Motyw: Święty

Od dziecka z ojcem wiódł wojnę zaciętą

O swą kochankę, o niewiastę świętą,

Której jak śmierci, choć ta nie dba o to,

Nikt nie otwiera swoich drzwi z ochotą.

Z nią ślubnym węzłem złączył się duchownie

Odtąd z dnia na dzień kochał ją gwałtownie;

Ona po pierwszym wdowa oblubieńcu,

Więcej tysiąca lat we wdowim wieńcu

Smutna przeżyła; świat wzgardą ją krwawił,

Żaden zalotnik przed nią się nie stawił,

Chociaż bez trwogi przy swym Amyklasie

Przyjęła gościa w chruścianym szałasie,

Na głos którego drżał świat w owym czasie;

Chociaż jej statku taka moc i siła,

Kiedy Maryja u stóp krzyża stoi,

Ona z Chrystusem na sam krzyż wstąpiła.

Czas zdjąć zasłonę z ciemnej mowy mojej,

Święty Franciszek i ubóstwo, mówię,

Są to ci sami czuli kochankowie.

Ich zgoda, pokój ich oblicza błogi,

Słodycz ich wzroku, kędy tylko przyszli,

Pociągał tłumy, święte budził myśli.

Przed Innocentym u stóp jego tronu

Złożył surowe statuty zakonu,

Na które pierwsze zyskał przyzwolenie.

Tak, gdy ubogiej trzody rozmnożenie

Z dnia na dzień rosło za łaską niebieską,

Przez Honoriusza Duch Święty niedługo

Ozdobił jego chęć koroną drugą,

Lecz gdy pragnieniem męczeństwa zagrzany,

Rad poszedł krzewić między Azyjany,

Palmę Chrystusa i siejbę prawd boskich;

Gdy tam nawrócić nie mógł dzikich ludów,

Czynny, do dawnych znów powrócił trudów,

Zbierać owoce z drzew rodzinnych włoskich,

Gdzie między Arno a Tybrem wysoki

I wielki święty na złomach opoki

Przyjął ostatnie od Chrystusa rany

Które na ciele nosił przez dwa roki.

A gdy Bóg jego chcąc uczcić zasługę,

Wzywał do siebie pokornego sługę,

Zalecał braci swojej w chwili zgonu,

Jak prawym jego dziedzicom zakonu,

Kochankę, którą ukochał przez ciernie.

Aby kochali statecznie i wiernie.

Ta piękna dusza w chwili, gdy zrzucała

Ziemską powłokę, dla swojego ciała

Nie marmurowej pragnęła kolumny,

Lecz chłodnej ziemi, tej nędzarza trumny.

Cześć dla zakonnika,

Który ścieżkami chodzi Dominika;

On barki dobrym towarem naciska.

Dziś jego trzoda nowej paszy chciwa,

W zagrodach swoich niechętnie przebywa,

Wciąż się na różne rozbiega pastwiska.

Im dalej takie koczujące owce

Od swoich zagród zabiegną w manowce,

Bez mleka znoszą wymiona w owczarnię.

Wprawdzie niejeden od grożącej chmury

W strachu do swego pasterza się garnie,

Lecz ich tak mało, że i sukna mało

Krają na swoje habity, kaptury.

Lecz pragnął tylko wojować kacerzy

Ziarnem, z którego cudownie te drzewa

Wyrosły w liczbie dwadzieścia i cztery,

Z których tu wieniec nad tobą powiewa,

On silny wolą, w apostolstwie szczery,

Jak spadająca ze skały kaskada,

Z opoki Piotra na kacerzów spada,

Gdzie większy opór tam swój prąd natężał,

Kacerskie błędy łamał i zwyciężał.

Bonawentura chrzestne moje imię,

Blask mnie nie łudził doczesnego świata;

Tu ze mną błyszczą światłości olbrzymie,

Duch Augustyna i Illuminata.

Godło ubóstwa, powróz, bosa noga,

Myśl ich i serce zbliżyły do Boga.

Tu jest San Wiktor, duch Piotra Hiszpana,

Którego sława z ksiąg dwunastu znana.

Tu świecą dusze proroka Natana,

Metropolity Wschodu, Chryzostoma,

I Joachima przyszłości świadoma:

Tu jest ów Donat, co raczył w mozole

Pisma i mowy sztukę krzewić w szkole.

drobniutkie stopki tupot nad otchłanią

śnieg pada bieli choinki

oczy tereski bóg zapalił

powinny być skrzydła u ramion

trzepotać zmawiać godzinki

habit czarny spadochron nie pozwala upaść

ludzie upadają płaczą drżą

gwiazdy rodzą gwiazdy księżyc ciemność rozłupał

a ja spłynąłem miłością jak rzeka krwią

zasłoń święta łez dolinę

niech nie widzę

uszy dłońmi otul

jak zapomnieć mam że płynę

w oparach krwawego potu

boli ty masz dłonie białe

ziemia dymi ty się uśmiechasz

zrozumiałem

że milczysz to ma być mój lekarz

odejdź teresko

na swoją wysoką steczkę

niech tam na niebie będzie święto niebiesko

pozostanę niedoli dzieckiem

nie anioł ale ziemic

nie chcę błogosławić

z wieków i chwili wydzieram krzyk

o świecie

nim cię kto zbawi

zgiń przemiń