Motyw Rozkosz
w utworze Kwiaty zła

I słyszałem dwa głosy. Stanowczy a układny

Szeptał jeden: «Ta ziemia — to wyrób cukierniczy;

Mogę (wówczas w rozkoszy nie spotkasz tamy żadnej)

Dać ci apetyt równy powabom tych słodyczy».

A drugi: «O, pójdź ze mną błądzić po marzeń drogach,

Za krańce możebności, w dal, poza światy znane!»

Głos ten śpiewał jak wicher szumiący po rozłogach,

Jak widmo nieokreślne, nie wiedzieć skąd przywiane,

Co słodko pieści ucho, a jednak trwoży sobą.

I zawsześmy tonęli w wiecznych żądz goryczy.

Rozkosz w pragnieniu moce niezwalczone sieje.

— Pragnienie, stare drzewo karmione rozkoszą,

Gdy pień ci potężnieje, kora ci twardnieje,

Konary twe wciąż wyżej w niebo się unoszą.

Czy wiecznie kwitnąć będziesz, bardziej niespożyte

Niż cyprys?

Tam to żyłem ja niegdyś śród rozkoszy cichej —

Śród lazurów — otoczon wszelkimi przepychy!

Oblanych aromatem, nagich dziewic koło

Palmowymi liściami chłodziło me czoło,

A jedyną ich troską było podsycanie

Bólu, który mną targał w wiekuistej ranie!