Władysław SyrokomlaWybryki dobrego humoruEkspiacja[1] pozapustna[2]Do łacińskiego poety ks. Macieja Kazimierza Sarbiewskiego

Ach ojcze Sarbiewski! zgrzeszyłem, zgrzeszyłem,

Już tydzień jak z tobąm nie gwarzył[3] ni słowa —

Szanowne twe karty pokryły się pyłem,

Cóż było przyczyną? — ach marność światowa!

Szczęśliwy, szczęśliwy, kto jej nie doznawał!

Kto czas swój urządził pod wagę i miarę:

Mnie, przebóg, grzesznika spokusił karnawał,

Tęsknota do ludzi, i chętka: saltare[4], —

Ach! paenitet mihi[5]! lecz czemuż mi w serce

Uderza aż dotąd wspomnienie zabójcze?

O gdybyś się mojej przypatrzył tancerce,

Ty sam byś powiedział… o przebacz mi ojcze!

I pozwól, że spytam: czyż w stronach Pułtuska,

Nim jeszcze przywdziałeś sukienkę Lojoli[6],

Nie tknęła twej duszy nadobna pokuska?

Czy nigdy nie czułeś, jak serce swawoli?

Być może… bo teraz zepsucie się krzewi,

A wtedy gdy żyłeś, świat wcale był inny…

Absolve, absolve o pater Sarbievi[7]!

Lub zresztą — rzuć kamień jeżeliś niewinny.

Już cisza urocza, nadzieja i wiara

Orzeźwia mą duszę — pomału, pomału…

I popiół pokutny z mojego cygara

Posypię na głowę za szał karnawału;

I w mojéj kochanéj, ustronnéj izdebce,

Sarbiewski! na łono przytulę się twoje,

I twoją szlachetną piosenkę wyszepcę,

I ducha w twych myślach wysokich napoję;

Przebaczysz mi wtedy, żem jakie pół chwili

Przebawił w światowéj marności i dymie;

Żem trzpiocąc się w gronie wesołych motyli,

Zapomniał o tobie, o Grekach, o Rzymie.