Form: Liryka,
motif: Zaświaty

Authors Periods Genres Forms Themes

Liryka X

Epika (1)

Zaświaty X

Wygnane klątwą miłosierdzie boże
Powraca czasem, gdy nadzieja w duszy
Jeszcze zielona i kwiat wydać...
↓ Expand fragment ↓
Wygnane klątwą miłosierdzie boże
Powraca czasem, gdy nadzieja w duszy
Jeszcze zielona i kwiat wydać może.
Wprawdzie, kto w klątwie świętego kościoła
Umiera, choć go żal na końcu skruszy,
Dojść na wierzchołek tej skały nie zdoła:
Odkąd go kościół od siebie odrzuci,
Trzydzieści razy iść będzie i wróci,
Jeśli modlitwa drogi mu nie skróci.
Jeśli chcesz radość przywrócić mej twarzy,
Objaśń mą córkę na wiarę pielgrzyma,
Jak mię widziałeś i co mię tu trzyma.
Bo tu modlitwa wasza wiele waży
↑ Hide fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Czyściec
Co w gniewie bożym skończyli swe lata,
Wszyscy tu biegną z wszystkich krańców świata.
Pilno...
↓ Expand fragment ↓
Co w gniewie bożym skończyli swe lata,
Wszyscy tu biegną z wszystkich krańców świata.
Pilno im przebyć Acheronu wody
I tak ich silnie bodzie głos sumienia,
Że tu ich trwoga w żądzę się zamienia.
↑ Hide fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Piekło
Mistrz na to: «Wszystkie zamkną się mogiły:
Gdy tu powrócą z Jozefatu dusze
Z ciałami...
↓ Expand fragment ↓
Mistrz na to: «Wszystkie zamkną się mogiły:
Gdy tu powrócą z Jozefatu dusze
Z ciałami, które na ziemi rzuciły.
Tu z Epikurem cmentarz po tej stronie
Mają ci wszyscy, co szerzyli zdanie,
Że dusza z ciałem zamiera przy skonie.
↑ Hide fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Piekło
«U stóp Maryi, co ranę zgoiła,
A którą jątrząc z bólem otworzyła,
Siedzi niewiasta w...
↓ Expand fragment ↓
«U stóp Maryi, co ranę zgoiła,
A którą jątrząc z bólem otworzyła,
Siedzi niewiasta w pełnej wdzięku krasie
A niżej od niej, na trzecim siedzeniu
Siedzą pospołu Rachel z Beatrycą,
Sara, Judyta z prababką psalmisty
Co w skrusze wołał: Miserere mei!
Z tronu na trony w dół schodząc źrenicą,
Możesz je widzieć, gdy ja po kolei
Szczeblując na wierzch róży wiekuistej,
Każdy jej listek nazwę po imieniu,
W dół do siódmego stopnia, jako z góry
Do tegoż stopnia, izraelskie córy
Zajęły wszystkie tego kwiatu liście.
Bo te niewiasty wedle wzroku siły,
Z jaką swą wiarę w Chrystusie utkwiły,
Są murem, który w znak ducha nagrody
Przegrodził różę na te święte schody.
Gdzie kwiat jej liściem najgęściej odziany,
Tworzą tych schodów gęstolistne ściany
Ci, co w Chrystusa uwierzyli przyjście;
Po drugiej stronie, gdzie kwiatu korona
Świeci przerwami jakby wyszczerbiona,
Siedzą ci tylko, co na ziemi w chwili,
Gdy Chrystus przyszedł, wzrok nań obrócili.
A jak z tej strony tron niebieskiej Pani
O całą przestrzeń najgłębszej otchłani
Od innych tronów dzieli wielki przedział,
Naprzeciw siedzi, patrz, wielki Jan Chrzciciel,
Który, nim zstąpił do piekła Zbawiciel,
Tam nań czekając przez dwa roki siedział;
Pod nim z zamiarem nowy przedział tworzą
Trzy najświetniejsze duchowe potęgi,
I inni z kręgów zstępując na kręgi.
A więc podziwiaj tu Opatrzność Bożą,
Bo tu duch każdy doświadczonej wiary,
Wyznawcy nowej zarówno jak starej,
Tego ogrodu mogą być kwiatami.
Wiedz, że od stopnia, co te dwa przedziały
W środku przerzyna liniją tak długą,
Do najniższego orszak duchów cały,
Nie swoją własną, lecz drugich zasługą,
I pod pewnymi siedzi warunkami.
Dusze te z swojej śmiertelnej powłoki
Za wcześnie wzbiły tu swój lot wysoki,
Wprzód nim prawdziwą mogły wybrać wiarę:
Łatwo je poznasz po ich kształcie innym,
Po drobnej twarzy, po głosie dziecinnym,
Gdy wzrok tam zwrócisz lub nakłonisz ucha,
Teraz ty milczysz, wątpiąc w głębi ducha,
Lecz ja duszące z ciebie zdejmę węzły,
W jakie twe myśli badawcze uwięzły.
Tu chęci mają swą wagę i miarę:
Wiedz, że tym państwem ślepy traf nie włada,
Bo w cichym prawu wiecznemu poddaństwie,
Wszystko do miejsca swojego w tym państwie
Ściśle jak pierścień do palca przypada.
Dlatego z pieluch te dusze szczęśliwe
Wchodząc za wcześnie w to życie prawdziwe,
Niżej lub wyżej są nie bez przyczyny.
Król tej bezmiernej, bez granic krainy,
Którego miłość szczęściem tak wysokim,
Taką miłością jej mieszkańców poi,
Że każda żądza tu jest w pełni swojej:
Stwarzając wszystkie dusze pod swym okiem,
Sam je nierówną łaską uposażył,
Jak ją na szali swej woli odważył.
Pismo ci święte najwyraźniej mówi
O dwojgu bliźniąt, jak niesforne dziatki
Trzęsły się z gniewu w żywocie swej matki,
Bo niebo daje każdemu duchowi
Koronę łaski wedle barwy włosa,
Równie wybrani wstępują w niebiosa
Na różne stopnie, różnica ich cała
Jest w treści, jaką pierwsza łaska dała.
Zrazu dość było dla nieba dziedziców
Przy niewinności mieć wiarę rodziców,
A gdy się pierwsze wypełniły czasy,
Na przyszłe życia trudy i zapasy
Krzepiono męskie dzieci obrzezaniem.
Lecz gdy czas łaski przyszedł z zwiastowaniem
Wesołej wieści, nowo narodzeni
Bez chrztu pomarli, nie w imię Chrystusa,
Trzymani byli w piekielnej przedsieni.
Teraz w twarz spojrzyj, w ten obraz uroczy,
Najpodobniejszy do twarzy Chrystusa,
Blask jej oswoi z światłością twe oczy,
Że ujrzą w końcu samego Chrystusa».
↑ Hide fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Raj
Ta mała gwiazda jest dusz pomieszkaniem
Czynnych na ziemi, tych, co niepowszedną
Pracą zdobyły ziemską...
↓ Expand fragment ↓
Ta mała gwiazda jest dusz pomieszkaniem
Czynnych na ziemi, tych, co niepowszedną
Pracą zdobyły ziemską nieśmiertelność.
↑ Hide fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Raj
I mówił: «Póki czas nam słodko bieży
Na ucztach raju, póty miłość nasza
Bez przerwy...
↓ Expand fragment ↓
I mówił: «Póki czas nam słodko bieży
Na ucztach raju, póty miłość nasza
Bez przerwy będzie wkoło tej odzieży
Z ogniska swego rozpromieniać blaski.
Zapał miłości, co nasz blask podnasza,
Od naszych widzeń niebieskich zależy,
Które o tyle wyiskrzą się jasno,
O ile dusza nad zasługę własną
Mieć będzie prawa do udziału łaski.
Wtenczas my w święte obleczem się ciała,
Wtenczas i nasza osoba zapała
Żywszą wdzięcznością, bo już będzie cała!
Żywiej nas zatli niż teraz zapala
Światłość, co na się nam patrzeć pozwala:
Wtedy się ducha wytęży spojrzenie,
Bez końca święte róść będzie widzenie,
Zapał, co odeń zachwyca płomyka,
I promień, który z zapału wynika.
Jako żar płomień dający przez płomie
Żywą białością prześwieca widomie,
Blask, co otacza nas, zwyciężon będzie
Blaskiem ciał naszych, gdy na rozkaz boży
Ziemia zamknięte mogiły otworzy.
Niezmrużonymi nań spojrzym oczyma,
Bo zmartwychwstałych ciał silne narzędzie
Wrażenie wszelkiej rozkoszy wytrzyma».
↑ Hide fragment ↑
Dante Alighieri, Boska Komedia, Raj
Wiemy tylko. To wiemy: w ostatnim śnie cierpienia
jest dom rzeźbiony w słońcu, a pod...
↓ Expand fragment ↓
Wiemy tylko. To wiemy: w ostatnim śnie cierpienia
jest dom rzeźbiony w słońcu, a pod nim ciepła ziemia,
i tam strumieniem jasnym jak przezroczystym mieczem
odbici — rozpoznamy twarze ciągle człowiecze.
↑ Hide fragment ↑
Krzysztof Kamil Baczyński, (Żyjemy na dnie ciała...)
Tak popłyniemy teraz na ocean Mroków —
I z radością młodzieńca w pierwszych dniach podróży
Usłyszym...
↓ Expand fragment ↓
Tak popłyniemy teraz na ocean Mroków —
I z radością młodzieńca w pierwszych dniach podróży
Usłyszym czarodziejskie głosy śród obłoków,
Śpiewające: O pójdźcie wy do nas, wy, którzy
Jesteście lotosowych owoców spragnieni!
Bo tu ich wiekuiste żniwo trwa przecudnie;
Tutaj czeka was kąpiel tęczowych promieni,
Bo tu lśni na lazurach wieczne popołudnie.
Poznajem drogie widma z ich pieśni życzliwej,
Pylady ku nam ręce wyciągają z dali.
Płyń do swojej Elektry, gdy chcesz być szczęśliwy!
Mówi nam ta, którąśmy niegdyś całowali.
↑ Hide fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Podróż
Śmierć jest jedynym blaskiem w mrokach życia kiru:
To jedyny cel życia, nadzieja, podpora,
Pociecha...
↓ Expand fragment ↓
Śmierć jest jedynym blaskiem w mrokach życia kiru:
To jedyny cel życia, nadzieja, podpora,
Pociecha i wzmocnienie. Czara eliksiru,
Która nam daje siłę iść aż do wieczora.
To słońce, co przez burze — i śniegi — i nędze
Na czarnym widnokręgu promieniście świta —
Jest to sławna gospoda zapisana w księdze,
Gdzie wszyscy będą jedli i pili do syta.
To anioł, który trzyma w dłoniach magnetycznych —
Potęgę snu — i dary widzeń ekstatycznych,
I który ściele łoża obdartym żebrakom.
Chwała bogów; spiżarnia mistyczna — słoneczna —
Sakwa nędzarza; jego ojczyzna odwieczna
I wrota ku nieznanym cichych niebios szlakom. —
↑ Hide fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Śmierć nędzarzy
Oto usypiasz poza wielkimi wrotami świata,
Wędrując po twym jedynym, po raju twoim pradawnym,
Na...
↓ Expand fragment ↓
Oto usypiasz poza wielkimi wrotami świata,
Wędrując po twym jedynym, po raju twoim pradawnym,
Na srebrnych przystajesz łąkach, gdzie łanie trawę szczypią,
Między lwami koczując, na błękitnych pustyniach.
Jednorożec zdziwiony z kniei z bliska podchodzi,
Zaczarowane łabędzie skrzydłem spokojnym wieją.
Obok sfinksów zasiadłeś, zadumany jak one,
Kostki zanurzasz w ruczaju na skraju wszechrzeczy.
Słodkie pęta oddechu, one jedną wstrzymują
Od śmierci leciutko ciebie. — Gdyby się zdarły,
Już byś nie wrócił nigdy. Jakże ciebie powstrzymać,
Iżbyś nie zbudził się błogo ku tamtemu brzegowi?
Saren ubić nie zdołam na twych srebrzystych polanach,
Sfinksów zepchnąć w ocean, ni odczarować łabędzi.
Źrenicy jednorożca nie mogę odwrócić od ciebie,
Zdroju wszechrzeczy ujarzmić, co opluskuje ci stopy.
↑ Hide fragment ↑
Rudolf G. Binding, Sen

‹‹ previous 1 2 3 4 5 6 next ››

Form: Liryka

No description.

Motif: Zaświaty

Poza rajem, czyśćcem i piekłem oraz obrazem mitologicznego Hadesu bywają także inne wyobrażenia na temat życia pośmiertnego, choćby w Mistrzu i Małgorzacie Bułhakowa. Wszystkie zbieramy pod tym tytułem.

Form: Liryka,motif: Zaświaty

Form: Liryka

Motif: Zaświaty

Form: Liryka,
motif: Zaświaty