Motif: Wojna,
genre: Sonet,
period: Barok

Kiedy w grę wchodzi poważny konflikt zbrojny, angażujący całe państwa lub znaczną część ich społeczności (wojna domowa) — konsekwencje są bardzo poważne: wojna oznacza nie tylko walkę (bitwy) na frontach, w której giną żołnierze, ale także głód, pożary, zniszczenia miast i wsi, cierpienie ludności cywilnej, szerzenie się chorób. Wojna, będąc zaburzeniem porządku społecznego i formą zinstytucjonalizowanej przemocy, stwarza warunki do rozmaitych nadużyć — przede wszystkim nadużyć władzy oraz do okrucieństw popełnianych w nadziei, że w wojennym zamęcie zbrodnicze czyny uda się zachować w tajemnicy. Oczywiście wojny służą załatwianiu różnych interesów, przede wszystkim politycznych. Choć wojny powodują na ogół załamanie się handlu, niektórzy umieją wykorzystać tę okazję, by osobiście się wzbogacić, np. Wokulski, bohater Lalki Prusa zrobił majątek na dostawach dla wojska (zob. też: przywódca, śmierć bohaterska).

Najważniejsi twórcy

F. Petrarca, D. Alighieri, W. Shakespeare, J. Kochanowski, M. Sęp-Szarzyński, J. A. Morsztyn, A. Mickiewicz, A. Asnyk, M. Konopnicka, J. Kasprowicz, L. Staff

Czternastowersowy utwór liryczny o kunsztownym układzie rymów. Najczęściej pierwsze dwie strofy są czterowersowe o układzie rymów abba, zaś kolejne sześć wersów podzielone jest na dwie tercyny (strofy trzywersowe) o rymach odmiennych (np. cdc, dcd). Niekiedy sonet składa się z trzech strof czterowersowych i zamykającego dystychu (abab cdcd efef gg). Pierwsza część jest opisowa lub narracyjna, natomiast druga – refleksyjna, komentująca lub pointująca. Sonet ukształtował się we Włoszech w XII-XIV w., a w XV-XVI w. rozpowszechnił w całej Europie. Do Polski został wprowadzony przez Jana Kochanowskiego.

• autor: Adrianna Ziółkowska

Czas

pocz. XVII — połowa XVIII w.

Najwybitniejsi twórcy

europejscy: G. Marino, L. de Gongora, T. Tasso, L. Ariosto, P. Calderon, L. de Vega, J. Milton, P. Corneille, Moliere, J. de La Fontaine, Ch. Perrault; polscy: M. Sęp Szarzyński, D. Naborowski, J. A. Morsztyn, W. Potocki, J. Ch. Pasek, P. Skarga

Reprezentatywne gatunki

wiersz liryczny, sonet, tragedia, komedia, tragikomedia, epos rycerski, pamiętnik, commedia dell'arte, opera

Epoka w historii kultury i sztuki między renesansem a oświeceniem, naznaczona konfliktami religijnymi (reformacja i kontrreformacja). Nazwa pochodzi być może od portug. barocco — nieregularna perła, co podkreślałoby dziwność, kapryśność i ozdobność obowiązującego wówczas stylu. Lubowano się w efekcie zaskoczenia, figurach nagromadzenia i inwersji, metaforach, dążono do uchwycenia ruchu. Podstawową cechą baroku był kontrast i dysonans: stąd współistnienie poezji metafizycznej, czy mistycznej z opiewającą „światową rozkosz”, dworskiej z sowizdrzalską, wątków mitologicznych z biblijnymi, scen makabryczno-naturalistycznych (często w związku z charakterystycznym motywem danse macabre, czy vanitas) z fantastycznymi. W Polsce rozkwita sarmatyzm.