Motif: Poezja

Gdybym miał dzikie, tak chrapliwe rymy,

Co by do ciemnej tej studni przystały,

Na której stoją wszystkie inne skały,

Wydałbym pełniej całą treść mej myśli;

Lecz gdy tej władzy w sobie nie widzimy,

Ważę się podnieść głos nie bez bojaźni.

Nie jest to zamiar jak gra wyobraźni

Wylęgły w głowie, co dno świata kreśli,

Nie czyn języka, co ledwo szczebioce.

Muzy, przyzywam ja wasze pomoce,

Dajcie mi skrzydła Amfijona lotu,

Aby nie niższy był wiersz od przedmiotu.

Niech milczy Lukan z pieśnią, gdzie opiewał

Zgon pośród gadów Sabella, Nazyda,

Ja nie zazdroszczę przemianie Owida

Kadmusa w smoka, Aretuzy w strumień;

Przemiano moja, te obie zarumień,

Dwóch natur wobec siebie, których ciało

Gotowe było zmienić treść swą całą.

Wiersz jest zły, nienawistny, chce rozerwać formę

(jak to ciężko zakuwać wolnego w kajdany),

chociaż wydrę go z głębi palącego wnętrze,

nigdy całkiem nie będę jego władczym panem.

O, bo ja jestem mieczem krzywdy wszelkiej,

przez moje ręce wyciągnięte we śnie

wędrują grzechy jak milczące węże

i wytryskają z palców jako pieśni.

I mówił pierwszy: «Oto jest pieśń,

która uderza w firmament powiek».

A drugi mówił: «Nie, to jest śmierć,

którą przeczułem w zielonym słowie».

To muza nadobnych wierszy. Staje cieniem jej czarny upiór

wśród konających koni i szczurów sunących w ciemność,

ale w jej rękach taki wdzięk i smutek,

kiedy otwiera skrzynie ulic i przepaść do dna śmierci

pode mną.

«Wiem: to jest tkliwość. Lecz ona nie wystarczy.

Bo więcej trzeba, by śmierć śpiewaniem uwieść:

na skałach dzikich muzyczne gniazdo uwić,

by wywieść śpiew od trwogi ludzkiej starszy».