Motyw Tęsknota
w utworze W ciemności schodzi moja dusza

O swej tęsknicy złotym gwiazdom mów,

Niech je twój smętek do żalu poruszy,

Modlitwo moja, cicha i bez słów.

Modlitwo moja, cicha i bez słów!

Ku gwiazdom płyniesz z mej znękanej duszy!

O swej tęsknicy złotym gwiazdom mów,

Niech je twój smętek do żalu poruszy,

Modlitwo moja, cicha i bez słów…

I tęskność duszę chwyta

na wirchy gdzieś tajemne,

Lecz wraz ku memu łonu

zbliża się lęk ponury

Tęsknię ku tobie, o szumiący lesie!

Ku twoim pieśniom, które wiew wiosenny

W bezmierny przestwór na swych puchach niesie,

Ulata duch mój, sam w melodie plenny.

Syt jestem ziemi, z tej kaźni codziennej

Trosk jej i cierpień, o szumiący lesie,

W akordy hymnów pierwotnych brzemienny,

Jak więzień z kajdan, tak ma dusza rwie się.

Jest zapomnienie w twej pieśni; jest lube,

O rozśpiewany, o szumiący lesie,

W fali twych tonów rozpłynięcie bytu;

Jest w nich tajemne przeczucie, że zgubę

Tego, co duszy wybawieniem zwie się,

Chowają w sobie dziedziny błękitu…

Nie skrzepłą rzuca krew, nie rozjęk, w rozpacz plenny,

Lecz rezygnacji głos z nieśmiałym żalem splata

I ten swój tęskny śpiew na powiew śle wiosenny.