Motif: Poezja

Gdybym miał dzikie, tak chrapliwe rymy,

Co by do ciemnej tej studni przystały,

Na której stoją wszystkie inne skały,

Wydałbym pełniej całą treść mej myśli;

Lecz gdy tej władzy w sobie nie widzimy,

Ważę się podnieść głos nie bez bojaźni.

Nie jest to zamiar jak gra wyobraźni

Wylęgły w głowie, co dno świata kreśli,

Nie czyn języka, co ledwo szczebioce.

Muzy, przyzywam ja wasze pomoce,

Dajcie mi skrzydła Amfijona lotu,

Aby nie niższy był wiersz od przedmiotu.

Niech milczy Lukan z pieśnią, gdzie opiewał

Zgon pośród gadów Sabella, Nazyda,

Ja nie zazdroszczę przemianie Owida

Kadmusa w smoka, Aretuzy w strumień;

Przemiano moja, te obie zarumień,

Dwóch natur wobec siebie, których ciało

Gotowe było zmienić treść swą całą.

O, bo ja jestem mieczem krzywdy wszelkiej,

przez moje ręce wyciągnięte we śnie

wędrują grzechy jak milczące węże

i wytryskają z palców jako pieśni.

Wiersz jest zły, nienawistny, chce rozerwać formę

(jak to ciężko zakuwać wolnego w kajdany),

chociaż wydrę go z głębi palącego wnętrze,

nigdy całkiem nie będę jego władczym panem.

I mówił pierwszy: «Oto jest pieśń,

która uderza w firmament powiek».

A drugi mówił: «Nie, to jest śmierć,

którą przeczułem w zielonym słowie».

To muza nadobnych wierszy. Staje cieniem jej czarny upiór

wśród konających koni i szczurów sunących w ciemność,

ale w jej rękach taki wdzięk i smutek,

kiedy otwiera skrzynie ulic i przepaść do dna śmierci

pode mną.

«Wiem: to jest tkliwość. Lecz ona nie wystarczy.

Bo więcej trzeba, by śmierć śpiewaniem uwieść:

na skałach dzikich muzyczne gniazdo uwić,

by wywieść śpiew od trwogi ludzkiej starszy».