Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 449 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Szacowany czas do końca: -
Gabriela Zapolska, Menażeria ludzka, Kozioł ofiarny
Oślica → ← Koteczek

Spis treści

    1. Mężczyzna: 1
    2. Pieniądz: 1
    3. Rodzina: 1

    Poprawione błędy źródła: niebezpieczeństem -> niebezpieczeństwem, blodynka -> blondynka

    Gabriela ZapolskaMenażeria ludzkaKozioł ofiarny

    1

    Pan Wentzel zmarszczył brwi i położył kanciastą linię obok siebie.

    2

    — Proszę o spokój! — wyrzekł ochrypłym głosem.

    3

    — Oko brandenburskie! — odpowiedział natychmiast Julusiek.

    4

    — Z perską źrenicą — dorzucił Marian, pakując ręce w kieszenie od spodni.

    5

    Pan Wentzel podniósł swą spiczastą głowę, pokrytą najeżonym włosem, i spojrzał na porozkładane na krzesłach dzieci.

    6

    — Proszę o spokój! — powtórzył, a wargi wybladłych ust drżały mu jak w febrze.

    7

    — Patrzcie… panu „Wentzlemu” spuchła z lewej strony twarz — zawołał Julusiek, mrużąc powieki.

    8

    — To od tych papierosów, które po kryjomu pali, a nam nawet zaciągnąć się nie da — odparł flegmatycznie Marian, obserwując z ironią wychudłe policzki nauczyciela.

    9

    Panu Wentzlowi krew uderzyła do głowy.

    10

    — Nie palę papierosów — wyrzekł energicznie — nie wmawiajcie we mnie złych czynów, które sami spełniacie.

    11

    Julusiek wzruszył ramionami. Marian wpakował ręce jeszcze głębiej w kieszenie.

    12

    — Nie palisz pan? — zapytał, wydymając czerwone i pełne policzki. — Phi!… to taka prawda, jak to, że pan atramentem dziur w butach sobie nie czernisz… Zaprzecz pan temu!

    13

    — Zaprzecz pan temu! — zaskrzeczał, jak mały psiak, Julusiek i w ekstazie triumfu usiadł na stole, gdy tymczasem Marian wciąż kołysał się na krześle, patrząc spod oka na nauczyciela.

    14

    Pan Wentzel był przybity.

    15

    Rzeczywiście, nie dalej jak wczoraj smarował rano bielące się wśród czarnej skóry butów skarpetki… smarował atramentem, aby nie przeświecały zanadto, gdy wejdzie do sali jadalnej lub salonu.

    16

    Milcząc ujął w rękę jedną z ciemnooprawnych książek, których stosy leżały na stole.

    17

    — Zacznijmy wykłady od Historii świętej — rzekł cichym głosem.

    18

    Lecz Julusiek pragnął nasycić się swym triumfem i cały wlazł na stół, strącając zabłoconymi nogami książki i zeszyty na ziemię.

    19

    — Wziąłeś pan patyk… o, tak!… Umaczałeś pan w atramencie i smarowałeś pan buty…

    20

    Pan Wentzel pobladł jeszcze bardziej.

    21

    — Proszę zleźć ze stołu i usiąść przyzwoicie, inaczej przerwę lekcję…

    22

    — Wielka będzie szkoda… — mruknął Marian.

    23

    Julusiek odsunął się trochę i podwinął nogi pod siebie.

    24

    — Jedź pan — wyrzekł — mnie to nie przeszkadza, ja i tak mogę pańskiego bajdurzenia słuchać.

    25

    Pan Wentzel otworzył książkę i powoli zaczął przewracać kartki ozdobione rycinami.

    26

    — Skończyliśmy na Samsonie i ucięciu włosów — zaczął połykając ślinę — wiecie, że uczyniła to Dalila i…

    27

    Na twarzach chłopców pojawił się dziwny wyraz.

    28

    — Musiała to być szykowna kobieta — mruknął Julusiek, uśmiechając się rozkosznie. — Prawda, Marian?

    29

    Lecz Marian zwrócił się teraz ku panu Wentzlowi i patrząc wprost na twarz nauczyciela — zapytał.

    30

    — Jak pan sądzi? Brunetka była? Co?

    31

    — Nie wiem! — odparł nauczyciel.

    32

    — Daj pokój, Marianie!… — wrzasnął Julusiek. — Albo on się zna na tym!

    33

    — Hm!… — odrzekł Marian — jest przecież mężczyzną.

    34

    — E! Taki tam! Boże się zmiłuj!…

    35

    Pan Wentzel zerwał się z miejsca.

    36

    — Cicho! — krzyknął uderzając książką o stół. — Cicho!… bo…

    37

    Głos uwiązł mu w gardle.

    38

    Marian i Julusiek, mrużąc oczy, przypatrywali mu się impertynencko.

    39

    Tyle ironii mieściło się w wyrazie twarzy tych przedwcześnie rozwiniętych dzieci, że nauczyciel najczęściej czuł swą sztuczną energię jakby zmrożoną i w głębi serca doznawał dziwnego ściśnienia, które mu dotkliwy ból sprawiało. Czuł swą bezsilność i milknął połykając łzy i upokorzenie.

    40

    Tych dwóch malców w kraciastych kurtkach, nie dorastających mu do nosa, tyranizowało go i kark mu do ziemi chyliło.

    41

    Co począć miał?

    42

    Podszedł do okna i machinalnie otworzył lufcik. Świeże wiosenne powietrze wpłynęło nagle do pokoju…

    43

    Wentzel cofnął się od okna, jakby nagle upojony…

    44

    Przymknął oczy i stał tak blady, nędzny w smudze świetlanej, która kładła żółte i białe tony na twarz jego znędzniałą.

    45

    — Może byś pan kończył lekcję!… — odezwał się nagle Marian, znudzony milczeniem nauczyciela.

    46

    — To się wie — dorzucił Julusiek — pan zbijasz bąki jak jaki radca. Nic pan w lufciku nie wystoisz! Jeszcze panu oko spuchnie! — Pan Wentzel powoli odwrócił się i zbliżył się do stołu. Na twarzy jego malowała się smutna rezygnacja. Usiadł na krześle i unikając spojrzenia w twarze chłopców, rozpoczął wykład:

    47

    — Wiecie, że Samson był bardzo silny, wiecie, że gdy oparł się o kolumny świątyni, ramionami wstrząsnął, kolumny w gruzy się rozsypały i dach cały runął…

    48

    — Albo to prawda — przerwał Julusiek uśmiechając się sceptycznie.

    49

    Marian poprzestał na ironicznym wzruszeniu ramionami.

    50

    Pan Wentzel ciągnął dalej:

    51

    — Dach cały runął, przygniatając zgromadzone tłumy. W ten sposób więc nieprzyjaciele Samsona…

    52

    — E, to taka prawda jak to, że Ewa jabłko zjadła… — przerwał znów Julusiek.

    53

    — Pokonani zostali… — brzmiał głos nauczyciela.

    54

    Teraz Marian poruszył się na krześle.

    55

    — A Adam ogryzkiem się udławił… — wyrzekł śpiewającym głosem.

    56

    — I gdyby nie Dalila, która…

    57

    Lecz już słowa pana Wentzla brzmiały jedynie chyba dla niego samego. Dzieci, pobudzone w swej przekornej wesołości, jak piłkę odrzucały sobie wzajemnie legendy, podawane im przez nauczyciela za fakt. Dla nich, dla tych rozbudzonych przedwcześnie umysłów, nie istniał już żaden urok naiwnej wiary — ze śmiechem i drwinami szarpali treść Pisma, nie mogąc jeszcze zrozumieć przenośni.

    58

    Pod gradem tych słów wyziewanych przez drobne, dziecięce usta, które zda się stworzone były do szeptania modlitwy, pan Wentzel siedział przybity, bezsilny, z głową na piersi zwieszoną. Codziennie powtarzało się to samo.

    59

    Codziennie nauczyciel i jego słowa były przedmiotem szyderstw, żartów i śmiechu.

    60

    Julusiek leżał już teraz na stole, wywijając z radości nogami, Marian napawał się spokojnym triumfem i pełen nieopisanej błogości wydymał usta do niebywałych rozmiarów.

    61

    — Jak tam było z tym Noem? Opowiedz pan, panie Wentzel!

    62

    — Albo z tym Dawidem!

    63

    — A Zuzanna? Co?…

    64

    Płomienie przebiegały zmysłową twarz Mariana.

    65

    — Tak! Tak!… Zuzanna!… To pyszny kawał!…

    66

    I nagle, ni stąd, ni zowąd, rozlega się z piersi dzieci wrzaskliwy śpiew:

    Hopsztynder!… Madaliński
    Fiuta!… z kopyta!…
    Szara, ciach, ciach! Tańczy sobie
    Z Barabaszem mazura!…
    67

    — Proszę o spokój!… — jęczy błagalnie pan Wentzel.

    Hej kolęda!… kolęda!…
    Podobał się Jewie! Jeździ na cholewie,
    A boso go znać!… znać!… znać!…
    68

    Pan Wentzel głowę ukrył w dłonie.

    A boso go znać!…
    69

    Lecz nagle drzwi się otwierają i dwie postacie kobiece ukazują się w progu.

    70

    — Co się tu dzieje? — pyta pani domu, chuda, płaska blondynka, nosząca na schylonych ramionach fałdziste szaty wdowie.

    71

    C'est atrocé[1]! — odzywa się druga, odpinając żwawo guziki zniszczonego płaszczyka.

    72

    — Panie Wentzel, jak pan możesz pozwolić na coś podobnego?!

    73

    Pan Wentzel powstał już z krzesła i w milczeniu układa książki i zeszyty. Czuje, że wszystko, co powie na swoje usprawiedliwienie, na nic się nie przyda.

    74

    W przekonaniu matki „dzieci” są trochę rozpuszczone, ale ostatecznie można na nich lekarstwo znaleźć i do posłuszeństwa doprowadzić.

    75

    Wprawdzie ona sama nigdy dokazać tej sztuki nie mogła, ale… przecież… pan Wentzel jest mężczyzną! Powinien umieć nakazać szacunek dla swoich słów i osoby.

    76

    Więc — słodkokwaśnym głosem mówi to wszystko, a słowa jej jak uderzenia bicza smagają zbolałą głowę nauczyciela.

    77

    Tak! Tak!… Pani ma zapewne rację — każdy inny na jego miejscu poradziłby sobie z pewnością, tylko on! On! Nie wie, nie umie poskromić swych uczniów, nakazać ciszę i potrzebny spokój.

    78

    — Uważasz pan… — ciągnie dalej pani Szymczyńska, a głos jej płynie łagodnie jak szmer strumyka — Julusiek i Marian są dzieci wyjątkowe, należy więc z nimi postępować w wyjątkowy sposób. Tymczasem pan!

    79

    Wyjątkowe dzieci z niezrównaną ironią spoglądają na pana Wentzla, który zmieszany, drżący, spłoniony, szorując nogami po podłodze, ustępuje przy stole miejsca guwernantce, która — wytarty płaszczyk ostrożnie na łóżku Julusia złożywszy — przystępuje do krzesła z bardzo wojowniczą miną.

    80

    Matka tymczasem zachwyconym wzrokiem ogarnia pełne policzki Mariana i żółtą głowę Juluśka, który zdecydował się wreszcie zsunąć ze stołu i usiąść na poręczy krzesła.

    81

    — Tak! Tak! Wyjątkowe dzieci! — powtarza machinalnie i po bladych jej ustach przebiega uśmiech zadowolonej macierzyńskiej próżności.

    82

    Pan Wentzel pochyla pokornie głowę i odwróciwszy się, drżącymi rękami szuka w pudełku, zastępującym mu szafę, czystej chustki i swej wytartej portmonetki. Pudełko to stoi pod jego łóżkiem, biednym, smutnym posłaniem opuszczonego wyrobnika, narzuconym dla decorum[2] szafirową kapą, stanowiącą własność pani domu, którą skromny kocyk biednego chłopca raził i harmonię przyzwoitego umeblowania dziecinnego pokoju psuł zupełnie.

    83

    W pudełku — pan Wentzel nie znajduje chustki, ale za to wydostaje zdechłą mysz, uczepioną przy zameczku portmonetki, w której kilka miedziaków się kołacze. Jest to sprawka „wyjątkowych” dzieci, które duszą się ze śmiechu na widok bladości pokrywającej nagle twarz pana Wentzla.

    84

    Wiedzą o tym, że pan Wentzel boi się konwulsyjnie myszy, i udanie się rozkosznego figla uczuciem błogim napełnia ich serduszka.

    85

    Lecz siedząca przy stole Francuzka marszczy brwi i groźnie, podniósłszy rękę do góry, woła ochrypłym głosem:

    86

    Attention, sales gamins! Ou je vais vous ficher des claques[3]!

    87

    Chłopcy milkną i kołyszą się na krzesłach z mniejszym niż zwykle zapałem. Matka zaś przesyła dyskretny półuśmiech w stronę Francuzki, która prześlicznym żargonem z Montmartre rozpoczyna wykład greckiej mitologii.

    88

    I powoli fałdzista suknia matki-wdowy znika we drzwiach, spoza których dolatuje wystukiwane na fortepianie jakieś Rêverie Aschera.

    89

    Pan Wentzel tymczasem szamocze się ze zdechłą myszą, starając się odczepić ją od portmonetki. Pot pokrywa mu skronie, wyraz wstrętu maluje się w jego smutnych, wielkich oczach.

    90

    Trwa to długą chwilę — dzieci ciągle spod oka obserwują nauczyciela, triumfują wewnętrznie.

    91

    Wreszcie Julusiek dłużej wytrzymać nie jest w stanie.

    92

    — To ci pan Wentzel zdeseniał!… — woła podrywając się na krześle.

    93

    — Jak karaluch w tataraku!… — dorzuca śpiewająco Marian.

    94

    Lecz Francuzka uderzeniem pięścią w stół przerywa wybuchy radości miłych chłopczyków.

    95

    Taisez ous, tas des salauds[4]! — I nagle sięgając do bocznej kieszeni sukni, wydobywa dość duży rewolwer, którego otwory pozaklejane są umiejętnie kulkami z chleba.

    96

    — No! — mówi kładąc rewolwer na stole — j'espère, que vous allez vous tenir tranquilles… autrement — je tire[5]!

    97

    I dalej ciągnęła wykład przy wzorowej ciszy ze strony obu chłopców, po których twarzach przemknął nawet cień szacunku.

    98

    Pan Wentzel tymczasem uporał się z myszą i wziąwszy ze stolika wytarty i zrudziały kapelusz, gotował się do wyjścia. Z rodzajem zazdrości spojrzał na zniszczoną twarz Francuzki i na leżący na stole rewolwer.

    99

    Tak! Widocznie inni ludzie posiadali dar wpływania dodatnio na te… wyjątkowe dzieci — on jeden tylko nie, on jeden!…

    100

    Stłumiwszy westchnienie, ujął cicho za klamkę i wysunął się z pokoju.

    101

    Junon, dévorée par la jalousie, épiait Jupiter[6]… — mówiła Francuzka ochrypłym głosem, wykrzywiając przy tym swą twarz na kształt maski klowna — et Jupiter aimait Jo[7]

    102

    Zagłębiła się teraz w miłostki Jowisza z całą lubością bulwarówki; po jej ustach igrał od czasu do czasu uśmiech, a ręka machinalnie poprawiała rzadką na czole grzywkę.

    103

    Julusiek, trochę znudzony, gonił czasami migające po suficie słoneczne plamy i usiłował zwinąć język w łuk, zwany „klops”. Tylko Marian, zasłuchany w słowa Francuzki, ślizgał się wzrokiem po jej piersi, rysującej się dość wyraźnie pod opiętym stanikiem.

    104

    Patrzył, oczy mrużył i usta wydymał…


    105

    — Chwilkę, panie Wentzel, proszę tylko o krótką chwilkę!…

    106

    I Ewelinka powstawszy od fortepianu potrząsnęła głową ubraną w całe pęki loków.

    107

    — Gdzie pan uciekasz? Nigdy nie masz czasu… a ja tu sama tak siedzę!…

    108

    Ostatnie słowa podkreśliła znacząco powłóczystym spojrzeniem.

    109

    Pod wpływem tego spojrzenia pan Wentzel pobladł jeszcze bardziej niż na widok myszy.

    110

    O! Gdyby wiedział, że Ewelinka obecnie „marzy” w salonie i fortepian… „gniecie”, jak mówił Julusiek, byłby z pewnością umknął przez kuchnię, choć i tam kucharka witała go niedwuznacznym mruczeniem i dowodzeniem, że „rosół się jej utrzęsie w garnku, skoro pana Wentzla bez[8] kuchnię niesie”…

    111

    Lecz pan Wentzel stokroć wolałby już narazić się na gniew kucharki, niż poddawać się magnetycznym spojrzeniom Ewelinki, dopełniającej w ten sposób pensyjnej edukacji i próbującej siły swych wdzięków na nieszczęsnym nauczycielu swych braci.

    112

    — Zagram panu Aschera… — wyrzekła, sznurując dość duże usta — przewracaj mi pan kartki…

    113

    Pan Wentzel rozpaczliwie zaczął przestępować z nogi na nogę.

    114

    — Chcę iść… na pocztę — wyjąkał cichym głosem.

    115

    — Poczta nie ucieknie — szeptała panna, przechylając się w łuk dla uwydatnienia wypukłości bioder — a wreszcie, ja proszę!…

    116

    Ostatniemu słowu towarzyszyło znów wymowne spojrzenie.

    117

    W chorej piersi pana Wentzla serce zabiło gwałtownie, krew uderzyła mu do głowy i czerwonym płomieniem oczy zasłoniła.

    118

    Ewelinka uśmiechała się zadowolona. Chciała doświadczyć, czy „powłóczyste” spojrzenie „działa”, i przekonała się, że istotnie jest to dobry lek i nie kosztuje zbyt wiele zachodu.

    119

    Lecz, pobudzona w swych doświadczeniach kokieteryjnych, pragnie dalej prowadzić rozpoczęte dzieło.

    120

    — Pan mnie unika, panie Wentzel — zaczyna znowu, grając dość fałszywie „nokturno” — pan mnie unika, o! Ja to czuję!…

    121

    Pan Wentzel nie śmie zaprzeczyć. Stoi jak słup soli, zaciskając konwulsyjnie pięści. W gardle czuje dławienie, usta mu drżą nerwowo.

    122

    Tymczasem dziewczyna przechyla głowę i mrużąc lekko oczy, wpatruje się w swą ofiarę.

    123

    — Pan ode mnie ucieka, a ja cierpię!…

    124

    „Nokturn” rozpływa się w przyciszonym akordzie. Ewelinka z wdziękiem opiera głowę o pulpit i pozostaje w tej pozie chwil kilka, żałując, że nie może widzieć siebie samej i ocenić w całej malowniczości sytuacji, w której się znajduje.

    125

    Pan Wentzel tymczasem mieni się na twarzy wszystkimi kolorami tęczy.

    126

    Boże mój! Ona… przez niego cierpi, a on stoi jak wkuty w dywan, nie mając siły, aby powiedzieć słowo na swoje usprawiedliwienie!…

    127

    Ewelinka obserwuje go spod oka.

    128

    Cieszy się serdecznie rozpaczą wyrytą na chudej twarzy chłopaka.

    129

    Cierpi! Mężczyzna cierpi z jej powodu.

    130

    O radości!

    131

    Nie wie jednak, jak wybrnąć z tej sytuacji.

    132

    Czy, podawszy rękę, zmusić go do uklęknięcia, czy oddalić się jak „senne zjawisko”, pozostawiając po sobie „szmer jedwabnej szaty”…

    133

    Wybiera to drugie, odkładając triumf zupełny na później i zerwawszy się z wdziękiem z taboretu, przebiega salon z szelestem świeżych spódniczek, a odwróciwszy się na progu, rzuca osłupiałemu Wentzlowi dwa słowa:

    134

    — Do wieczora!…

    135

    Lecz scena ta ma świadka w osobie matki-wdowy, która suwa się jak cień po całym mieszkaniu, udając gorliwie wypełnianie swych obowiązków.

    136

    Przed wrytym w ziemię Wentzlem zjawia się teraz nagle surowa, sztywna, pełna godności.

    137

    — Co pan tu robisz, panie Wentzel — pyta majestatycznie — proszę się nie zapominać! Nie za-po-mi-nać!…

    138

    I odwraca się jakby z jednej sztuki wykuta, owijając nogi nieszczęsnego nauczyciela w fałdy swej długiej szaty.

    139

    Pan Wentzel skłania się nisko i cofa się tyłem w stronę przedpokoju. Otwierając, drzwi słyszy brzęk szkła i odwróciwszy się dostrzega Justysię, pokojówkę, strącającą szczotką pogruchotane kinkiety.

    140

    — Wszystko przez pana — mruczy pokojówka — szarpnąłeś pan drzwiami, że się we mnie wszystko zatrzęsło…

    141

    Pan Wentzel na palcach sunie przez przedpokój.

    142

    — Czysto jak zmora, albo hałasuje, albo milczkiem lezie…

    143

    Pan Wentzel przy drzwiach prowadzących na schody podnosi zasuwkę i ujmuje klamkę.

    144

    Justysia, oparta na szczotce, patrzy z pogardą na jego wytarty surducik i wąskie ramiona.

    145

    — To ci mężczyzna! — szepcze pociągając nosem. — Ni do Boga, ni do ludzi…

    146

    Pan Wentzel gorączkowo zaczyna zbiegać po schodach.

    147

    MężczyznaTymczasem w pokoju Ewelinki cicho odbywa się scena. Pani Szymczyńska uznaje za stosowne przestrzec córkę przed niebezpieczeństwem, na jakie się naraża, pozostając sam na sam z mężczyzną.

    148

    Lecz Ewelinka smaruje sobie nos kremem Simona i pogardliwie wzrusza ramionami.

    149

    — Z jakim mężczyzną mnie widziałaś? — pyta wydymając usta.

    150

    — Z panem Wentzlem!…

    151

    — A!…

    152

    — No… nie zaprzeczysz temu, że byłaś z nim przed chwilą… w salonie — mówi jąkając się matka, której zimna krew Ewelinki i wzgardliwe miny prawie od chwili urodzenia córki imponują i pewność siebie odbierają.

    153

    Ewelinka teraz pudrem Simona bieli się na potęgę.

    154

    — Byłam… — odpowiada wreszcie — byłam, ale taki pan Wentzel przecież się nie liczy…

    155

    — Przecież jest mężczyzną…

    156

    Ewelinka spojrzała na matkę z litością.

    157

    — Mężczyzna?… To nędzna imitacja, nie żaden mężczyzna!…

    158

    I poszła, odwijając z cienkich obsłonek mydło Simona, mające własność „udelikatniania naskórka”.


    159

    „I ftobie jednym cała nasza nadzieja synu najmilszy, com cię własnymi piersiami wykarmiła i sboleniem sercowym wyhodowała”…

    160

    Pan Wentzel rękę przesunął po oczach, bo jakaś mgła wilgotna źrenice mu przysłaniać poczęła. Ten kawałek grubego, ordynarnego papieru, zakreślony krzywym i niewprawnym pismem, szarpie mu duszę na kawałki.

    161

    Odebrał przed chwilą z poczty ten list od matki, ubogiej sklepikarki w małej podgórskiej mieścinie, gdzie i on spędził swe dziecinne lata. Gdy listy przychodziły dawniej do domu pani Szymczyńskiej, „wyjątkowe” dzieci na dobre bawiły się „koszlonami”, z jakich złożony był adres.

    162

    Od pewnego czasu więc pan Wentzel odbiera listy od matki z biura pocztowego i siada w małym ogródku, otaczającym gmach pocztowy, dla[9] odczytania i odcyfrowania hieroglifów, z jakich się zwykle listy te składają.

    163

    I teraz siedzi na wilgotnej ławce, tuż pod krzakiem bzu, który dopiero pączki wypuszczać zaczyna.

    164

    Dokoła kilka chudych drzew wznosi swe bezlistne gałęzie, pies jakiś błąka się po trawnikach, grzebiąc łapami w czarnej ziemi, poprzecinanej wąskimi paskami zieloności.

    165

    W powietrzu unosi się ciepła wilgoć, która piersi smutkiem tłoczy i moc wspomnień nasuwa. Pan Wentzel raz jeszcze powoli list przeczytał, po czym, pochyliwszy na piersi głowę, myśleć począł.

    166

    W nim jednym cała nadzieja!

    167

    Cała nadzieja tych dwojga starców, zgiętych od pracy, nędzy i smutku! Jak w tęczę, tak patrzą w niego ci rodzice, którzy — odmawiając sobie kawałka mięsa, chwili spoczynku — do szkół go wysłali i teraz czekają plonów z tej mozolnej, ciężkiej pracy.

    168

    On wie, on to czuje, że jemu ustawać w pracy nie wolno, że wszystko, co znosi w domu pani Szymczyńskiej, nadal znosić powinien, bo ma kąt, w którym stoi łóżko jego, ma dach nad głową, bo łyżka strawy, która mu nieraz przez ściśnięte gardło przejść nie może — trzyma go przy życiu — jego i tamtych dwoje…

    169

    I widzi ich w czarnej jamie sklepiku pomiędzy workami kartofli, beczką nafty, pękami drzazg, widzi ich schylane postacie, słyszy kaszel ojca, stękanie matki, woń stęchlizny i wilgoci owiewa dokoła…

    170

    Biedni! Biedni starzy!…

    171

    Lecz on? On sam, czyż nie cierpi, czyż te upokorzenia, te tortury, które codziennie z Julusiem i Marianem przebywa, te noce bezsenne spędzone nad książką, te ranki, wśród których znużone ciało domaga się chwili snu, te zaparcia się wszelkich uciech młodości, uśmiechów, swobodniejszej myśli!… czyż to się liczyć daje?

    172

    Zresztą dość spojrzeć na niego, gdy tak siedzi, nędzny i blady w jasnych promieniach wiosennego słońca. Twarz ma żółtawą z zielonawym, prawie trupim na skroniach odcieniem, piersi wklęsłe, plecy wypukłe, nogi wychudłe.

    173

    Jest brzydki, nędzny, śmieszny — wie o tym, czuje to i jest bardzo nieszczęśliwym.

    174

    A jeszcze w dodatku serce mu bije gwałtownie i coś się przed nim majaczy, jakiś uśmiech dziewczyny, jakiś akord „nokturna”, zasłyszanego przed chwilą…

    175

    Wszystko to gnębi go i dręczy nad wyraz.

    176

    Ciasna klatka piersiowa nie może pomieścić tylu wrażeń, które razem z ciepłą wonią wiosenną do jego piersi się cisną.

    177

    Coś go dławi w gardle, oddech mu tamuje. O! Ta wiosna!… Czyż ona istnieć powinna dla takich jak pan Wentzel nędzarzy?!…

    178

    Pies, plączący się po trawniku, zbliżył się teraz do ławki i przed nogami Wentzla przesuwać się począł.

    179

    Był tak jak Wentzel nędzny, wychudły i oddychał ciężko.

    180

    Chłopiec nachylił się nad zwierzęciem i brudne jego kudły delikatnie gładzić począł.

    181

    Bezdomne zwierzę oparło łeb o kolano człowieka, wpatrzyło się w bladą twarz, pochyloną nad nim i nagle przeciągle zawyło.

    182

    Wówczas z ciemnych, smutnych oczów pana Wentzla stoczyły się dwie wielkie łzy…


    183

    Gdy „wyjątkowe” dzieci weszły do salonu wraz ze swym nauczycielem, kilkanaście osób na wzór manekinów zapełniało fotele i kozetki. Był to jour fixe[10] i pani Szymczyńska uważałaby sobie za straszne uchybienie, gdyby przynajmniej ze sześć brzydkich jak noc panien, takaż ilość wychudłych mężczyzn i odpowiednia liczba mam nie wynudziła się wśród ścian jej salonu.

    184

    Pan Wentzel wprowadzał zwykle swych uczniów, drżąc na myśl wystawienia na światło licznych kandelabrów wyplamionego tużurka[11] i gumowych kołnierzyków.

    185

    Była to dla niego najcięższa chwila w całym tygodniu.

    186

    Zwykle Marian i Julusiek ukłoniwszy się gościom zwracali się z dowcipnymi uwagami w stronę swego kozła ofiarnego.

    187

    Lecz dziś pan Wentzel był stokroć więcej zmieszany niż zwykle. List matki, poranne przejście z panią domu, a wreszcie scena z Ewelinką odebrały mu resztę przytomności.

    188

    Ewelinka w gronie panien rozpoczęła właśnie zajmującą rozmowę o emancypacji kobiet, pragnąc ją oprzeć na całkiem nowym gruncie, bo na darwinowskiej przemianie gatunków. Ewelinka lubiła popisywać się ze swą „głęboką wiedzą”, nie zaniedbując przy tym powłóczystych spojrzeń.

    189

    Wypróbowała je rano na panu Wentzlu, była więc pewna swego i gradem ognistych spojrzeń obsypywała młodziuchnego blondynka, który jak wiśnia rumienił się i obrywał guziki u rękawiczek. Pan Wentzel, wciśnięty w kąt, stał opierając się plecami o ścianę.

    190

    Ponad nim płonęły świece kinkietu i oblewały go złotawym blaskiem i kroplami stearyny. Marian zajął jedno z lepszych miejsc, tuż obok dobrze wydekoltowanej mężatki, i włożywszy ręce w kieszenie, patrzył i usta wydymał.

    191

    Julusiek zatrzymał się chwilę przed panem Wentzlem.

    192

    — Cóż pan tak tkwi koło ściany? Nie może pan usiąść?…

    193

    Pan Wentzel obejrzał się za fotelem, czując, że parę osób zwraca na niego uwagę.

    194

    W pobliżu właśnie stał wspaniały fotel, obrzucony makatą.

    195

    Pan Wentzel osunął się na niego machinalnie.

    196

    Julusiek wzruszył ramionami.

    197

    — Na fotelu? — zaskrzeczał podskakując na jednej nodze — jak jaki obywatel?… Nie możesz pan na krześle?…

    198

    Osoby siedzące bliżej zaczęły się uśmiechać.

    199

    Julusiek uczuł, że odnosi sukces, i podniósł głowę z prawdziwym triumfem.

    200

    Pan Wentzel zacisnął usta i nie śmiał oczów[12] oderwać od ziemi.

    201

    Wniesiono herbatę.

    202

    Julusiek porwał z tacy filiżankę i zbliżył się z nią do nauczyciela.

    203

    — Napij się pan herbaty! — mówił, pakując się na kolana Wentzlowi — wyglądasz pan jak śmierć angielska… pij pan…

    204

    I potrącił filiżankę, wylewając gorący płyn na ręce i tużurek Wentzla.

    205

    — Potem powiedzą, żeś się pan u nas zagłodził… — dodał, wykrzywiając się jak stary pajac.

    206

    Pan Wentzel ujął filiżankę i oglądał się za łyżeczką.

    207

    — Czego pan szuka?

    208

    — Łyżeczki!

    209

    — A to po co?

    210

    — Zamieszać!

    211

    — A nie możesz pan palcem?

    212

    I zlazłszy z kolan nauczyciela, „wyjątkowe” dziecię zmieszało się z tłumem gości, depcząc po jedwabnych trenach dam i lakierkach mężczyzn.

    213

    Pan Wentzel pozostał w swoim kąciku z filiżanką herbaty w ręku.

    214

    Przed nim jakaś tęga brunetka prezentowała swą pełną szyję w oświetleniu płynącym z góry. Jej obnażone ramiona, fałda ciała na karku, fałda pełna tajemniczego cienia, mieszała pana Wentzla i napełniała jakąś bojaźnią. Sam, nędzny i chudy, lękał się dobrze rozwiniętego kobiecego ciała.

    215

    Zapach wydzielający się z sukien brunetki odurzał go do reszty.

    216

    Przy tym głos Eweliniki, donośny, trochę nosowy, jej śmiech nerwowy, nadto dobrze „ułożonej” panny, wstrząsał mu serce.

    217

    Uczuł się bliskim zemdlenia.

    218

    Nagle z tego półsnu zbudził go skrzeczący głos Juluśka:

    219

    — Czyś pan kiedy kochał?

    220

    To wyjątkowe chłopię w ten sposób interpelowało rumianego blondynka, siedzącego obok Ewelinki. Mimo woli rozmowy ucichły. Julusiek miał własność śmieszenia całego towarzystwa, oczekiwano na coś bardzo dowcipnego.

    221

    Malec czuł się panem sytuacji.

    222

    Potrząsnął żółtą czupryną i rozstawił szeroko nogi.

    223

    — No! Powiedz pan, czyś już się kochał?…

    224

    — Nie… — wybąknął blondynek — jestem jeszcze za młody…

    225

    Julusiek szeroko otworzył oczy.

    226

    — Phi! — skrzeknął — a pan Wentzel młodszy od pana, a już się kocha.

    227

    Wszystkie oczy zwróciły się ku nauczycielowi, który otworzył usta, jakby chcąc coś powiedzieć, lecz głosu mu zabrakło.

    228

    — Ja bym panu powiedział, w kim — ciągnął dalej Julusiek — ale uprzedzam pana, że oni mnie zaraz za drzwi wyrzucą, bo prawdę pawiem. O! Jewelinka i pan Wentzel to się mają ku sobie…

    229

    Purpurą oblała się twarz Ewelinki.

    230

    — Panie Wentzel! — zawołała, drżąc cała ze złości — proszę Julka wyprowadzić i zamknąć się z nim w dziecinnym pokoju…

    231

    Pan Wentzel podniósł się, czepiając poręczy fotela. Żyły mu na skroniach nabiegły, wyglądał jak pijany.

    232

    Chciał podejść do Juluśka, lecz malec szedł już ku drzwiom, dumny, zadowolony z uczynionego wrażenia, mrucząc ciągle:

    233

    — A co? Nie mówiłem, że gdy powiem prawdę, to mnie za drzwi wyrzucą?!


    234

    W dziecinnym pokoju pali się niewielka lampa, przysłonięta zielonym abażurem. Julusiek i Marian, zdaje się, śpią spokojnie w swych łóżkach, ponakrywanych stosem kołder i kołderek.

    235

    Rodzina, PieniądzKoło stołu siedzi pan Wentzel, kurcząc pod stołem nogi w zaplamionych atramentem skarpetkach. Przed nim leżą nożyczki, gruba igła, motek nici i kilka guzików. Pan Wentzel zabrał się do łatania swej codziennej kurtki i jakoś mu idzie niesporo. Kłuje się w palce, ściegi daje monstrualnych rozmiarów! Miał zamiar sprawić sobie nową kurtkę na wiosnę, ale namyślił się — zrobi inaczej. Pieniądze te pośle rodzicom, właśnie matka pisała, że sklepik nic nie przynosi, ojciec coraz słabszy…

    236

    Pan Wentzel matce odpisał, guldeny w list włożył i teraz, szyjąc, spogląda z rozrzewnieniem na kopertę, która za parę dni w sczerniałych od pracy rękach matki będzie.

    237

    I wśród tej ciszy nocnej w wyobraźni swej widzi pomarszczoną twarz ojca, wybladłe lica matki, którzy z radością się nad listem pochylą i sylabizować literę po literze będą.

    238

    Biedni! Biedni starzy!…

    239

    Pan Wentzel prawie uśmiechać się zaczyna. Na chwilę zapomina o swej nędzy, ciesząc się, że radość innym sprawia.

    240

    Nagle jakby na komendę z dziecinnych łóżek podnoszą się dwie rozczochrane głowy i rozlega się wrzask, od którego pan Wentzel drżeć i blednąć poczyna:

    Hopsztynder! Madaliński!
    Fiuta!… z kopyta…
    Szara, ciach, ciach!… tańczy sobie
    Z Barabaszem mazura!
    Hej kolęda!… kolęda!…

    Przypisy

    [1]

    C'est atrocé (fr.) — to okropne. [przypis edytorski]

    [2]

    decorum (z łac.) — ozdobność, powaga, także: wysłowienie a. styl właściwe dla tematu. [przypis edytorski]

    [3]

    Attention, sales gamins! Ou je vais vous ficher des claques (fr) — Uważajcie, brudne dzieciaki! Albo dam wam klapsa. [przypis edytorski]

    [4]

    Taisez ous, tas des salauds (fr.) — spokój, bando łajdaków! [przypis edytorski]

    [5]

    j'espère, que vous allez vous tenir tranquilles… autrement — je tire (fr.) — mam nadzieję, że zachowacie spokój… inaczej będę strzelać. [przypis edytorski]

    [6]

    Junon, dévorée par la jalousie, épiait Jupiter (fr.) — Junona, pochłonięta zazdrością, śledziła Jowisza. [przypis edytorski]

    [7]

    et Jupiter aimait Jo (fr.) — a Jowisz kochał Io. [przypis edytorski]

    [8]

    bez (reg.) — przez. [przypis edytorski]

    [9]

    dla (daw.) — w celu. [przypis edytorski]

    [10]

    jour fixe (fr.) — przyjęcie. [przypis edytorski]

    [11]

    tużurek — dwurzędowy, ciemny surdut popularny na przełomie XIX i XX w. [przypis edytorski]

    [12]

    oczów — dziś popr. forma D.lm: oczu. [przypis edytorski]

    15 zł

    tyle kosztują 2 minuty nagrania audiobooka

    35 zł

    tyle kosztuje redakcja jednego krótkiego wiersza

    55 zł

    tyle kosztuje przetłumaczenie 1 strony z jęz. angielskiego na jęz. polski

    200 zł

    tyle kosztuje redakcja 20 stron książki

    500 zł

    Dziękujemy za Twoje wsparcie! Uzyskujesz roczny dostęp do przedpremierowych publikacji.

    20 zł /mies.

    Dziękujemy, że jesteś z nami!

    35 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na opłacenie jednego miesiąca utrzymania serwera, na którym udostępniamy lektury szkolne.

    55 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na nagranie audiobooka, np. z baśnią Andersena lub innego o podobnej długości.

    100 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na zredagowanie i publikację książki o długości 150 stron.

    Bezpieczne płatności zapewniają: PayU Visa MasterCard PayPal

    Dane do przelewu tradycyjnego:

    nazwa odbiorcy

    Fundacja Wolne Lektury

    adres odbiorcy

    ul. Marszałkowska 84/92 lok. 125, 00-514 Warszawa

    numer konta

    75 1090 2851 0000 0001 4324 3317

    tytuł przelewu

    Darowizna na Wolne Lektury + twoja nazwa użytkownika lub e-mail

    wpłaty w EUR

    PL88 1090 2851 0000 0001 4324 3374

    Wpłaty w USD

    PL82 1090 2851 0000 0001 4324 3385

    SWIFT

    WBKPPLPP

    x
    Skopiuj link Skopiuj cytat
    Zakładka Istniejąca zakładka Notka
    Słuchaj od tego miejsca