Motyw Żebrak
w utworze W ciemności schodzi moja dusza

Przywlokłeś ku mnie swe nogi żebracze,

Bose, zziębnięte w śnieżystej wichurze,

I dusza moja już litością płacze,

I już ci cały, jak pachołek, służę…

Przyszedłeś ku mnie, ty płazie człowieczy,

Z odgniotem jarzma na schylonym grzbiecie,

I już ma dusza ciemiężcom złorzeczy,

Już w twej obronie bicz rzemienny plecie…

Przyszedłeś ku mnie, dzierżycielu pięści,

I pokazując nabrzmiałe ramiona —

„Glob się z tej mocy rozpadnie na części,

Świat zła — krzyknąłeś — pod tym gromem skona!”

Jak nie uwierzyć w żelazne ryskale,

Co w pył wiekowe opoki rozkruszą?!

I bałwochwalcze już kadzidła palę

Tobie, o tłumie, żeś owładł mą duszą!

Długo tak będziesz cesarzył, o krwawy,

Dziki Molochu, coś pożarł me serce?

Aż śród piekielnej obedrą cię wrzawy

Jadła i picia spragnieni odzierce.

Żebrak cię zwali, zziębnięty i bosy,

Ten, co swą nędzą aż do łez poruszy!

Sługa jarzemny rozstrzygnie twe losy,

Wampirze, ssący drogi szpik mej duszy!

Dzierżyciel pięści w twoją pierś uderzy,

Na karku twoim swą stopę położy,

Zdrajco, coś ze mnie zdarł zbroję szermierzy,

Więżąc mnie w swojej dławiącej obroży!…