraju Latarneńczyków
    8. Rozdział szósty. Jako, po złagodzeniu sporu, Panurg targuje u Jendorka barana z jego stada
    9. Rozdział siódmy. Dalszy ciąg targu pomiędzy Panurgiem a Jendorkiem
    10. Rozdział ósmy. Jako Panurg utopił w morzu kupca i barany
    11. Rozdział dziewiąty. O tym, jako Pantagruel przybył do wyspy Płaskonosów i o szczególnych pokrewieństwach w tym kraju
    12. Rozdział dziesiąty. Jako Pantagruel zawinął do wyspy Szeli i poznał jej króla, świętego Panigona
    13. Rozdział jedenasty. Dlaczego mnichowie radzi przebywają w kuchni
    14. Rozdział dwunasty. O tym, jako Pantagruel przebył Prokurację i o szczególnych obyczajach Pozwańców
    15. Rozdział trzynasty. Jako, za przykładem mistrza Franciszka Wilona, pan Buś chwali swoich ludzi
    16. Rozdział czternasty. Dalszy ciąg młocki Pozwańców w domu pana Busiowym
    17. Rozdział piętnasty. Jako Pozwaniec wskrzesza starożytne obyczaje zrękowin
    18. Rozdział szesnasty. Jako brat Jan doświadcza natury Pozwańców
    19. Rozdział siedemnasty. O tym, jako Pantagruel przebył wyspy Tohu i Bohu i o dziwnej śmierci Nosodmucha, połykacza wiatraków
    20. Rozdział osiemnasty. Jako Pantagruel wyszedł cało z gwałtownej burzy morskiej
    21. Rozdział dziewiętnasty. Jakie było zachowanie Panurga i brata Jana w czas burzy
    22. Rozdział dwudziesty. Jako żeglarze zdają okręty na wolę burzy
    23. Rozdział dwudziesty pierwszy. Dalszy ciąg burzy i krótka rozprawka o testamentach czynionych na morzu
    24. Rozdział dwudziesty drugi. Koniec burzy
    25. Rozdział dwudziesty trzeci. Jako, gdy burza minęła, Panurg odgrywa zucha
    26. Rozdział dwudziesty czwarty. Jako brat Jan dowodzi Panurgowi, iż bez przyczyny lękał się podczas burzy
    27. Rozdział dwudziesty piąty. Jako, po burzy, Pantagruel wylądował na wyspie Makreonów
    28. Rozdział dwudziesty szósty. Jako dobry Makrob opowiada Pantagruelowi o życiu i zgonie bohaterów
    29. Rozdział dwudziesty siódmy. Jako Pantagruel rozprawia o odchodzeniu dusz bohaterów i o strasznych znakach, które poprzedziły zgon nieboszczyka pana Langeńskiego
    30. Rozdział dwudziesty ósmy. Jako Pantagruel opowiada żałosną historię tyczącą zgonu herojów
    31. Rozdział dwudziesty dziewiąty. Jako Pantagruel przebył Wyspę Ścichapęków, w której władał król Popielec
    32. Rozdział trzydziesty. Jako Ksenomanes zanatomizował i opisał króla Popielca
    33. Rozdział trzydziesty pierwszy. Anatomia Popielca co do jego części zewnętrznych
    34. Rozdział trzydziesty drugi. Dalszy ciąg osobliwości Popielca
    35. Rozdział trzydziesty trzeci. Jako Pantagruel ujrzał potwornego Phyzetera około Wyspy Dzikiej
    36. Rozdział trzydziesty czwarty. Jako Pantagruel zgładził potwornego Physetera
    37. Rozdział trzydziesty piąty. Jako Pantagruel wylądował na Wyspie Dzikiej, starożytnej siedzibie Kiełbasek
    38. Rozdział trzydziesty szósty. Jako Dzikie Kiełbaski uczyniły zasadzkę przeciw Pantagruelowi
    39. Rozdział trzydziesty siódmy. O tym, jako Pantagruel posłał po rotmistrzów Łuszczykiełbasę i Siekajkichę, wraz z pouczającą rozprawą o imionach własnych miejscowości i osób
    40. Rozdział trzydziesty ósmy. Jako nie należy ludziom mieć kiełbasek w pogardzie
    41. Rozdział trzydziesty dziewiąty. Jako brat Jan sprzymierza się z kuchtami, aby zwalczać Kiełbaski
    42. Rozdział czterdziesty. Jako brat Jan zbudował maciorę i ukrył w niej dzielnych kucharzy
    43. Rozdział czterdziesty pierwszy. Jako Pantagruel połamał Kiełbaski na kolanie
    44. Rozdział czterdziesty drugi. Jako Pantagruel parlamentuje z Niphleseth, królową Kiełbasek
    45. Rozdział czterdziesty trzeci. Jako Pantagruel wylądował na wyspie Ruach
    46. Rozdział czterdziesty czwarty. Jako małe deszcze walą o ziemię wielkie wiatry
    47. Rozdział czterdziesty piąty. Jako Pangragruel wylądował na wyspie Papfigów
    48. Rozdział czterdziesty szósty. Jako chłopek z krainy Papfigów przywiódł na hak małego diabełka
    49. Rozdział czterdziesty siódmy. Jako diabeł został oszukany przez starą Papfiżynę
    50. Rozdział czterdziesty ósmy. Jako Pantagruel wylądował na wyspie Papimanów
    51. Rozdział czterdziesty dziewiąty. Jako Homenas, biskup Papimanów, ukazał nam z nieba zesłane Dekretalia
    52. Rozdział pięćdziesiąty. Jako Homenas ukazał nam arcywzór papieża
    53. Rozdział pięćdziesiąty pierwszy. Małe rozmówki podczas obiadu na cześć i chwałę dekretaliów
    54. Rozdział pięćdziesiąty drugi. Dalsze wyliczanie cudów sprowadzonych przez Dekretalia
    55. Rozdział pięćdziesiąty trzeci. Jako, przez ukrytą moc Dekretaliów, złoto subtelnie przedostaje się z Francji do Rzymu
    56. Rozdział pięćdziesiąty czwarty. Jako Homenas dał Pantagruelowi gruszki chrześcijanki
    57. Rozdział pięćdziesiąty piąty. Jako na pełnym morzu Pantagruel usłyszał rozmaite odtajane słowa
    58. Rozdział pięćdziesiąty szósty. Jako pomiędzy zamarzniętymi wyrazami Pantagruel usłyszał nieco sprośnych
    59. Rozdział pięćdziesiąty siódmy. Jako Pantagruel przybył do mieszkania Imci Gastera, pierwszego mistrza sztuk we świecie
    60. Rozdział pięcdziesiąty ósmy. Jako na dworze Mistrza sztuk wszelakich Pantagruel obrzydził sobie Engastrimytów i Gastrolatrów
    61. Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty. O śmiesznym posążku zwanym Mandukiem i o tym, jak i jakie rzeczy święcili Gastrolarzy w ofierze swemu bogu brzuchomożnemu
    62. Rozdział sześćdziesiąty. Jakie ofiary składali swemu bogu Gastrolatrzy w dni postne szpikowane sperką
    63. Rozdział sześćdziesiąty pierwszy. Jako Gaster wymyślił sposoby zdobywania i przechowywania zboża
    64. Rozdział sześćdziesiąty drugi. Jako mistrz Gaster wynalazł sztukę i sposób, aby nie być zranionym i ugodzonym strzałem armatnim
    65. Rozdział sześćdziesiąty trzeci. Jako, niedaleko wyspy Chaneph, Pantagruel się zdrzemnął i jakie problemy przedstawiono mu po przebudzeniu
    66. Rozdział sześćdziesiąty czwarty. Jako Pantagruel nie dał żadnej odpowiedzi na zadane problematy
    67. Rozdział sześćdziesiąty piąty. Jako Pantagruel spędzał czas ze swymi domownikami
    68. Rozdział sześćdziesiąty szósty. Jako wpodle wyspy złodziejskiej na rozkaz Pantagruela pozdrowiono Muzy
    69. Rozdział sześćdziesiąty siódmy. Jako Panurg pofajdał się z piekielnego strachu i na wielkiego kota Sadłożreja myślał, że to diabeł
    14. Księga piąta i ostatnia
  14. Heroicznych czynów i rzeczeń dobrego Pantagruela ułożona przez Mistrza Franciszka Rabelego, doktora medycyny
    15. Do łaskawych czytelników
    1. Rozdział pierwszy. O tym, jako Pantagruel przybył do Wyspy Dzwonnej i jakiśmy tam hałas usłyszeli
    2. Rozdział drugi. Jako Wyspa Dzwonna zamieszkała była przez Grajków Pogrzebnych, którzy zmienili się w ptaki
    3. Rozdział trzeci. Jako na Wyspie Dzwonnej jest tylko jeden Papagos
    4. Rozdział czwarty. Jako ptaki Wyspy Dzwonnej były wszystkie natury wędrownej
    5. Rozdział piąty. Jako ptaki Komdory na Wyspie Dzwonnej są nieme
    6. Rozdział szósty. Jak odbywa się żywienie ptaków na Wyspie Dzwonnej
    7. Rozdział siódmy. Jako Panurg opowiada mistrzowi Odźwiernikowi bajkę o koniu i ośle
    8. Rozdział ósmy. Jako, z wielkimi trudnościami, pokazano nam Papagosa
    9. Rozdział dziewiąty. Jako wylądowaliśmy na Wyspie Żeleźców
    10. Rozdział dziesiąty. Jako Pantagruel przybył do wyspy Kosterów
    11. Rozdział jedenasty. Jako przebyliśmy Kaźnię, zamieszkałą przez Pazdura, arcyksięcia Spaśnych Kotów
    12. Rozdział dwunasty. Jako Wielki Pazdur zadał nam zagadkę
    13. Rozdział trzynasty. Jako Panurg wykłada zagadkę Pazdurową
    14. Rozdział czternasty. Jako Koty Spaśne żyją z Kubanów
    15. Rozdział piętnasty. Jako brat Jan Łomignat zamierza wygarbować skórę Spaśnym Kotom
    16. Rozdział szesnasty. Jako Pantagruel przybył do wyspy Apedeftów o długich palcach i krogulczych łapach i jako tam doznał straszliwych przygód i oglądał dziwne potwory
    17. Rozdział siedemnasty. Jako przebyliśmy Bukłak i jako Panurg omal tam nie poległ
    18. Rozdział osiemnasty. Jako nasz statek osiadł na mieliźnie i jako wspomogli nas niektórzy podróżni przybywający od Pani Kwinty
    19. Rozdział dziewiętnasty. Jako przybyliśmy do królestwa Kwinty-Essencji, zwanej też Entelechią
    20. Rozdział dwudziesty. Jako Kwinta-Essencja leczyła choroby za pomocą piosenek
    21. Rozdział dwudziesty pierwszy. Jak królowa spędzała czas po obiedzie
    22. Rozdział dwudziesty drugi. Jako dworzanie Pani Kwinty uprawiają rozmaite sztuki i jako Jej Wysokość podniosła nas do stanu i godności Abstraktorów
    23. Rozdział dwudziesty trzeci. Jak obsługiwano królową przy wieczerzy i jak jadła
    24. Rozdział dwudziesty czwarty. Jako, w obecności Pani Kwinty, odbył się ucieszny bal w kształcie turnieju
    25. Rozdział dwudziesty piąty. Jako walczą trzydzieści dwie osoby uczestników balu
    26. Rozdział dwudziesty szósty. Jako wylądowaliśmy na wyspie Chodów, w której drogi podróżują
    27. Rozdział dwudziesty siódmy. Jako przybyliśmy do wyspy Trepków i zakonu Braci Buczących
    28. Rozdział dwudziesty ósmy. Jako Panurg, zadając pytania Bratu Buczącemu, zdołał wydobyć zeń jeno same monosylaby
    29. Rozdział dwudziesty dziewiąty. Jako instytucja postu nie podoba się Epistemonowi
    30. Rozdział trzydziesty. Jako zwiedziliśmy krainę atłasową
    31. Rozdział trzydziesty pierwszy. Jako w kraju Atłasowym ujrzeliśmy pana Podobno, odprawiającego szkołę świadczenia
    32. Rozdział trzydziesty drugi. Jako ukazała się nam kraina Latarników
    33. Rozdział trzydziesty trzeci. Jako zawinęliśmy do portu Lychnobitów i jako wstąpiliśmy w ziemie Latarneńskie
    34. Rozdział trzydziesty czwarty. Jako przybyliśmy do wyroczni boskiej Flaszy
    35. Rozdział trzydziesty piąty. Jako zstąpiliśmy na ziemię, aby wejść do świątyni Flaszy i jako Szynion jest pierwszym miastem w świecie
    36. Rozdział trzydziesty szósty. Jako zeszliśmy na dół po tetradycznych schodach i jako Panurg zażył wielkiego przestrachu
    37. Rozdział trzydziesty siódmy. Jako bramy świątyni otworzyły się nam cudownie same z siebie
    38. Rozdział trzydziesty ósmy. Jako posadzka świątyni ozdobiona była przepięknymi godłami
    39. Rozdział trzydziesty dziewiąty. Jako w ozdobach mozaikowych świątyni wyobrażona była zwycięska bitwa Bachusa przeciw Indyjczykom
    40. Rozdział czterdziesty. Jako emblematycznym kształtem przedstawiony był szturm i atak wymierzony przez dobrego Bachusa przeciw Indyjczykom
    41. Rozdział czterdziesty pierwszy. Jako świątynia była oświetlona cudowną lampą
    42. Rozdział czterdziesty drugi. Jako kapłanka Bakbuk ukazała nam w świątyni fantastyczną fontannę
    43. Rozdział czterdziesty trzeci. Jako woda fontanny miała smaki wszelakich win, wedle pomyślenia pijących
    44. Rozdział czterdziesty czwarty. Jako Bakbuk przystroiła Panurga dla wysłuchania wyroczni Flaszy
    45. Rozdział czterdziesty piąty. Jako kapłanka Bakbuk zawiodła Panurga przed oblicze boskiej Flaszy
    46. Rozdział czterdziesty szósty. Jako Bakbuk wykłada słowo boskiej Flaszy
    47. Rozdział czterdziesty siódmy. Jako Panurg i inni, uniesieni furią poetycką, zaczynają składać rytmy
    48. Rozdział czterdziesty ósmy. Jako, pożegnawszy się z Bakbuk, opuścili wyrocznię Flaszy
    49. Dodatek do ostatniego rozdziału
    16. Pomniejsze pisma
    16. Pantagrueliczne przepowiednie pewne, prawdziwe, nieomylne, na rok nieustający świeżo ułożone ku pożytkowi i rozważaniu ludzi z natury pomylonych i łakomych na migdały niebieskie przez mistrza Alkofrybasa architryklina rzeczonego Pantagruela
    1. Wielkie i nieoszacowane kroniki wielkiego i potężnego olbrzyma Gargantui: opisujące genealogię, wielkość i siłę jego ciała, a także przeraźliwe czyny wojenne, jakich dokonał dla króla Artura, jako to dalej ujrzycie. Wytłoczne na świeżo. 1532
    2. Od tłumacza

Ta książka jest dostępna dla tysięcy dzieciaków dzięki darowiznom od osób takich jak Ty!

Dorzuć się!

O autorze

François Rabelais
il. autor nieznany, domena publiczna

François Rabelais

Ur.
1483/1494 w La Devinière
Zm.
9 kwietnia 1553 w Paryżu
Najważniejsze dzieła:
Gargantua i Pantagruel

Uosobienie satyrycznego oblicza renesansu. Mnich (przez 15 lat związany z zakonem franciszkańskim, a następnie benedyktyńskim) i ksiądz katolicki, lekarz, wybitny znawca anatomii. Zasłynął jako pisarz, autor pięciu tomów opowieści fantastycznych o olbrzymach (Gargantui i jego synu, Pantagruelu) będących popisem tyleż wielkiej erudycji, co groteskowego humoru, niekiedy obrazoburczego, niekiedy też bardzo dosadnego. Pozostając w stanie wojny z profesorami scholastycznej Sorbony, Rabelais potrafił zapewnić sobie opiekę króla i najwyższych dostojników kościelnych (był wieloletnim osobistym lekarzem kardynała Jeana du Bellay). Publikował pod pseudonimami Alcofribas Nasier oraz Seraphin Calobarsy (anagramy imienia i nazwiska).

— Czuję — rzekł Pantagruel — w duszy mojej jakiś nagły skurcz, jak gdybym z daleka słyszał głos...

François Rabelais, Gargantua i Pantagruel

Pozostaje tedy roztrząśnienie pytania, które zadał nam brat Jan: „Sposób spędzenia czasu”. Czyśmy go należycie...

François Rabelais, Gargantua i Pantagruel

Jestem wesół jak młoda papużka.

François Rabelais, Gargantua i Pantagruel

Motywy występujące w tym utworze Wszystkie motywy

Czytaj także

  • NIP: 952-187-70-87
  • KRS: 0000070056
  • REGON: 017423865
  • Numer konta: 75 1090 2851 0000 0001 4324 3317
Wolne Lektury to projekt prowadzony przez fundację Wolne Lektury.
MKiDN
Strona biblioteki Wolne Lektury powstała dzięki dofinansowaniu ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.