Tylko gromadka śnieżnych mew swawolna
Jak gdyby w pogoń wyrusza za nami
I za okrętem, jak chorągiew biała,
Ciągnie, na pokład wpadając bez mała.
Lecz już i one wydążyć nie mogą.
Żałosnym krzykiem żegnają nasz statek,
Jakby nam stały w mrok, przed długą drogą,
Jakieś lamenty sióstr, kochanek, matek…
Zniknęły — tylko jedna z mew, uparta,
Czuwa nad nami wciąż jak wierna warta.
Patrząc tak na nią wśród powietrznej sieci
Gdy, niby gwiazda, blask rzucała z góry,
Myślałem, że to duch twój biały leci,
Przecudne ciała rzuciwszy marmury,
I że wnet, kształty przybrawszy anioła,
I mnie w powietrzny taki lot powoła…
Loading