Jan Kasprowicz przebywając we wrocławskim więzieniu za czynny udział w organizacjach socjalistycznych napisał cykl 40 sonetów pt. Z chałupy. Pierwszy raz zostały opublikowane w 1888 roku w piśmie „Głos” i wydane, również w 1888, we Lwowie w zbiorze Poezje.

Utworów Kasprowicza nie można rozpatrywać jako utworów niezwiązanych z biografią autora. Stanowią odbicie bolesnych doświadczeń, zmagań z problemami rodzinnymi i osobistymi. Kasprowicz był osobą religijną, przez co motywy związane z religią niejednokrotnie pojawiają się w jego utworach. Wypracował swój indywidualny styl, nie próbując się wzorować na poetach z przeszłości. Pionier katastrofizmu oraz nowoczesnego wiersza wolnego.