Motyw: Car

Chcesz zdurzyć nas, oszukać chcesz nas carze,

Plujem ci w twarz za morze twoich łask;

Amnestią twą owiniem nasze kule,

Odpowiedź da huk armat, kurków trzask,

Do Azji precz, potomku Dżengishana,

Tam naród twój, tam ziemia carskich gal,

Nie dla ciebie krwią ziemia nasza zlana,

Hej, baczność! cel i w łeb lub serce pal.

Hej trąb! Hej trąb! strzelecka trąbko w dal,

A kłuj, a rąb i w łeb lub serce pal.

Do Azji precz, tyranie! tam siej mordy,

Tam ziemia twa, tam panuj, tam twa śmierć.

Tu Polska jest, tu zginiesz i twe hordy

Lub naród w pień wymorduj, wysiecz, zgnieć!

«Na koń! — woła Kozak mściwy —

Karać bunty polskich rot,

Bez Bałkanów są ich niwy,

Wszystko jeden zgniecie lot!»

Stój! Za Bałkan pierś ta stanie,

Car wasz marzy płonny łup,

Z wrogów naszych nie zostanie

Na tej ziemi, chyba trup.

Hej rodacy dalej! hura! hura!

Na dumnych wrogach naszych niechaj zadrży skóra.

Nic nam car z Paszkiewiczem

A pogróżki dla nas niczem,

Hej naprzód! — itd.

Dalej bracia żwawo idźmy w Litwę,

Na śmierć lub zwycięstwo, stoczmy z carem bitwę.

W pień wrogów wytępimy,

Na miazgę w proch zetrzemy,

Hej naprzód! — itd.

Stąd to natchniony kmieć na trafowników,

Na powierzchownej prawdy udawaczy,

Ma ono mądre słowo carowników.

Car w ludzie jest to, co le prestige znaczy.

Więc niechaj prawdą dla prawdy walczący

Wpierw rozczarują czar ów carujący,

Car ów, co władzy zewnętrznym kłamaniem

Więc nie od Boga władzy pochodzącej,

Niech go odgarną dziś, a dziś powstaniem!

Dziś jeszcze wstawszy stąd, od tego stoła,

Gdzie zasiedliśmy w podobieństwo koła.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

A czar ów w nas jest, kiedy się drapujem,

W niewiastach, kiedy anielskości kłamią,

W duchownych, w których ducha mało czujem,

W konspiratorach, co sztylety łamią

Na wykrzykników trupie, w mężach stanu,

Co w oknach lampy palą przez noc całą,

W poetach, ile zaślepieni chwałą.

Najjaśniejszemu (?) ci wciąż służą panu,

Bo on, to papież czaru.

Czar papieży,

Ile z zewnętrznej pochodzi przyczyny,

Z szat drogich, pawich piór i pajęczyny

Koronek, również do niego należy,

I przez to tylko łączność tam być może,

Nim wojnę prawdy Polska wygra w sobie,

Nim przed oblicze miecz przyniesiem boże,

A On odpowie: »Dość jest. Resztę zrobię.«

Z tej ziemi znikną po wszystkie wieki

Ludzkości ofiary krwawe;

Bo zbrodnie spłyną krwawymi rzeki,

I rody carów niesławe.

Dziś, jak słyszałem, pisze pan Lermentów,

Który pół życia na Kaukazie gości —

Takich do niego car doznaje wstrętów,

Do niego i do laurowej parości,

Która nietknięta nożem i nożycą

Może rość i być kiedyś — szubienicą…

To o poetach ruskich. — Car jest wspólnik

Poetów, jest Minosem, estetyką,

Szleglem; na niego patrzy pan Kukulnik

Tragedię jaką zamyślając dziką,

Za sceną bowiem stoi karaulnik

Z ogromną pałką, szablą lub motyką,

Z kibitką, z wielkim budników ogonem,

Jak Débats i Jules Janin z felietonem.