Franciszek Nowicki

Ur.

29 stycznia 1864 w Krakowie

Zm.

3 września 1932 w Zawoi

Najważniejsze dzieła:

Pieśni czasu (1904)

Poeta okresu Młodej Polski. W czasie studiów na krakowskim uniwersytecie związany z radykalną Czytelnią Akademicką i czasopismem „Ognisko”; działacz ruchu ludowego; socjalista, współzałożyciel PPSD, współpracował z pismem „Naprzód. Był jednym z oskarżonych (obok m.in. Daszyńskiego) w tzw. procesie młodzieży w 1891 r.; został wydalony z UJ; dokończył studia na wydziale filozoficznym w Wiedniu. Przez 20 lat (1894-1924) był nauczycielem, zaś z zamiłowania taternikiem; do jego zasług zalicza się wytyczenie szlaku na Orlą Perć. W twórczości literackiej Nowickiego najbardziej charakterystyczne są motywy tatrzańskie oraz akcenty radykalnie lewicowego zaangażowania społecznego.
Jest autorem przekładu Hermana i Doroty Goethego.